به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات، نامش مجید بود، پسر نازدانه و یکی یکدانه مادرش، هنوز هم مادر با چشمان تر از مجیدش یاد میکند. مجید از آنهایی بود که در چشم برهمزدنی به او عنایتی شد و راهش در آخرین لحظات تغییر کرد. روایت زندگی شهید مدافع حرم «مجید قربانخانی» را کبری خدابخش در کتابی ترسیم کرده است به نام « مجید بربری». در واقع این کتاب زندگی جوان دهه هفتادی را ترسیم می‌کند که حر زمانه خود نام گرفت.
در برشی از کتاب می‌خوانیم : «وقتی اسم حر میاد وسط, ما از اول زندگیش تا چند روز به عاشورا هیچ اطلاعی نداریم, فقط می دونیم که چند روز به واقعه عاشورا یه خطایی کرد و بعد هم سربر پای امام حسین گذاشت و به شهادت رسید, مجید هم اشتباهات ریز و درشتی داشت که از یه جایی به بعد توی زندگیش خودش از این نوع زندگی کردن خسته شد و تصمیم گرفت که راهش را عوض کنه و واقعا هم عوض کرد.

  مجید بربری کربلا که رفت ، متحول وحر مدافعان حرم شد
هشت روز مانده به اربعین سال ۹۳ ساعت یازده شب بود که مجید سراسیمه آمد خانه: «وسایلم را جمع کنید که عازم کربلا هستم.» گفتم: «زودتر می گفتی که به چند تا از فامیل و آشنا خبر می دادیم.» عجله داشت و رفقایش داخل ماشین منتظرش بودند.

چه رفقـایی و چه سفر اربعیـنی! تا برسند مرز مهران، صدای آهنگ و بگو بخندشان بلند بود؛ گویا کارناوال شادی راه انداخته بودند.
مجید اولین بار که رفت داخل حرم حضرت علی (ع) کمی تغییر کرد و کم حرف شد. هر بار هم که می رفت حرم، دیر برمی گشت؛ آنهم با چشم های قرمز. رفقا مانده بودند که این خود مجید است یا نقش بازی جدیدش.
پیاده روی که شروع شد، مجید غرق در خودش بود. نه می گفت و نه می خندید.  پایش که رسید بین الحرمین، از درون شکست. دیگر دست خودش نبود. ذکـر لبـش یا حسـین یا حسـین بود و مشغول اشـک و نـالـه.

وقتی می خواستند برگردند، به صمیمی ترین دوستش گفت: «توی این چند روز از امـام حسین ع خواستم که آدمم کند. اگر آدمم کند دیگر هیچ چیز نمی خواهم.»
او حـرّی دیگری از نوع مدافعان حرم  شده بود که فاصله بین توبه و شهادتش ۱۳ ماه بیشتر نبود.»