به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ احسان و نیکوکاری، از آغاز خلقت بشر تاکنون مورد توجّه همه‌ی مردم با هر نظر و عقیده‌ای بوده و هست. انسان‌های نیک‌اندیش در همۀ عصرها و نسل‌ها، به عناوین مختلف و بر اساس توان مادی و معنوی خود، این امر انسانی و خداپسندانه را در دستور کار خود قرار داده‌اند؛ چرا که احسان و نیکوکاری و گسترش آن در جامعه از نیرومندترین عواملی است که مردم را به استفادۀ بهینه از نعمت های الهی هدایت می کند.

احسان در معنای لغوی

احسان از نظر لغوی به معنای خوبی، نیکی، نیکوکاری، بخشش، انعام، نیکویی کردن و نیک گفتن آمده است (معین، ۱۳۸۲، ص ۱۲۴). از واژه‌های بسیار ارزشمندی است که در قرآن شریف و سخنان ائمه اطهار (ع) به زیبایی به آن پرداخته شده تا راهگشای جوامع بشری و زمینه‌ساز سعادت آنها در دنیا و آخرت باشد.

احسان در آیات قرآن

قرآن کریم در آیات فراوانی به احسان و نیکی به دیگران توصیه کرده است. احسان در آیات قرآن از فعل احسان که مصدر آن «حسن» است، به معنای نیکی است. ولی در کاربردهایی مانند تقوا، ایمان و عمل صالح (آل‌عمران/ آیات ۱۳۳ و ۱۳۴)، (سوره کهف/ آیه ۳۰)، (یوسف/ ۹۰)، (زمر/ آیات ۳۳، ۳۴ و ۳۵) و کمک به خویشاوندان و یتیمان و در راه ماندگان (بقره/ ۸۳ و نساء/ ۳۶) است.

البته در سوره‌های کهف و یوسف آمده است: «و خدا اجر نیکوکاران را ضایع نگذارد.» و در سورۀ زمر، ضمن اشاره به پاداش نیکوکاران نزد خداوند، وعدۀ مستور و محو گردانیدن گناهان‌شان را به عنوان پاداش عمل نیک به آنان داده است.

احسان در رفتار و گفتار

انسان موجودی اجتماعی است و ناگزیر بوده که با اقشار مختلف جامعه، معاشرت و دادوستد داشته باشد. در نتیجه باید به نوع رفتار و گفتار خود در برخورد با دیگران توجّه لازم کرده و بداند که این خود نوعی احسان و نیکوکاری محسوب می‌شود. خداوند به آن امر فرموده است: «… وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ…». (بقره/ ۲۳۷). «و فضل و بخشش را در میان خود فراموش نکنید».

احسان و نیکوکاری از منظر شهدا

شهید میر پیمان خلیل‌پور در سال ۱۳۴۵ در خانواده‌ای مذهبی چشم به جهان گشود و در تمام دوران تحصیل موفق بود عشق زیادی به معلمی داشت و به شغل خود افتخار می‌کرد. با شروع جنگ تحمیلی به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شد و سرانجام در تاریخ ۱۳۶۷/۲/۲۶ در خاک عراق به درجه رفیع شهادت نایل آمد.

از برجسته‌ترین نکات اخلاقی او احسان و نیکی به اطرافیان و نزدیکان بود به‌گونه‌ای که همواره در پی رفع مشکلات آن‌ها برمی­ آمد و از هیچ‌گونه کمک به آن‌ها دریغ نمی‌ورزید. روحیه خدمت به مردم از خصایص بارز او بود که این خود باعث جلب دیگران به‌سوی او می­‌شد و دوستانش همه تحت تأثیر رفتار و منش او قرار می­‌گرفتند.

شهید خلیل‌پور از کودکی در کلاس‌­های آموزشی قرآن و عقیدتی شرکت می‌­کرد و در کلاس درس همواره از شاگردان ممتاز بود. پس از اتمام دوره­ دبیرستان در کنکورِ تربیت‌معلم شرکت کرد و باعلاقه‌ای که به خردسالان داشت در رشته آموزش ابتدایی قبول شد و به تحصیل پرداخت. او که همچنین در رشته علوم اقتصادی نظری در دانشگاه علامه طباطبائی پذیرفته‌شده بود کار تحصـیل در تربیت‌معلم و فعالیت گسـترده در بسـیج و مسجد به تحصیل در دانشگاه نیز می­‌پرداخت.

بعد از اتمام تحصیل در تربیت‌معلم به تدریس در مدرسه ابتدایی مشغول شد. شاگردانش را واقعاً دوست می­‌داشت و به آن‌ها مهر می­‌ورزید؛ خصوصاً اینکه آنان فرزندان شهدا نیز بودند. رابطه او با شاگردانش فراتر از رابطه معلم و شاگرد بود. او باعلاقه به تدریس آنان همت می‌گماشت تا جایی که با ایجاد کلاس­‌های فوق‌العاده به دانش­آموزان ضعیف­تر کمک می‌کرد. در تابستان هم برای پر کردن اوقات فراغت این عزیزان کلاس‌­های سرود، تئاتر، نقاشی، عقیدتی، آموزش نظامی و برنامه­‌های ورزشی، بازی­‌های پرورشی، دیدار از مراکز تفریحی را تشکیل می‌­داد.

گزیده وصیت­نامه

خدایا از تو می­‌خواهم که ایمانی در وجودم قرار دهی و نیرویی به من عطا کنی تا با گام‌­های استوار درراه تو قدم بردارم و از تو می­‌خواهم چنان اراده­ای به من دهی که جز برای تو قدمی برندارم.

خدایا از تو می‌خواهم که تمامی گناهانم را با لطف و کرم خود ببخشی و حال که در راه تو قدم برداشته، تو نیز دست مرا گرفته و در این مسیر راهنمای من باشی و لحظه‌­ای مرا به خود واگذار مکنی.