به گزارش حیات: پس از جنگ جهانی اول و دوم نوعی منش رفتاری در بین کشورهای مختلف پدید آمد که طی آن تکریم و حمایت از خانواده های جانباختگان جنگی و آسیب دیدگان آن به یک مطالبه عمومی تبدیل شد، بر همین اساس رسیدگی به کهنه سربازان و خانواده های سربازان جان باخته در جنگ به صورت جدی در دستور کار دولت ها قرار گرفت. ارائه تسهیلات در حوزه های مختلف به منظور التیام بخشی به زخم های جبران ناپذیر وارد شده به این سربازان کمترین کاری بود که دولت ها می توانستند انجام دهند.
هم اکنون کهنه سربازان در کشورهای مختلف با چتر حمایتی ایجاد شده برایشان تنها درد زخم جنگ را حس می کنند و در موضوعات معیشتی با مشکلات دیگری رو به رو نیستند و این یعنی تکریم و حمایت همه جانبه ملتی که امنیت و آرامشش را مدیون همین سربازان می داند.
پس از این دو جنگ بزرگ؛ جنگ هشت ساله تحمیل شده به کشور ایران بزرگترین و طولانی ترین جنگی بود که در تقویم تاریخ قرن گذشته به ثبت رسید. در این رویداد تلخ جبهه گسترده ای از تخاصم علیه کشورمان ایجاد شد، اما جوانان این مرز و بوم که انقلاب را تجربه کرده بودند با اهدا خون پاک خود و جانبازی در این راه دشمن را در رسیدن به اهداف شوم خود زمین گیر کردند و وجب به وجب این خاک را با خون خود حفظ کردند. پس از گذشت چهار دهه از دفاع مقدس بار دیگر جوانان لباس رزم به تن کردند و اینبار برای دفاع از آرمان ها و حفظ حریم حرم راهی دیاری فرسنگ ها دورتر از وطن شدند.
آرمان، نقطه تمایز حضور سربازان ایرانی در جبهه ها نسبت به سربازان سایر کشورها در میدان نبرد است. همین تفاوت دیدگاه حضور راسخ در میدان های سخت را فراهم آورد و باعث گردید تا رزمندگان پس از پایان جنگ به عنصری منفعل و بدون مسئولیت اجتماعی تبدیل نشده و همچنان پایدار در حفظ عقاید و باورهای خود باقی بمانند.
نمونه این پایداری در عقیده را می توان در نقش آفرینی ایثارگران و خانواده محترم شهدا در تحولات جامعه در ادوار گوناگون دید که چگونه برای حفاظت از کیان اعتقادی، پای در میدان می گذارند و از هیچ کوششی فروگذار نیستند. یقینا خانواده بزرگ ایثارگران را باید خط مقدم دفاع از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران دانست که از مهمترین و بزرگترین سرمایه های وجودی خود برای تثبیت و حفظ آن بهره گرفته اند.
حال با این توصیف نقش و وظیفه جامعه و حاکمیت در قبال این ایثارگری چیست؟ آیا ایجاد چتر حمایتی به عنوان کمترین خواسته برای کسانی که در سخت ترین شرایط پای کار نظام بودند توقعی بی جا است؟
یقینا هر انسان آزاد اندیشی حمایت از این جامعه بزرگ را یک ماموریت مهم و اساسی می پندارد که نباید در اجرای آن خللی ایجاد گردد.
باید بر این نکته تاکید داشت که جامعه ایثارگری بن مایه پیکر راسخ انقلاب است که با تدوین قوانین کارآمد، به‌روز و مبتنی بر نیازهای جامعه ایثارگری و ایجاد تعهد در دولت برای اجرای این قوانین می توان از آنان حمایت کرد. هرچند که در ادوار مختلف این مهم به دلیل وجود پاره ای از موانع و مشکلات تحقق نیافت و جامعه ایثارگری با چالش هایی رو به رو گردید.
حال با شروع بررسی برنامه هفتم توسعه، جامعه ایثارگری از مجلس شورای اسلامی که با شعارهای انقلابی روی کارآمده این توقع را دارد که در تقنین قوانین با حداکثر ظریف اندیشی و ریزبینی را در نیازهای جامعه ایثارگری لحاظ و مانع از اجحاف حق این جامعه بزرگ شود.
در ادوار گذشته برای تعیین چارچوب ارائه خدمات به این قشر معزز، قوانین و مقررات متنوعی در کشور وضع شد که یکی از مهمترین آنها، قوانین برنامه‌های توسعه اقتصادی، بهداشتی و درمانی، اجتماعی و فرهنگی است که رویکرد کلی حاکم بر نظام قانونی و نظارتی حوزه ایثارگران، برای یک دوره پنجساله را تبیین کرده است.
به این منظور احکام مختص به حوزه ایثارگری در قوانین برنامه‌ای توسعه باید به گونه‌ای باشند تا با پیش‌بینی ساز و کارهای مناسب سیاستی و خط مش‌های صحیح قانونی و نظارتی، خلأها و ظرفیت‌های بالقوه قوانین در حوزه های گوناگون ایثارگری مانند: قانون جامع خدمات‌رسانی به ایثارگران، سیاست‌های کلی نظام در ترویج فرهنگ ایثار شهادت را شناسایی و مرتفع کنند.
در حال حاضر بررسی احکام اختصاصی ایثارگران در لایحه برنامه هفتم توسعه نسبت به برنامه ششم خلاصه تر و اجمالی تر بوده که این سبب ایجاد نگرانی نسبت به رفع دغدغه های قانونی ایثارگران خواهد شد.
پیشنهادهات ارسال شده از سوی بنیاد شهید، دستگاه‌های اجرایی و برخی از انجمن‌ها نسبت به اصلاح و تقویت نظام سیاستگذاری در حوزه ایثارگران به ویژه احکام پیشنهادی در لایحه برنامه هفتم توسعه و بررسی آنها در فراکسیون های مربوط به ایثارگران و ارائه این پیشنهادات در کمیسیون تلفیق این امید را برای ایثارگران به وجود خواهدآورد که بعد از عدم تمدید قانون تبدیل وضعیت در این مجلس، امیدها تمام نشده و نیازهای آنان از سوی نمایندگان مردم دیده خواهد شد.
نظر شما