به گزارش حیات، شهید «محمد اسماعیل رفیعی» ۱۹ اردیبهشت ۱۳۳۹ در خمین چشم به جهان گشود. وی با آغاز جنگ تحمیلی عازم جبهه حق علیه باطل شد و سرانجام ۲۷ آذر ۱۳۶۱ در سنندج هنگام درگیری با گروه‌های ضد انقلاب به درجه رفیع شهادت رسید.   متن وصیت‌نامه‌ای را که از این شهید والامقام به یادگار مانده است، در ادامه می‌خوانید:   «بسم الله الرحمن الرحیم   الَّذینَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْفائِزُونَ (سوره توبه آیه ۲۰)   آنان که گرویدند و هجرت کردند و جهاد کردند در راه خدا به مال‌هایشان بزرگترند نزد خدا و ایشان کامیابانند.   با سلام و درود بیکران به حضور امام زمان (عج) و سلام و درود بیکران به حضور نایب امام و رهبر کبیر انقلاب و بنیان‌گذار جمهورى اسلامى ایران، امام خمینى بت شکن و درود فراوان به رزمندگان اسلام که در راه حق فداکارى می‌کنند و درود فراوان به شهیدان گلگون کفن راه حق و حقیقت از آدم تا کربلاى حسینى و از کربلاى حسین تا کربلاى ایران که با خون و جانبازى و فداکارى در راه حق شهید شدند.   سپاس خداوندى که مرا در این زمان آفرید در دین اسلام آفرید و به راه خود و اسلام هدایتم کرد و به من آموخت که دنباله‌رو راه حسین (ع) باشم و اگر در زمان حسین نبودم که به نداى هل من ناصر ینصرنى امام لبیک گویم و به یارى او بشتابم، حمد و ستایش خدا را که توفیقم داد که در این زمان باشم که به نداى نایب بر حق امام زمان روح‌الله عزیزم لبیک گویم و جزیى از جندالله باشم.   پدر و مادرم و برادران و خواهرم و همسرم و فرزندانم و اقوامم و خویشان و دوستان و آشنایان و ملت عزیز ایران بنده به عنوان یک فرد کوچک این جامعه به شما سفارش می‌کنم که مبادا خدایى ناکرده دست از اسلام بردارید و همیشه گوش به فرمان امام عزیزمان خمینى کبیر باشید که راه او همان راه اولیاء و انبیاء وائمه اطهار و راه الله می‌باشد؛ و همیشه دعا کنید که خدا او را تا انقلاب حضرت مهدى (عج) به سلامت نگه دارد و گوش به فرمان روحانیت باشید که همان اولى الامر زمان می‌باشند و از آن‌ها جدا نشوید که خداى ناکرده در دریاى ضلالت غرق خواهید شد ان‌شاءالله که خداوند به همه مسلمین در جهان توفیق خدمت در راه اسلام عطا فرماید.   پدرم و مادرم و برادران و خواهرم بنده به یارى الله به راه الله مى‌روم تا در راه الله خدمت کنم. امیدوارم که خداوند توفیق خدمت در راه خودش را به من عطاء فرماید. و اما اگر چه فرزند یا برادر خوبى براى شما نبودم و در طول عمرم نتوانستم حق پدر و مادرى و برادرى ادا کنم؛ اما امیدوارم که شما به لطف خود براى رضاى خدا مرا حلال کنید و ان‎‌شاءالله اگر شهید شدم براى من طلب آمرزش کنید و از خدا بخواهید که مرا آمرزیده کند و من یک آرزو دارم که بعد از شهادت براى من گریه نکنید، چون شهادت در راه خدا بزرگترین افتخار است. خدا یار و یاورتان باشد.»