سرتیپ دوم خلبان فرج الله برات پور فرمانده تیم پروازی حمله به اچ3 در گفتگو با خبرنگار فرهنگی حیات درباره نحوه آشنایی با شهید جواد فکوری گفت: در سال 1352 در مانوری که در نیروی زمینی ارتش برگزار می شد، ایشان به همدان آمده بود و به‌عنوان بازرس نیروی هوایی در آن مانور آمدند.

وی ادامه داد: در آن مقطع زمانی چند روزی با هم بودیم و از شخصیت ایشان هر چقدر بگویم کم است. شهید فکوری یک مرد بسیار مصمم، باارده و بااخلاق بود؛ ایشان انسانی باشخصیت و متدین بود که در آن زمان مقید به نماز و روزه بود و گاهی طبق آنچه از اطرافیان ایشان شنیدم، روی هوا و در زمان پرواز افطار باز می کرد.

برات پور تشریح کرد: در زمانی که شهید فکوری فرمانده نیروی هوایی شد من را از قبل می شناخت. از همان روزهای ابتدایی جنگ من معاون عملیاتی پایگاه همدان و رییس اداره سوم لشکر بودم. من باتوجه به این وظایف طبق قانون نباید پرواز می کردم؛ ولی با خواهش و اصرار زیاد از ایشان، اجازه دادند که من نیز مانند سایر خلبانان در آنجا شرکت کنم ولی گفته شد که باید مسئولیت خود را حفظ کنی و کوچکترین اشتباهی نیز نباید انجام بدهید؛ اینگونه معاون عملیاتی پایگاه نیز شدم در واقع حدود  150 نفر خلبان در آن زمان داشتم و هم اینکه پرواز می کردم.

خلبان برات پور درباره ابتکاراتی که شهید فکوری در جنگ انجام می دادند، بیان کرد: ایشان در جنگ ابتکارات زیادی به خرج دادند. همان روز دوم جنگ ایشان دستور داد که پالایشگاه ها و تلمبه خانه های دشمن را بزنید که از نظر اقتصادی نتوانند وسایل جنگی را تهیه کنند. گرچه تمام کشورها به عراق کمک می کردند ولی این وظیفه به ما محول شد و ما ظرف 40 روز یا کمتر، عراقی که قبل از جنگ بیش از 4 میلیون بشکه در روز نفت صادر می کرد را به صفر رساندیم؛ یعنی تمام جاهایی که نفت صادر می کرد را از کار انداخت و تمام تلمبه خانه های آن را نابود کردیم به طوری که تمام کشورهایی مانند عربستان، کویت، بحرین و قطر برای سوخت جبهه ها به او کمک می کردند و برایش سوخت می آوردند.

برات پور ادامه داد: من در شروع جنگ مسئولیت پروازی یک پایگاه را بر عهده داشتم اما ایشان مسئولیت تمام نیرو را بر عهده داشت به طوری که می توان گفت شب و روز نداشت. شهید فکوری  بسیار زحمت می کشید.

وی گفت: روز ششم جنگ امیر عباس محسنی که در آن زمان ریاست حفاظت اطلاعات نیروی هوایی را بر عهده داشت، تعریف می کند که در همان زمان که نیروهای عراقی پشت پل کرخه رسیده بودند؛ اگر از آنجا می گذشتند و پایگاه دزفول را میگرفتند کار جنوب تمام بود.

هم رزم شهید فکوری ادامه داد: در جنگ طرحی داریم که اگر دشمن بخواهد یک پایگاه ما را اشغال کند؛ باید مراحل حساس طی شود. در آن طرح، هواپیماهای قابل پرواز به جاهای دیگر برده می شوند و آنانی که قابل پرواز نیستند را منفجر می‌‎کنند. این موضوع به ایشان ابلاغ شده بود چون از پل کرخه نزدیک بود دشمن عبور کند؛ در هر صورت ایشان با مشت چنان روی میز می کوبد که نزدیک بود میز به دو نیم تقسیم شود و گفت من تا یک خلبانم زنده است این طرح را اجرا نمی کنم؛ در جواب به ایشان گفته بودند باشد پس مسئولیت آن با خودت باشد و هرکاری می خواهی انجام بده. وی چنین مسئولیت بزرگی را بر عهده گرفت و خلبان های بزرگی که در دزفول بودند که حتی توپخانه دشمن پایگاه ها را میزد اینها بلند می شدند و روزی 8 مرحله هر خلبانی دشمن را میزد.

خلبان برات پور اظهار کرد: زمانی هم که من در همدان بودم ابلاغ کردند که ما نیز به پشتیبانی و کمک آنها برویم و دشمن را از پشت بزنیم و همانمطور هم شد. عصر آن روز لشکر از بین رفت و نیروهای عراق نتوانستند از پل کرخه بگذرند و خوزستان ما باقی ماند؛ در واقع ما همه اینها را از شهید فکوری داریم.