کد خبر 151657
۶ دی ۱۴۰۰ - ۱۴:۵۵

روزهای تحویل سال میلادی و خاطره قهرمانان شهید مسیحی

روزهای تحویل سال میلادی و خاطره قهرمانان شهید مسیحی

آمار شهدا و ایثارگران مسیحی به روشنی گویای نقش به سـزای این هموطنان در دفـاع از ایران عزیز اسـت. به گونـه ای که جامعه مسـیحی ایـران، اعم از ارمنی و آشوری در جنگ تحمیلی 90 شهید، 295 جانباز و 58 آزاده به ثبت رسـانده اند.

حضـور و همراهـی پیروان ادیان توحیـدی در جنگ هشـت سـاله‌ای کـه رژیـم بعـث عـراق بـر کشـورمان تحمیـل کـرد، از برجسـته‌ترین نمادهـای همدلـی و هویـت جمعی ملـت ایران اسـت. در اولیـن روزهای تأسـیس نظـام نویـن اسلامی، رژیـم بعـث حاکم بر عراق جنگی به راه انداخت که بر خالف محاسباتش موجـب شـد وحـدت بینظیـری میـان آحـاد جامعه ایران شکل بگیرد.
اقـوام و اقشـار مختلـف مـردم ایـران در صفوفی به هـم فشـرده جبهـه دفاعـی و دژ مسـتحکمی را بـرای حفظ ایـن آب و خاک تشـکیل دادنـد. در این میـان، طیـف وسـیعی از هموطنان ارمنـی با حضور در خط مقدم جبهه عهده‌دار مسـئولیت‌های مهمی چـون؛ پشـتیبانی مهندسـی و فنـی ماننـد؛ مرمـت ماشـین‌های جنگی و راهسـازی، سـاخت سردخانه، بیمارسـتان صحرایی و... شـدند و هزینه‌های اغلب این پروژه‌ها را نیز خودشان تأمین کردند.

یکی از اتفاقات مهم در زمینه حضور و همبستگی جامعه ایران در صحنه دفاع مقدس طبق گزارش راویان جنگ دوران خدمت این بود که 400 جوان از جامعه ارمنی که قبلا دوران خدمت خود را سپری کرده بودند، به صورت داوطلبانه راهی میدان نبرد شدند.
پـای سـخنان خانواده شـهدا و ایثارگران جامعه مسـیحی اگر بنشـینید، درخواهیـد یافـت کـه قهرمانـان آنهـا سرگذشـتی مشـابه جوانـان پاکباختـه مسـلمان داشـته اند. آنهـا دوسـت داشـتنی ترین چهره های خانـواده و محل بودنـد. هنـگام رفتن به جبهه پا روی بسـیاری از علایق و منافع گذاشـته اند.
 وسوسـه نشسـتن در صندلی دانشگاه و کسب شـغل و مناصب جدید را یکی پـس از دیگـری کنار زده اند تـا در نهضت مقاومت تاریخی بـرای آزادی خاک ایران عزیز از اشغال دشمن بعثی حضور یابند.
 نـام ایـن قهرمانـان اکنـون زینت بخـش بسـیاری از کوچه هـا و محلات مسیحی نشـین در تهران بزرگ اسـت. این روزها که خیل هموطنان مسیحی در تکاپـوی عیـد میلاد پیامبـر صلـح و مهربانـی حضـرت عیسی (ع) اسـت، درخت هـای کاج تزئیـن شـده بـه تصاویـر قهرمانـان شـهید ایـن محلات، خاطرات باشـکوه روزهای همسنگری و همرزمی فرزندان مسلمان مسیحی در برابر دشمن متجاوز را زنده می کند.
در این روزها که رایحه عید در محلات مسـیحی پیچیده اسـت، دیدار با خانواده شـهدای ارمنی و حضور در منازلی که عطر و بوی شـهیدان این مرز و بوم را دارد، حکایتی دل انگیز اسـت. به راسـتی چه اتفاقی زیباتر از ملاقات و همسـخنی بـا پدران و مادرانی که در دامـان خویش مجاهدانی پاکباخته را پروراندند و دست آخر سخاوتمندانه سرمایه گران عمر خویش را ارزانی دفاع از این سرزمین کردند.
اگـر پـای صحبـت اعضای خانـواده خونگرم شـهدای مسـیحی نشسـته باشید، خواهید شنید که آنها چه اندازه در حفظ و دفاع از میراث بزرگ تاریخ و سرزمین استوار هستند.
 در لیسـت بلنـد شـهدای مسـیحی می تـوان از خانـواده شـهید وهانـج رشـیدجور در محلـه اسـکندری تهـران یاد کرد که بسـیاری از جوانان پرشـور و انقالبـی از ایـن منطقـه برخاسـته بودنـد حتی برخـی از آنها سـابقه حضور در نهضـت مبـارزه رژیم ستمشـاهی را داشـتند همانند شـهید رشـیدجور که به اتفاق جمعی از دوستانش یک حلقه انقلابیون تشکیل داده بودند. لورنس رشیدجور برادر این شهید گرانقدر در توصیف روح میهن پرستی خانواده اش به نشـریه «حیات طیبه» می گوید: اینجا سـرزمین پدری ماست؛ در آن عزت و امنیت داریم.
خیلـی از ما امـکان و فرصـت ایـن را داشـتیم کـه زندگی تـازه ای را در خارج شـروع کنیم حتی خیلی از دوسـتان و بسـتگانی که در آنسوی آب ها سـاکن هسـتند بارها دعوت کردنـد و یا تلاش می کنند مـا را به خارج منتقل کننـد امـا نپذیرفتیـم. علتـش را اگـر می       خواهی بدانـی، صریحتـر بگویم، به همـان دلیلـی کـه وهانـج عزیز جانـش را تقدیم کرد. برای کسـی که عشـق و ایمـان بـه وطن خویـش دارد، حتی نفس کشـیدن در آن را بـا کل زرق و برق کشـورهای دیگر عوض نمی کند. او می گوید؛ در نظام آموزشـی کشـورهایی کـه جنگ هـای زیـادی تجربـه کرده انـد، ایـن نکتـه را بـه پـدران و مـادران می آموزند که فرزندانشـان را با حماسـه ها و اسطوره های تاریخ سرزمینشان مأنوس سازند.
در میـان خانواده هـای نامـدار مسـیحی می تـوان از پـدر و مـادر صبـور و صمیمی شـهید «آلفرد گبری» سـراغ گرفت که بارها میزبان مسئولان ارشـد نظام شـده اسـت. یکبار رهبر معظـم انقلاب و پس از آن دیگـر مسئولان در خانـه ایـن شـهید والامقام حضور یافته اند. آلفرد همچنین چهرهای آشـنا برای جامعـه ورزشـی ایـران اسـت و در رشـته وزنه بـرداری مدال هـای ارزشـمند کسـب کـرده بـود. پـدر گرامی او می گویـد: آلفرد بارها می گفت که دسـت دشـمن نباید به آب و خاک ما برسد، اینجا سرزمین ما است و بیرون راندن دشمن تجاوزگر نباید درنگ کنیم.  
خانـه دیگـر در محلـه مسیحی نشـین پایتخـت، نـام و نشـانی شـهید «هـراچ طوروسـیان» را دارد. خانه و خانـواده ای شـناخته شـده برای بچه هـای جبهه و جنگ که سه جوان برومندش در صحنه دفاع مقدس حضور داشـتند. برادر بزرگتر، می گوید: ما همیشـه معتقدیـم وطـن اول مـان ایـران بـوده و هسـت. مـا سـه بـرادر بودیم کـه هر سـه تجربه شـرکت در جنگ تحمیلی را داشتیم.
از دیـد مـا جنگ 8 سـاله یـک تجاوز بـود ما هم برای جواب دادن به دست درازی دشمن این کشور عـازم شـدیم. خانـواده طوروسـیان پیـش از جنـگ تحمیلـی در عرصه مبارزه با نظام ستم شـاهی نقش آفریـن بودنـد. فرزند ارشـد خانـواده میگوید: همه مـا بـه یـک آب و خاک تعلـق داریم وطـن ما اینجاسـت. حـس وطن خواهی در تـک تک سـلول های بـدن مان جریـان دارد. ما برای مملکـت جنگیدیم، جنـگ تحمیلـی یـک تجاوز بیرحمانه بود که کسـی نمی توانسـت به عنوان فرزند این وطن سـاکت و تماشـاگر بماند. من مشـاهداتم را از ابعاد تجاوز و بیرحمی دشـمن بعثی بارها برای دوسـتان و آشـنایان توصیف کرده ام. با چشـم خود شـاهد تخریب و ویرانی منازل، قتل عام شهروندان غیرنظامی و غـارت امـوال مـردم بـودم. مردم این کشـور ناموس ما هسـتند. چه کسـی راضـی می شـود در روز روشـن شـاهد ویرانـی سـقف خانـه هموطـن خویش باشـد. این که ملت ما توانسـت از جنگ هشت ساله آبرومندانه خارج شود، بخاطر همین غیرت و روح وطن پرسـتی مردم بود.
 بـه سـراغ خانـواده شـهید «ژوزف شـاهی» میرویـم کـه بلافاصلـه بعـد از پایـان سـربازی، داوطلبانـه لبـاس رزم بسـیجی به تـن می کنـد. در توصیف روح سلحشـوری او، خواهـر گرامـی اش می گویـد: آن روز بحـث حفـظ ایران و موجودیت تاریخی یک کشـور در میان بود. کشـوری که سـرزمین و میراث تمدنی و تاریخی ما اسـت.
خاطرم هسـت که این بحث ها آن روز در منزل ما داغ بـود و ژوزف عزیـز هـم کـه بـا حلقه دوسـتانش در رفت و آمد بـود بیش از همه درگیر این مباحث در باره سرنوشت و آینده کشور بودند. با اشغال خاک ایران توسـط صدام، آینده و هسـت و نیسـت همه ما به خطر افتاده بود.  برای دفع این شر راهی جز این نبود که مردان و زنان به میدان بیایند.
او خاطرنشـان می کند: شـهدا بی نیاز از تعریف و تحسین ما هستند. در همه کشـورها و آئین ها فداکاری و از جانگذشـتگی جوانان بزرگترین ارزش بهحساب می آید. اگر می خواهیم این کشور استوار و قدرتمند بماند باید راه و رسم آن شهیدان حفظ شود.

برچسب‌ها