به گزارش گروه استان‌های حیات؛  مطالعات جدید پژوهشگران نشان دهنده نقش مهم پدر در ابتلای فرزندان به اوتیسم بوده و این یافته‌ ها با فرضیات پیشین که ژن ‌های مادر را در خطر ابتلا به اوتیسم دخیل می دانست، تناقض دارد.

باید توجه داشت اختلالات طیف اوتیسم شامل طیف وسیعی از شرایط عصبی و رشدی است. افراد می توانند این مشکلات را به طرق مختلف از جمله تجربه چالش در معاشرت و یادگیری و درگیر شدن در رفتارها یا علایق تکراری نشان دهند. بر اساس برآوردهای فعلی، از هر ۳۶ کودک در ایالات متحده، یک کودک مبتلا به اوتیسم است.
 

ایوان ایوسیفوف، دانشیار آزمایشگاه Cold Spring Harbor و محقق ارشد این مطالعه، در رابطه با موضوع فوق می گوید: کودکانی هستند که مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شده و عملکرد مناسبی دارند. آنها اگرچه مشکلات جزئی در تعاملات اجتماعی دارند، اما زندگی کاملاً سازنده ای را تجربه می کنند.

طی این پژوهش، محققان آزمایشگاه Cold Spring Harbor دو دهه را صرف تحقیق در مورد ریشه های ژنتیکی اوتیسم کرده اند. در طول این مدت، آن ها هزاران ژن را کشف کرده اند که در صورت آسیب، باعث ایجاد اوتیسم در کودک می شوند. با این حال، این یافته‌ ها همه موارد اوتیسم را توضیح نداده و به همین دلیل محققان به جستجوی منابع گمشده پرداختند.

در ادامه داده های ژنتیکی شش هزار خانواده داوطلب جمع آوری شده و این بانک اطلاعاتی و به تیم محققان اجازه داد تا ژنوم پدر و مادر را مطالعه کند. آن ها دریافتند: داشتن دو یا چند فرزند مبتلا به اوتیسم احتمالاً نتیجه ژن هایی است که از پدر منتقل می شود. در مقابل اما در خانواده‌ هایی که فقط یک خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم وجود داشتند، فرزندان کمتر از ژنوم پدرشان استفاده می ‌کردند.

ایوسیفوف در مورد اینکه چرا چند فرزندی که در یک خانواده با اوتیسم متولد می شوند، بیشتر از ژن های پدرشان دریافت می کنند، معتقد است که یکی از دلایل بروز حالت فوق این است که برخی از پدران ممکن است دارای جهش های محافظتی باشند که معمولا به نسل های بعدی منتقل نمی شوند. فرضیه دیگر این است که پدران جهش هایی را منتقل می کنند که سیستم ایمنی مادر را تحریک می کند تا به جنین در حال رشد حمله کند.

محققان این تیم مطالعاتی معتقدند: تحقیقات آینده این حوزه بسیار هیجان انگیز است.  در واقع اگر یکی از این تئوری ها یا هر دو مورد آن ها درست باشد، راهبردهای درمانی متفاوتی شناسایی می شود که در آینده می تواند خانواده های زیادی را تحت تاثیر قرار دهد.

در خاتمه نویسندگان خاطرنشان می ‌کنند: نتایج این مطالعه می ‌تواند به مربیان و درمانگران کمک کند تا به طور کلی درک بهتری از اوتیسم داشته باشند.

شرح کامل این پژوهش در آخرین شماره مجله تخصصی Cell Genomics منتشر شده است.