به گزارش خبرنگار اجتماعی حیات، جامعه ایرانی که روزی سردمدار جمعیت جوان در میان کشورهای آسیایی و اروپایی بود این روزها میل به ازدواج، تشکیل خانواده و فرزند آوری ندارد.

محققان، کارشناسان و مسئولان بسیاری برعلل عدم تمایل جوانان به ازدواج و زوج های جوان به فرزندآوری تاکید دارند اما فی الواقع تا زمانی که زمینه تشکیل یک زندگی معمولی در جامعه فراهم نشود هر روز میل و رغبت جوانان به ازدواج و به تبع فرزند آوری کمتر خواهد شد.

طبیعتا عدم اشتغال و نداشتن شغل مناسب، وضعیت بد معیشتی و افزایش هزینه های زندگی، اجاره بهای نجومی خانه و تغییر نگرش، تفکر و تنوع طلبی جوانان از علل اصلی عدم تمایل به ازدواج می باشد.

حال اگر جوانان با حمایت خانواده های خود ترغیب به ازدواج شوند و ایام پر خرج خواستگاری، عقد، عروسی و تهیه مسکن را پشت سر بگذارند با دست انداز مرتفع فرزند آوری مواجه می شوند.

عدم میل به چند فرزندی در میان والدین جوان ایرانی

سال هاست که دیگر شاهد خانه های شلوغ و پر جمعیت نیستیم و اغلب فرزندان تازه به دنیا آمده از نعمت خواهر و برادر محرومند. دیگر جوانان ایرانی نه اعصابی برای فرزندان ممتد دارند نه پول و رغبتی.

وضعیت معیشتی طوری شده که اغلب زوجین دوشادوش یکدیگر مشغول کارند تا خرج یک زندگی معمولی و متوسط را فراهم کنند. از این رو طبیعتا زن در خانه حضور ندارد تا از فرزندان مراقبت کند. لذا زوجین مجبورند فرزندان خردسال خود را ساعاتی طولانی به مهدهای کودک ببرند.

طبیعتا حقوق زوجین کفاف تامین مایحتاج و هزینه های سرسام آور پرورش کودکان را نمی دهد و نمی توانند مانند پدران و مادران خود فرزندان متعددی داشته باشند.

البته گفتنی است، این روزها نمایش زندگی لاکچری برخی خانواده ها در شبکه های مجازی، توقعات زوجین را به حد عجیبی بالا برده است.

تنهایی بی پایان تک فرزندها

دیگر آن روزگاری که فرزند کوچک لباس فرزند بزرگتر را به تن می کرد گذشته است. زوجین به شرطی حاضر به فرزندآوری می شوند که بتوانند از پس تمام هزینه های فرزند برآیند. به باور بسیاری از روانشناسان کودکان دهه شصت و هفتاد والدین امروز جامعه ایرانی را تشکیل می دهند و دیگر برایشان قابل درک نیست کمبودهایی که خودشان در کودکی تجربه کرده اند فرزندشان تجربه نماید. از این رو زوجین ایرانی در قانونی نانوشته به تک فرزندی روی آورده اند.

فرزندانی که به واسطه تصمیم پدر و مادر هم خودشان طعم تنهایی را می چشند هم فرزندانشان در آینده از نعمت عمه، عمو، خاله و دایی بی بهره اند.

اغلب در خانواده های تک فرزند، یک وابستگی و چسبندگی عاطفی میان والدین و فرزند بوجود می آید به نحوی که هر دو طرف در هر لحظه و هرجا ترس از دست دادن یکدیگر را دارند. طبیعتا در چنین حالتی فرزند اصطلاحا لای پر غو بزرگ می شود و همیشه به واسط حضور والدین در بدیهی ترین امور زندگی وابسته بوده و هیچ استقلال و عزت نفسی از خود ندارد.

به باور بسیاری از روانشناسان و مشاوران خانواده، تک فرزندان به علت مرکز توجه بودن، امکانات بیش از حد معمول و وابستگی، کودکانی هستند که در محیط خانه به شکل گلخانه ای رشد می کنند.

اغلب این کودکان به اصطلاح گلخانه ای به علت مرکز توجه بودن مغرور یا دل نازک، متکبر و جاه طلب می شوند و در بسیاری از موارد تک فرزندها حتی با وجود پا گذاشتن به دوران جوانی وابستگی شدیدی به والدین داشته و از پس امورات خود در جامعه بر نمی آیند. اغلب این دسته از افراد قانون پذیری، تحمل سختی و فشار برایشان دشوار است و در برهه های خاص زندگی به تنهایی قادر به اداره امور نیستند. به همین خاطر است که تمام صاحب نظران این عرصه در سراسر دنیا تک فرزندی را توصیه نمی کنند.

کلام آخر

با احتساب تمام مشکلات معیشتی و اقتصادی باید زوجین جوان ایرانی نسبت به مقوله فرزندآوری بازنگری نموده و مجددا تفکر کنند. بدیهی است که فرزند باید شریک داشته باشد تا رشد متعادل و متوازن داشته باشد و بی شک تصمیم والدین بر تک فرزندی در وهله نخست بزرگترین ظلم پدر و مادر به همان فرزند است.