به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ کلمه «جنگ» همیشه و برای همه مردم دنیا؛ دلهره، ترس و ناامنی را به ذهن متبادر می کند. آن زمان که افراد داشته هایشان را در معرض خطر می بینند زندگی معنای دیگری به طعم مرگ، از دست دادن عزیزان، نابودی و تمام شدن پیدا می کند.

در عین حال «جنگ» برای کودکان طعمی دیگر دارد و مهم ترین آن «ناامنی و خشمی» است که آنها را در خود می بلعد بی آنکه آنان کوچکترین نقشی در این رابطه داشته باشند.

نمی توان منکر شد که حضور بشریت در سرتاسر دنیا و در تمام اعصار با «جنگ» گره خورده است؛ چراکه تا زمانی که انسان هست جدال نیروی خیر و شر را شاهدیم و آنجا که نفس او بر نیروی خیر غلبه می کند جاه طلبی به هر قیمتی جوهره وجودی اش خواهد شد.

ما بیش از 40 سال پیش ناخواسته، وارد چنین برهه ای از زندگی مان شدیم. جایی که مورد ظلمی ناخواسته قرار گرفتیم و راهی جز مقابله و دفاع برایمان نمانده بود و درست در همانجا ایثار، پایمردی و آزادگی در دلهایمان گل داد. آن زمانها ما جمعیتی 36 میلیونی بودیم که در برابر بیش از 50 کشور جهان فقط از خود دفاع کردیم و در نهایت با 8 سال مقاومت مردان و زنان در کنار یکدیگر، عزت کشور حفظ شد.

نگاهی به آمار جنگ تحمیلی از سوی رژیم بعث عراق به ایران می تواند به ما کمک کند تا بفهمیم که افتخار آفرینان کشورمان در چه شرایطی از خاک وطن دفاع کردند.

ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﻋﺮﺍﻕ ﺑﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ۲۸۸۷ ﺭﻭﺯ یعنی ‏( ۹۶ ﻣﺎﻩ‏) ﻭ به عبارتی ۸ ﺳﺎﻝ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ، در حقیقت می توان گفت که ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﭘﺮﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻭﺳﯿﻊ ﺗﺮﯾﻦ جنگ در قرن گذشته بوده است؛ یعنی یک و نیم برابر جنگ جهانی اول و دو برابر جنگ جهانی دوم. ما در طول 8 سال دفاع مقدس 213 هزار شهید گلگون کفن، 140هزار جانباز، 320 هزار مجروح، و 40هزار نفر آزاده داریم.

جالب است که بدانید از این تعداد 213 هزار نفر، 16هزار و 154 نفر غیرنظامیانی بودند که در حمله به شهرها به شهادت رسیدند. در زمان حمله رژیم بعث به کشورمان 2هزار و 960 کودک بی گناه قربانی امیال پلید صدام حسین و کشورهای حامی او شدند.

بمباران شهرها و کشتار غیرنظامیان توسط رژیم بعثی عراق از جمله زنان و کودکان بی گناه و بی دفاع از جنایاتی بود که در این دوره از تاریخ کشورمان رخ داد. بمباران شیمیایی شهر سردشت توسط عراق در هفتم تیر ۱۳۶۶ فجیع‌ترین و وحشتناک‌ترین تهاجم از این نوع بود که سبب کشته و مجروح شدن عده بسیاری از مردم غیرنظامی شد. جمهوری اسلامی ایران شهر سردشت را نخستین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان بعد از بمباران هسته‌ای هیروشیما نامید.

 وحشیانه‌ترین مورد استفاده از سلاح های شیمیایی در اسفند ۱۳۶۶، در حلبچه بوده است که وسیع‌ترین مورد استفاده از جنگ‌افزارهای شیمیایی از زمان جنگ جهانی اول تاکنون به شمار می‌رود که حداقل ۵۰۰۰ تن از مردم کُرد و مسلمان این شهر را کشته و ۷۰۰۰ تَن دیگر را مجروح کرد.

 فاجعه‌ای که در حلبچه رخ داد بدون شک با فجایعی همچون بمباران اتمی شهرهای «هیروشیما و ناکازاکی» ژاپن به دست امریکا، قابل مقایسه است.

 به کارگیری سلاح‌های شیمیایی از سوی عراق، در حالی صورت می‌گرفت که این کشور جزو ۱۲۰ کشور امضا کننده پروتکل ژنو راجع به منع استفاده از سلاح‌های سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک قرار داشت. پروتکل ۱۹۲۵ ژنو که طی قطعنامه ۲۱۶۱ (۲۱) B سازمان ملل متحد مجدداً به تصویب رسیده است، صراحتاً استعمال سلاح‌های شیمیایی را منع می‌کند.

این در حالی است که حقوق بین‌الملل، روش ها و ابزار استفاده شده برای جنگ افروزی را محدود می کند. این محدودیت ها به نوع سلاح های استفاده شده، نحوۀ بکارگیری آنها و هدایت کلی تمامی آنهایی که در مخاصمۀ مسلحانه شرکت دارند را نیز محدود می سازد. اصل تفکیک طرفین درگیری را ملزم می دارد تا در تمامی زمان ها میان مبارزان و اهداف نظامی از یک طرف و اشخاص و اشیاء غیرنظامی از طرف دیگر تفکیک قائل شده، و به تبع تنها اهداف مشروع را هدف قرار دهند. 

می توان گفت در جنگ عراق علیه ایران همه این قوانین نقض شد و حتی کودکان نیز از حملات شیمیایی در جنگ در امان نماندند و به بدترین شکل ممکن به شهادت رسیدند.