ˈاحمد بن موسی بن جعفرˈ(ع)، ملقب به ˈشاه چراغˈ و ˈسیدالساداتˈ فرزند بزرگوار ˈامام موسی کاظمˈ(ع) وبرادر ˈامام رضاˈ(ع) است. روز تولد ایشان را ششم ذی القعده در مدینه منوره ذکر کرده اند اما در روز و سال دقیق تولد وی ابهام وجود دارد.او در کنار پدر با بهره گیری از دانش وافر ایشان به مبارزه با ظلم و ستم حکام زمانه، پرداخت. احمد بن موسی، که یکی از جمله شخصیت های با تقوی و پرهیزگار عصر خود به شمار می رفت و مردم نسبت به ایشان محبتی وصف ناپذیر داشتند، پس از شهادت امام موسی کاظم(ع)، با نفوذ کلام خود در فضایل برادر خویش امام رضا (ع) سخن ها گفت وهمگان را بر آن داشت تا به خدمت وی برسند و با ایشان به عنوان هشتمین امام شیعیان بیعت کنند.وی در دورانی می زیست که حکومت عباسیان به ویژه خلیفه وقت، مامون، با برقراری حکومتی ظالمانه و ایجاد جو اختناق در کشور، زمینه قیام علیه خویش را فراهم کرده بود. قیام هایی که با هدایت و زعامت امام رضا (ع) در راه اسلام راستین و حاکمیت الهی فراهم شد تا فرصتی برای اجرای عدالت و ایجاد حکومت حق باشد.اما مامون که وجود این قیام ها را عامل تضعیف پایه های حکومت خویش می دانست، تصمیم گرفت تا برای تحکیم خلافت متزلزل عباسی، این مبارزات را فرونشاند. بنابراین روشی بهتر از واگذاری ولایتعهدی به امام رضا(ع) نیافت.وی باوجود میل باطنی امام، ایشان را از مدینه به طوس انتقال داد اما نمی دانست که حضور پر برکت امام در خراسان سبب سست شدن بیشتر، پایه های حکومتش خواهد شد.وجود مبارک امام در خراسان سبب شد که شیعیان و محبان اهل بیت (ع) برای زیارت چهره تابناک امامت و ولایت و برای پیوستن به ایشان از نقاط مختلف جهان به سوی ایران حرکت کنند.در این میان، احمد بن موسی(ع) برادر آن بزرگوار نیز از جمله کسانی بود که به همراه دو تن از برادرانش و گروه زیادی از برادرزادگان و شیعیان عاشق، از طریق بصره عازم خراسان شد.مقام ولایت امام رضا(ع) در نزد همگان بسیار شامخ و والا بود و هر روز بیش از پیش مردم به سوی تفکرات و تعلیمات دینی و مذهبی ایشان گرایش بیشتری می یافتند، همین امر موجبات خشم و ناخرسندی مامون را فراهم کرد.مامون که وجود مبارک امام رضا(ع) را بر نمی تابید، سرانجام ایشان را در سال 202 هجری قمری به شهادت رسانید و در ادامه برای پایان بخشیدن به رعب و وحشت خویش، از آنجایی که خبر حرکت احمدبن موسی به او رسیده بود، دستور داد تا تمامی یاران و خویشان امام را به شهادت برسانند.احمد بن موسی هنگامی که به نزدیکی شهر شیراز رسید از خبر شهادت برادر مطلع شد و با همراهانش برای خون خواهی امام رضا (ع)، در مقابل سپاه ˈقتلغ خانˈ حاکم فارس ایستاد و با شهامتی بی نظیر با آنان مبارزه کرد.در این نبرد عده ای از بستگان و اصحاب احمد بن موسی زخمی و تعدادی نزدیک به سیصد نفر به شهادت رسیدند. در نهایت با رشادت های این مبارزان راه حق، قتلغ خان شکست خورد و به سمت دروازه های شیراز گریخت.اما هنگامی که احمدبن موسی با یاران خود در پشت دروازه های شهر شیراز خیمه زده بود تا بتواند با پیکاری دوباره پیروز میدان نبرد باشد قتلغ خان که در خود توان مبارزه را نمی دید ناجوانمردانه دستور داد تا سربازانش شب هنگام به جایگاه آنها حمله برند.امامزاده سید احمد بن موسی در این نبرد نابرابر بسیار شجاعانه جنگید و سرانجام به دست سربازان حاکم فارس در هفدهم رجب سال 203 هجری قمری به مقام والای شهادت نایل شد.پس از شهادت ایشان، کسی از مکان مقبره وی آگاه نبود، اما در سده ششم هجری، در دوران اتابکان فارس، ˈامیر مقرّب الدین مسعود بن بدرˈ که از خاصگان و مقربان ˈاتابک بن ابوبکر سعد بن زنگی بن مودودˈ بود محل دفن پیکر مطهر ایشان را در عمارتی در شیراز یافت و گنبدی بر آن بنا کرد تا شاه نشین حرم عشق در شهر شیراز باشد.شورای فرهنگ عمومی استان فارس، نامگذاری یک روز را به نام ˈبزرگداشت حضرت احمدبن موسی شاهچراغ (ع)ˈ مطرح کرد و شورای عالی انقلاب فرهنگی در تاریخ 24 شهریور 1388، روز ششم ذی القعده روز تولد آن حضرت و پنجمین روز از دهه کرامت را، به نام روز بزرگداشت ایشان، جهت ثبت در تقویم مناسبت های ملی- اسلامی کشور تصویب کرد تا هر ساله با برگزاری بزرگداشت این امامزاده پرهیزگار و با تقوی، درسی از دینداری، عدالت، شجاعت و آزادگی را به همگان بیآموزد.