به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ شهید یوسف قربانی متولد 1345 در شهر زنجان زمینی شد، او از همان دوران کودکی شاهد آسمانی شدن اعضای خانواده اش بود و تنهایی و غم را با دل و جانش لمس کرد، یوسف در شش ماهگی پدرش را از دست داد و در سن شش سالگی مادرش را، او مانده بود و برادر و مادربزرگش، یوسف و برادرش از همان زمان کودکی با فقر بزرگ شدند و طعم تلخ زندگی را به جان خریده بودند.

تنهایی، یوسف و برادرش را به آغوش کشید

یوسف مانده بود و برادرش و مادربزرگی که در خانه ای کوچک، تنها پناهگاه آن ها شده بود، دو برادر سال های دبستان را پشت سر می‌گذاشتند که مادربزرگشان هم آن ها را تنها گذاشت و دعوت حق را لبیک گفت.

سه سال بعد از درگذشت مادربزرگ، یوسف به همراه برادرش به تهران رفتند و حدود پنج سال زندگی و کار کردند، بعد از آن دوباره به زنجان برگشتند و زندگی خود را ادامه دادند.

 دوران جوانی یوسف همراه شد با سال های پیروزی انقلاب که او  پا به عرصه انقلاب گذاشت و وارد بسیج شد، در همان سال ها بود برادرش را بر اثر سانحه رانندگی از دست داد و تنهای تنها شد دیگر در این دنیا جز خدا کسی را نداشت.

تنها عضو خانواده با شروع جنگ هشت سال دفاع مقدس در کنار دیگر رزمندگان برای دفاع از کشورمان راهی جبهه های جنگ شد. او از جمله نیروهای شجاع و کارآمد اطلاعات و عملیات گردان همیشه خط‌ شکن حضرت ولیعصر (عج) استان زنجان بود و در لشکرهای 17 علی بن‌ابی طالب و 31 عاشورا خاضعانه و غریبانه بدون آنکه مسئولیتی داشته باشد خدمت ‌کرد.

یوسف در عملیات‌های آبی - خاکی والفجر هشت (بهمن ماه 1364، منطقه اروندرود، فاو) و کربلای پنج (دی ماه 1365، منطقه عمومی شلمچه) در ماموریت‌های شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات، از مناطق پدافندی دشمن و درهم شکستن خطوط مستحکم نیروهای بعثی، در جایگاه یک بسیجی غواص حضوری چشمگیر و نقشی تاثیرگذار داشت.

نامه هایش را روانه آب می کرد

به گفته یکی از همرزمان یوسف، او هر روز گوشه‌ای از سنگر می‌نشست و نامه می‌نوشت. یک روز کنجکاوانه از او ‌پرسید: برای چه کسی هر روز نامه می‌نویسی! حالا چرا نامه‌ات را پست نمی‌کنی؟ در این هنگام یوسف دست دوستش را می‌گیرد و قدم‌زنان به کنار ساحل اروند کنار می‌برد. نامه را از جیبش در می‌آورد و بعد ریز ریز می‌کند و با چشمانی پر از اشک می‌گوید: من برای آب نامه می‌نویسم، می‌دانی که کسی را ندارم.

نگاهی به خاطرات شهید

پیش از عملیات کربلای 5 بود. ما در موقعیت شهید اوجاقلو ـ در کنار رود کارون ـ دوره آموزش غواصی را می گذراندیم. یکی از روزها به دلیلی از من خواسته شد تا به گروهان دیگری منتقل شوم، ولی من نپذیرفتم، کلی هم ناراحت و عصبانی شدم. هرگز فراموش نمی کنم که او پیش من آمد و بعد از سلام و احوالپرسی گفت: ـ چته پسر؟ این همه اخم و تخم می کنی که چی؟ آسمان که به زمین نیومده! اصلا بگو ببینم تو برا چی به جبهه اومدی؟ ها؟ برا تفریح؟ یا برا مهمونی؟ آدم که نبومده با این حرفا دلخور بشه؟ من نمی دونم اگه تو به جای من بودی چکار می کردی؟ فکر نمی کنم در این دنیای بی در و پیکر به اندازه من رنج و تنهایی کشیده باشی؟ از اول زندگیم همزاد غم و غصه بودم و همراه درد و رنج بزرگ شدم. در آسمان بلند زندگی ام یک ستاره آشنا هم برایم سوسو نمی زند! او راست می گفت. در دنیای به این بزرگی، هیچ کس و کاری نداشت. وقتی که به مرخصی می آمد، اکثرا در پایگاه بسیج بود. گاهی هم بچه ها او را به خانه خود دعوت می کردند. اما هرگز از خود ضعف و ناتوانی نشان نمی داد و جزع و فزع نمی کرد، همیشه سرزنده و شاداب بود.

برگرفته از کتاب زندگینامه غواصان دریادل زنجان

شهید یوسف قربانی معروف به مرغابی امام زمان (عج)

چند دقیقه قبل از عملیات بود که  یکی از همرزمان خبرنگارش از او پرسیده بود: یوسف‌ جان! غواص یعنی چی؟ و شهید قربانی جواب می‌دهد: غواص یعنی مرغابی امام زمان (عج). باز خبرنگار از او می‌پرسد: یوسف‌ جان! حرف آخرت چیست؟ و شهید به زیبایی این شعر را می‌خواند: در مسلخ عشق جز نکو را نکشند/ روبه‌صفتان زشت‌خو را نکشند/ گر عاشق صادقی ز کشتن مگریز/ مردار بود هر آن که او را نکشند.

همین مصاحبه کوتاه با شهید یوسف قربانی قبل از عملیات کربلای 4 باعث شد که این شهید به «مرغابی امام زمان (عج)» معروف شود.

غواص شهید یوسف قربانی از غواصان خط شکن گردان حضرت ولیعصر (عج) لشکر 31 عاشورا در عملیات‌های کربلای چهار و پنج و از رزمندگان سلحشور استان زنجان در دوران دفاع مقدس بود که سرانجام در دی‌ماه سال 1365 در عملیات کربلای پنج، در منطقه شلمچه به آرزوی دیرین خود رسید و به فیض شهادت نائل آمد، آرامگاه شهید یوسف قربانی در زنجان است.