به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ سردار «علی‌اصغر مُلّا» متولد ۱۳۳۸ است وی از سال ۱۳۵۹ وارد سپاه پاسداران شد و طبق دانسته‌هایش در حوزه بهداشت و سلامت در خدمت سربازی به بهداری استان کردستان اعزام شد. وی بعد از گذراندن دوره‌های آموزشی، جزو پایه‌گذاران بهداشت در دفاع مقدس شد و یکی از دستاوردهای هشت سال دفاع مقدس، را موضوع بهداشت می‌داند.

مسئول مرکز اسناد موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس، آمار تلفات در آن روزهای بحرانی را طبق اسناد و شواهد موجود در جنگ، اینگونه اعلام کرد: تعداد کشته‌شدگان غیر نظامی در جنگ جهانی اول و دوم از تعداد سربازان کشته شده بیشتر بود اما در طول هشت سال دفاع مقدس با اینکه از سراسر کشور نفرات به جبهه‌ها اعزام می‌شدند و به تازگی انقلاب شده بود، هنوز شاخصه‌های بهداشتی رشد نکرده بود.

وی در ادامه افزود: در آن روزها ما از نظر شاخصه‌های بهداشتی جز کشورهای عقب مانده بودیم اما هیچ بیماری واگیردار و همه‌گیری در طول هشت سال دفاع مقدس وجود نداشت.

مُلّا، دغدغه‌های کادر بهداری در جنگ را اینگونه تشریح کرد: یکی دیگر از معضلات‌مان، انتقال بیماری از طریق آب و غذا بود، هرچند در این زمینه هم در طول جنگ شاهد بروز بیماری خاصی نبودیم. از دیگر دغدغه‌های ما، شیوع بیماری مالاریا و سایر بیماری‌های واگیردار در روزهای بحرانی جنگ بود که نه تنها این آمار در دوران دفاع مقدس افزایش نداشت بلکه کاهش یافت و اسناد این آمار همگی موجود است.

وی در پاسخ به این پرسش که دستاوردهای امروز کشور در حوزه بهداری رزمی در مقایسه با دستاوردهای سایر کشورها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟، اظهار کرد: امروز بزرگ‌ترین بهداری رزمی در ارتش‌های جهان، بهداری رزمی ارتش امریکا است که سایر کشورها در این حوزه فاصله‌ی‌ بسیار زیادی با این کشور دارند. اما ایران‌ تنها کشوری است که در این زمینه، فاصله‌ی‌ کمی با امریکا دارد و تفاوت‌مان با آنها در راهبردها و تکنیک‌هاست. هرچند در این زمینه هم تقریبا با آمریکا برابری می‌کنیم یا حتی در مواردی از آن‌ها جلوتر هستیم.

مسئول مرکز اسناد موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس، اضافه کرد: آمریکا به‌دلیل داشتن مراکز علمی، تکنولوژی، فن‌آوری، تکنیک و ابزارهای پیشرفته‌تری در بهداری رزمی در ارتش‌های جهان دارد.

وی در ادامه در خصوص کمبودهای بهداری رزمی در دوران دفاع مقدس و خود کفایی در زمینه آمبولانس و بیمارستان‌های صحرایی اینگونه توضیح داد: در هر کدام از عملیات‌ها به‌طور متوسط باید تا ۱۰۰ کیلومتر مجروحان را منتقل می‌کردیم و اگر روزانه با آمبولانس ۲ هزار مجروح منتقل می‌شد، نیاز به ۵۰۰ بار رفت و برگشت آمبولانس بود که برای این مسافت ۳ ساعت زمان سپری می‌شد اما با توجه به کمبود تعداد آمبولانس این موضوع برای کشور مقدور نبود.

مُلّا، افزود: در زمان جنگ هیچ وسیله‌ای برای آمبولانس، در کشور وجود نداشت؛ کشور نه پول داشت که آمبولانس خریداری کند و نه کشورهای دیگر تمایل داشتند که به ما آمبولانس بفروشند، به‌همین دلیل تصمیم به استفاده از خودروهای موجود که جیپ آهو نام داشت، گرفتیم. این خودروها در اختیار سازمان‌های دولتی بود که در رایزنی با شهیدرجایی، این خودروها در اختیار بهداری رزمی قرار گرفت. در نهایت قرار شد که سپاه، ماشین سواری به این سازمان‌ها بدهد و این جیپ‌ها، به‌عنوان آمبولانس مورد استفاده قرار بگیرند.

وی صحبت‌هایش را اینگونه ادامه داد: در رابطه با ساخت بیمارستان‌های صحرایی و جلوگیری از آسیب کمتر آن، بیمارستان‌های صحرایی در زیر زمین ساخته می‌شد تا کمتر مورد آسیب قرار گیرند. در عملیات والفجر ۸، سنگین‌ترین بمب که حدود ۱۰۰۰ پون نزدیک به نیم تن وزن داشت، از سوی عراق مورد استفاده قرار گرفت اما زمانی‌که این بمب به یکی از بیمارستان‌های صحرایی اصابت کرد، به سازه‌ی بیمارستان آسیب مختصری وارد شد ولی به تجهیزات، کادر درمان و مجروحان آسیبی وارد نشد.

مسئول مرکز اسناد موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس همچنین گفت: بهداری رزمی دفاع مقدس، بیش از ۵۰ بیمارستان صحرایی و هزاران پست امداد و اورژانس در محورهای عملیاتی در زمان جنگ تحمیلی برپا داشت که در این مسیر مقدس، بیش از ۳۵۰۰ شهید تقدیم انقلاب اسلامی کرده است.