به گزارش خبرنگار گروه ورزشی حیات؛ قراردادهای ورزشی خصوصاً در رشته فوتبال به دلیل ارقام سنگینی که در آن جابجا می‌شود و بخش اعظمی از بودجه یک باشگاه را به خود اختصاص می‌دهد در سراسر دنیا همیشه محل بحث بوده است و در ایران هم موارد این چنینی مورد توجه رسانه‌ها و افکار عمومی قرار داشته و دارد. با این وجود تفاوت عمده‌ای که میان فوتبال ایران و کشورهای مطرح این رشته ورزشی وجود دارد، شفافیت قراردادها و ارقام پرداختی به بازیکنان و مربیان است. در کشورهای صاحب فوتبال رقم قرارداد بازیکنان و مربیان مساله شفافی است که موقع امضای قرارداد از سوی باشگاه به شکل رسمی اعلام و رسانه‌ای می‌شود و این موارد تبعات بعدی که ممکن است به خیلی از دلایل برای باشگاه و شخص طرف قرارداد ایجاد شود را در نطفه خفه می‌کند.
قراردادهای فوتبال در ایران به دلیل خیلی از ملاحظات موجود اجتماعی، سیاسی و اقتصادی و محدودیت‌هایی که به این خاطر وجود دارد به شکل رسمی اعلام نمی‌شود و حتی شکل و شمایلی محرمانه دارد و این موضوع اگرچه به دلیل جلوگیری از ایجاد برخی از حساسیت‌ها در نظر گرفته شده است و از آسیب‌هایی جلوگیری می‌کند، آسیب‌های بیشتری در پی دارد که بخشی از آن دامن زدن به شایعات و تولید اخبار ناموثق است که با توجه به شیوه انتقال اخبار به دست مخاطب در ایران که عمدتاً از مبادی غیر رسمی صورت می‌گیرد هرچه شایعات بزرگتر باشد بیشتر در اذهان مورد پذیرش قرار می‌گیرد و در اکثر موارد به این شیوه ارقامی که در اذهان عمومی جا می‌افتد بیشتر از رقم واقعی است.
از طرفی هرچند بار که به شکل مقطعی مسئولان فدراسیون به دنبال شفافیت در قراردادها و رسانه‌ای کردن آن بودند، تخلفاتی از جمله عدم درج رقم واقعی در قراردادها و پرداختی‌های غیر رسمی و به اصطلاح زیر میزی به بازیکنان و مربیان رایج شد و این هم خودش آسیب دیگری برای سلامت اقتصاد فوتبال محسوب می‌شود و از همین رو همواره شفافیت قراردادها در فوتبال ایران شکست خورده و بعد از تجربه‌ای ناموفق مجدداً شکل مخفیانه به خودش گرفته است.
با این وجود اختلاف نظرهای مدیریتی و رفت و آمد های مکرر در مناسب مدیریتی باشگاه‌ها باعث شده بعضاً شاهد انتشار غیرقانونی قراردادهای باشگاه‌ها با مربیان و بازیکنان سابق باشیم که این موضوع در نوع خودش همیشه جنجال‌های زیادی ایجاد کرده و باشگاه استقلال هم همیشه در این مورد بیش از همیشه متوجه آسیب های جدی بوده است و بارها شاهد انتشار قرارداد های مربوط به مربیان و بازیکنان این باشگاه بودیم که موضوعی نه در راستای شفافیت بلکه به نوعی انتقام گیری مدیران حاضر سابق باشگاه از هم محسوب می‌شود.
روزی که قرارداد استراماچونی در رسانه‌ها منتشر شد را به خاطر بیاورید یا زمانی که قرارداد سیاوش یزدانی با این باشگاه به دست رسانه‌ها رسید و قرارداد هروویه میلیچ هم بخشی دیگر از این ماجرا بود که در جدایی این بازیکن تاثیر بسزایی داشت.
اخیراً هم قرارداد ساپینتو، سرمربی حال حاضر استقلال رسانه‌ای شده و در کنار آن تفاهم نامه‌ای که مصطفی آجورلو در زمان مدیرعاملی استقلال با کاوه رضایی امضا کرده بود به دست رسانه ها رسیده تا در دعوای مدیریتی وی با علی فتح الله زاده، مدیرعامل حال حاضر باشگاه به نوعی این مدیر سابق باشد که در مظان اتهام قرار بگیرد.
عدم نظارت درست بر اسناد و مدارکی که قرار نیست رسانه ای شود و شکل و شمایلی محرمانه دارد باعث شده هیچ وقت دریچه نفوذ این قبیل مسائل به دست رسانه‌ها مورد تفحص و پیگیری قرار نگیرد و عواقبی برای انتشار دهنده نداشته باشد که همین موضوع جنجال های زیادی ایجاد کرده و شفافیت قراردادهای فوتبال را در شرایطی نابرابر قرار داده است.
اگر قرار بر شفافیت و رسانه ای شدن رقم قرارداد هاست باید این موضوع به شکل یکسان برای همه باشگاه ها اجرا شود و اگر این قبیل مسائل حکم محرمانه دارند نیاز است با تخطی از آن برخورد صورت بگیرد تا دیگر شاهد موارد این چنینی نباشیم.
