به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی حیات؛ پس از آنکه عملیات نظامی در دریا در عملیات «والفجر مقدماتی» با شکست مواجه شد، مسئله تعرض به مواضع رژیم بعثی در خلیج فارس به میان آمد و در این راستا فرماندهان سعی در آماده سازی نیروهای خود برای انجام عملیات در آب را در دستور کار قرار دادند. در نتیجه حمله به اسکله های نفتی «الامیه» و «البکر» به قرارگاه نوح و نیروی دریایی سپاه پاسداران سپرده شد.

رمز «حسبناالله و نعم الوکیل» در ساعت یک و 30 دقیقه بامداد یازدهم شهریورماه سال 1365، یاور سربازان اسلام شد. در این عملیات به چنگ آوردن دو اسکله «الامیه» و «البکر» برای نیروهای ما حیاتی بود؛ همچنین تکمیل عملیات «والفجر 8»، نابودی مهم ترین پایگاه دریایی عراق، ساقط کردن دسترسی بعثی ها از شمال خلیج فارس و ایجاد فضایی سالم برای کشتیرانی از دیگر اهداف این عملیات بود.

ذکر این نکته ضروری است که قبل از آغاز جنگ تحمیلی، سکوهای نفتی البکر و الامیه از مهم ترین سکوهای صدور نفت این کشور بود به نحوی که کشتی هایی با تناژ 300 هزار تن، در این سکوها بارگیری می کردند و عمق آب دریا در این دو منطقه به حدی بود که تامین کننده یک سوم نفت عراق بود و طبیعی است که پس از شروع جنگ تحمیلی، تلاش عراق برای صدور نفت از این سکوها بیشتر شده و به عنوان نقطه ای مهم و استراتژیک برای ضربه زدن به عراق درآمده بود.

در زمانی که عملیات والفجر 8 انجام شد و کشور ایران اعلام کرد که حالا دیگر بر شمال خلیج فارس مسلط شده است، عراق با پوشش رسانه ای و آوردن تعدادی خبرنگار و فیلمبردار روی اسکله، می خواست نشان دهد که هنوز هم بر این منطقه مسلط است ولذا تصرف این دو اسکله صرفا یک عملیات نظامی نبود و اهداف سیاسی نیز در آن دنبال می شد. همچنین عملیات کربلای 3 با تشکیل کنفرانس سران غیرمتعهدها نیز مقارن شده بود و این موضوع اهمیت این عملیات را دوچندان می کرد.

اجرای عملیات کربلای 3 به راحتی صورت نمی گرفت چراکه دشمن به لحاظ نظامی قوی بود و این ترکیب قوی که روی هرکدام از سکوها قرار داشت کار را سخت تر می کرد. یک گروهان تقویت شده از «تیپ440» دریایی، حافظ سکوی الامیه و «گردان1» حافظ سکوی البکر بود و نیروهای ایرانی نیز نیروهایی متشکل از لشکر 14 امام حسین، دو «ناو تیپ 14 کوثر» و «13 امیرالمومنین(ع)»  پشتیبان عملیات کربلای 3 بودند.

برای جلوگیری از پشتیبانی نیروهای دشمن دو ناو تیپ کوثر و امیرالمومنین(ع) باید دهانه خور عبدالله را مسدود می کردند. غواصان لشکر امام حسین (ع) نیز باید با قایق به نقطه رهایی انتقال یافته و با تاریک شدن آسمان، به سوی اسکله الامیه حرکت کرده و آن را تصرف می کردند. همچنین اسکله البکر نیز باید در صورت مساعدت شرایط مورد حمله قرار می گرفت.

ساعت 9 شب دهم شهریور سال 65 نیروهای غواص به سمت اسکله حرکت کردند اما در این میان با مشکلاتی نظیر مغایرت باد با جهت حرکت غواص ها و قطع تماس با نیروهای پشتیبانی، رسیدن به هدف با تاخیر مواجه شد و در آخر ساعت 4 صبح، نیروهای غواص، خود را به بالای اسکله الامیه رساندند و نیروها به سرعت عملیات پاکسازی را انجام دادند.

پس از اینکه شب  به روشنایی گرایید، نیروها موقعیت خود را بازیافته و به طرف اسکله حرکت کردند. به این ترتیب، حدود ساعت هشت صبح اسکله الامیه به طور کامل به تصرف درآمد. سپس، اسکله البکر مطابق طرح به آتش کشیده شد. نخستین فشار دشمن به الامیه در ساعت ۱۰ با پرتاب یک موشک آغاز شد و به دنبال آن نیروی هوایی عراق به بمباران منطقه پرداخت. شلیک موشک‌های دوربرد تا به هنگام شب نیز ادامه یافت؛ به گونه‌ای که تا صبح روز دوم عملیات، چهار فروند دیگر به سوی اسکله شلیک شد. هم‌چنین، دشمن توانست حوالی نیمه شب شهت فروند شناور خود را به طرف اسکله بیاورد.

در روز دوم عملیات نیروی هوایی رژیم بعثی اسکله را بمباران کردند و پس از آن ناوچه های عراقی با آرایش نظامی، در حمایت از هلی کوپترها به سمت اسکله پیشروی کردند. با فشاری که بر نیروهای خودی وارد می شد، بدون عملیات پشتیبانی، نیروها عقب نشستند و عملیات کربلای 3 در حد عملیاتی ایذایی، خاتمه یافت و نیروها منطقه را ترک کردند. به همین دلیل نیروها عقب نشستند و نزدیک ظهر اسکله الامیه در حالی که تاسیسات و تجهیزات آن کاملا منهدم شده بود، مجددا به تصرف دشمن درآمد.

در این عملیات، 63 نفر از نیروهای عراقی کشته شدند و بیش از 100 نفر از نیروهای بعثی به اسارت درآمد. همچنین دو هواپیمای جنگنده، یک ناوچه، 15 قبضه ضدهوایی، دو دستگاه رادار از نیروهای دشمن به غنیمت نیروهای خودی درآمد.