درس‌هایی برای ایرانایران بیش از ۳۰ میلیون هکتار( بیش از یک پنجم مساحت کشور) بیابان دارد. اگر تنها ۱۰ درصد از این مساحت (معادل سه میلیون هکتار) با الگویی مشابه چین احیا شود، ظرفیت تولید محصولات کشاورزی کشور به شکل چشمگیری افزایش خواهد یافت. برآوردها نشان می‌دهد چنین سطحی می‌تواند سالانه:۸ تا ۱۰ میلیون تُن گندم (غذای حدود ۴۰ میلیون نفر)۵ میلیون تُن ذرت (تأمین خوراک دام و طیور)و صدها هزار تُن پنبه و انگور صنعتیرا تولید کند. این حجم تولید می‌تواند ایران را در بسیاری از کالاهای اساسی به مرز خودکفایی برساند.وابستگی غذایی و تهدیدهای سیاسیطبق آمار رسمی، ایران سالانه حدود 12 میلیارد دلار(معادل یک سوم درآمد نفتی) صرف واردات کالاهای اساسی کشاورزی می‌کند؛ این وابستگی غذایی، علاوه بر فشار اقتصادی، یک تهدید سیاسی نیز محسوب می‌شود. در شرایط بحران جهانی یا تحریم، کشورهایی که وابسته به واردات غلات هستند، بیش از هر زمان دیگری آسیب‌پذیر می‌شوند. به بیان روشن، همان‌طور که نفت ابزار فشار سیاسی است، غذا نیز به سلاح ژئوپلیتیک تبدیل شده است.تجربه چین ثابت کرد که می‌توان حتی بیابان‌های خشک و بی‌ثمر را به زمین‌های حاصلخیز بدل کرد. ایران نیز با وسعت بیابان‌های خود می‌تواند این مسیر را دنبال کند. بیابان‌های ایران اگر به جای تهدید، به فرصت تبدیل شوند، نه‌تنها امنیت غذایی را تضمین خواهند کرد بلکه کشور را به یک صادرکننده منطقه‌ای محصولات کشاورزی بدل می‌سازند.
منبع؛ فارس
نظر شما