به گزارش گروه فرهنگی حیات، متن کامل جزء سی (جزء 30) قران کریم به همراه قرائت آن توسط استاد پرهیزگار (ترتیل)، استاد معتز آقایی (تحدیر - تندخوانی) و استاد ماهر المعیقلی (ترتیل) به شرح زیر است:

استاد پرهیزگار

استاد معتز آقایی

استاد ماهر المعیقلی

سوره ۷۸: النبأ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿۱﴾

درباره چه چیز از یکدیگر می ‏پرسند (۱)

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿۲﴾

از آن خبر بزرگ (۲)

الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾

که در باره آن با هم اختلاف دارند (۳)

کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۴﴾

نه چنان است به زودی خواهند دانست (۴)

ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۵﴾

باز هم نه چنان است بزودی خواهند دانست (۵)

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾

آیا زمین را گهواره‏ ای نگردانیدیم (۶)

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾

و کوهها را [چون] میخهایی [نگذاشتیم] (۷)

وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾

و شما را جفت آفریدیم (۸)

وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾

و خواب شما را [مایه] آسایش گردانیدیم (۹)

وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾

و شب را [برای شما] پوششی قرار دادیم (۱۰)

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾

و روز را [برای] معاش [شما] نهادیم (۱۱)

وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾

و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا کردیم (۱۲)

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾

و چراغی فروزان گذاردیم (۱۳)

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾

و از ابرهای متراکم آبی ریزان فرود آوردیم (۱۴)

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾

تا بدان دانه و گیاه برویانیم (۱۵)

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾

و باغهای در هم پیچیده و انبوه (۱۶)

إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿۱۷﴾

قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داوری است (۱۷)

یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾

روزی که در صور دمیده شود و گروه گروه بیایید (۱۸)

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾

و آسمان گشوده و درهایی [پدید] شود (۱۹)

وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾

و کوهها را روان کنند و [چون] سرابی گردند (۲۰)

إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾

[آری] جهنم [از دیر باز] کمینگاهی بوده (۲۱)

لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿۲۲﴾

[که] برای سرکشان بازگشتگاهی است (۲۲)

لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾

روزگاری دراز در آن درنگ کنند (۲۳)

لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾

در آنجا نه خنکی چشند و نه شربتی (۲۴)

إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾

جز آب جوشان و چرکابه‏ ای (۲۵)

جَزَاءً وِفَاقًا ﴿۲۶﴾

کیفری مناسب [با جرم آنها] (۲۶)

إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾

آنان بودند که به [روز] حساب امید نداشتند (۲۷)

وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿۲۸﴾

و آیات ما را سخت تکذیب میکردند (۲۸)

وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿۲۹﴾

و حال آنکه هر چیزی را برشمرده [به صورت] کتابی در آورده‏ ایم (۲۹)

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾

پس بچشید که جز عذاب هرگز [چیزی] بر شما نمی‏ افزاییم (۳۰)

إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾

مسلما پرهیزگاران را رستگاری است (۳۱)

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾

باغچه ‏ها و تاکستانها (۳۲)

وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾

و دخترانی همسال با سینه‏ های برجسته (۳۳)

وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾

و پیاله ‏های لبالب (۳۴)

لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿۳۵﴾

در آنجا نه بیهوده‏ ای شنوند و نه [یکدیگر را] تکذیب [کنند] (۳۵)

جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿۳۶﴾

[این است] پاداشی از پروردگار تو عطایی از روی حساب (۳۶)

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾

پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است بخشایشگری که کس را یارای خطاب با او نیست (۳۷)

یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾

روزی که روح و فرشتگان به صف می‏ ایستند و [مردم] سخن نگویند مگر کسی که [خدای] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گوید (۳۸)

ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَی رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾

آن [روز] روز حق است پس هر که خواهد راه بازگشتی به سوی پروردگار خود بجوید (۳۹)

إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾

ما شما را از عذابی نزدیک هشدار دادیم روزی که آدمی آنچه را با دست ‏خویش پیش فرستاده است بنگرد و کافر گوید کاش من خاک بودم (۴۰)

سوره ۷۹: النازعات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾

سوگند به فرشتگانی که [از کافران] به سختی جان ستانند (۱)

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾

و به فرشتگانی که جان [مؤمنان] را به آرامی گیرند (۲)

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾

و به فرشتگانی که [در دریای بی‏ مانند] شناکنان شناورند (۳)

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾

پس در پیشی گرفتن [در فرمان خدا] سبقت‏گیرنده‏ اند (۴)

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾

و کار [بندگان] را تدبیر می کنند (۵)

یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾

آن روز که لرزنده بلرزد (۶)

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾

و از پی آن لرزه‏ ای [دگر] افتد (۷)

قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾

در آن روز دلهایی سخت هراسانند (۸)

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾

دیدگان آنها فرو افتاده (۹)

یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾

گویند آیا [باز] ما به [مغاک] زمین برمی‏ گردیم (۱۰)

أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿۱۱﴾

آیا وقتی ما استخوان‏ریزه ‏های پوسیده شدیم [زندگی را از سر می‏ گیریم] (۱۱)

قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾

[و با خود] گویند در این صورت این برگشتی زیان‏ آور است (۱۲)

فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾

و[لی] در حقیقت آن [بازگشت بسته به] یک فریاد است [و بس] (۱۳)

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾

و بناگاه آنان در زمین هموار خواهند بود (۱۴)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَی ﴿۱۵﴾

آیا سرگذشت موسی بر تو آمد (۱۵)

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًی ﴿۱۶﴾

آنگاه که پروردگارش او را در وادی مقدس طوی ندا درداد (۱۶)

اذْهَبْ إِلَی فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَی ﴿۱۷﴾

به سوی فرعون برو که وی سر برداشته است (۱۷)

فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَی أَنْ تَزَکَّی ﴿۱۸﴾

و بگو آیا سر آن داری که به پاکیزگی گرایی (۱۸)

وَأَهْدِیَکَ إِلَی رَبِّکَ فَتَخْشَی ﴿۱۹﴾

و تو را به سوی پروردگارت راه نمایم تا پروا بداری (۱۹)

فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَی ﴿۲۰﴾

پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰)

فَکَذَّبَ وَعَصَی ﴿۲۱﴾

و[لی فرعون] تکذیب نمود و عصیان کرد (۲۱)

ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَی ﴿۲۲﴾

سپس پشت کرد [و] به کوشش برخاست (۲۲)

فَحَشَرَ فَنَادَی ﴿۲۳﴾

و گروهی را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳)

فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَی ﴿۲۴﴾

و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴)

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَی ﴿۲۵﴾

و خدا [هم] او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد (۲۵)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَی ﴿۲۶﴾

در حقیقت برای هر کس که [از خدا] بترسد در این [ماجرا] عبرتی است (۲۶)

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿۲۷﴾

آیا آفرینش شما دشوارتر است‏ یا آسمانی که [او] آن را برپا کرده است (۲۷)

رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾

سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معین] درست کرد (۲۸)

وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾

و شبش را تیره و روزش را آشکار گردانید (۲۹)

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾

و پس از آن زمین را با غلتانیدن گسترد (۳۰)

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾

آبش و چراگاهش را از آن بیرون آورد (۳۱)

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾

و کوهها را لنگر آن گردانید (۳۲)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾

[تا وسیله] استفاده برای شما و دامهایتان باشد (۳۳)

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَی ﴿۳۴﴾

پس آنگاه که آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴)

یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَی ﴿۳۵﴾

[آن] روز است که انسان آنچه را که در پی آن کوشیده است به یاد آورد (۳۵)

وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَی ﴿۳۶﴾

و جهنم برای هر که بیند آشکار گردد (۳۶)

فَأَمَّا مَنْ طَغَی ﴿۳۷﴾

اما هر که طغیان کرد (۳۷)

وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾

و زندگی پست دنیا را برگزید (۳۸)

فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَی ﴿۳۹﴾

پس جایگاه او همان آتش است (۳۹)

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَی النَّفْسَ عَنِ الْهَوَی ﴿۴۰﴾

و اما کسی که از ایستادن در برابر پروردگارش هراسید و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰)

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَی ﴿۴۱﴾

پس جایگاه او همان بهشت است (۴۱)

یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾

در باره رستاخیز از تو می ‏پرسند که فرارسیدنش چه وقت است (۴۲)

فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾

تو را چه به گفتگو در آن (۴۳)

إِلَی رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿۴۴﴾

علم آن با پروردگار تو است (۴۴)

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾

تو فقط کسی را که از آن می‏ ترسد هشدار می‏ دهی (۴۵)

کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾

روزی که آن را می ‏بینند گویی که آنان جز شبی یا روزی درنگ نکرده‏ اند (۴۶)

سوره ۸۰: عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

عَبَسَ وَتَوَلَّی ﴿۱﴾

چهره در هم کشید و روی گردانید (۱)

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَی ﴿۲﴾

که آن مرد نابینا پیش او آمد (۲)

وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّی ﴿۳﴾

و تو چه دانی شاید او به پاکی گراید (۳)

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَی ﴿۴﴾

یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد (۴)

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَی ﴿۵﴾

اما آن کس که خود را بی ‏نیاز می ‏پندارد (۵)

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّی ﴿۶﴾

تو بدو می ‏پردازی (۶)

وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّی ﴿۷﴾

با آنکه اگر پاک نگردد بر تو [مسؤولیتی] نیست (۷)

وَأَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَی ﴿۸﴾

و اما آن کس که شتابان پیش تو آمد (۸)

وَهُوَ یَخْشَی ﴿۹﴾

در حالی که [از خدا] می‏ ترسید (۹)

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّی ﴿۱۰﴾

تو از او به دیگران می ‏پردازی (۱۰)

کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿۱۱﴾

زنهار [چنین مکن] این [آیات] پندی است (۱۱)

فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾

تا هر که خواهد از آن پند گیرد (۱۲)

فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾

در صحیفه ‏هایی ارجمند (۱۳)

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾

والا و پاک‏شده (۱۴)

بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾

به دست فرشتگانی (۱۵)

کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾

ارجمند و نیکوکار (۱۶)

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾

کشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷)

مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾

او را از چه چیز آفریده است (۱۸)

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾

از نطفه‏ ای خلقش کرد و اندازه مقررش بخشید (۱۹)

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾

سپس راه را بر او آسان گردانید (۲۰)

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾

آنگاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد (۲۱)

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾

سپس چون بخواهد او را برانگیزد (۲۲)

کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾

ولی نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جای نیاورده است (۲۳)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَی طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾

پس انسان باید به خوراک خود بنگرد (۲۴)

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿۲۵﴾

که ما آب را به صورت بارشی فرو ریختیم (۲۵)

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾

آنگاه زمین را با شکافتنی [لازم] شکافتیم (۲۶)

فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾

پس در آن دانه رویانیدیم (۲۷)

وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾

و انگور و سبزی (۲۸)

وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾

و زیتون و درخت‏ خرما (۲۹)

وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾

و باغهای انبوه (۳۰)

وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾

و میوه و چراگاه (۳۱)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾

[تا وسیله] استفاده شما و دامهایتان باشد (۳۲)

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾

پس چون فریاد گوش‏خراش دررسد (۳۳)

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾

روزی که آدمی از برادرش (۳۴)

وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾

و از مادرش و پدرش (۳۵)

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾

و از همسرش و پسرانش می‏ گریزد (۳۶)

لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾

در آن روز هر کسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می دارد (۳۷)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾

در آن روز چهره ‏هایی درخشانند (۳۸)

ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾

خندان [و] شادانند (۳۹)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾

و در آن روز چهره ‏هایی است که بر آنها غبار نشسته (۴۰)

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾

[و] آنها را تاریکی پوشانده است (۴۱)

أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾

آنان همان کافران بدکارند (۴۲)

سوره ۸۱: التکویر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿۱﴾

آنگاه که خورشید به هم درپیچد (۱)

وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿۲﴾

و آنگه که ستارگان همی‏ تیره شوند (۲)

وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿۳﴾

و آنگاه که کوهها به رفتار آیند (۳)

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾

وقتی شتران ماده وانهاده شوند (۴)

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾

و آنگه که وحوش را همی‏ گرد آرند (۵)

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾

دریاها آنگه که جوشان گردند (۶)

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾

و آنگاه که جانها به هم درپیوندند (۷)

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾

پرسند چو زان دخترک زنده به‏ گور (۸)

بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾

به کدامین گناه کشته شده است (۹)

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾

و آنگاه که نامه ‏ها زهم بگشایند (۱۰)

وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿۱۱﴾

و آنگاه که آسمان زجا کنده شود (۱۱)

وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾

و آنگه که جحیم را برافروزانند (۱۲)

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾

و آنگه که بهشت را فرا پیش آرند (۱۳)

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾

هر نفس بداند چه فراهم دیده (۱۴)

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾

نه نه سوگند به اختران گردان (۱۵)

الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿۱۶﴾

[کز دیده] نهان شوند و از نو آیند (۱۶)

وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾

سوگند به شب چون پشت گرداند (۱۷)

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾

سوگند به صبح چون دمیدن گیرد (۱۸)

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿۱۹﴾

که [قرآن] سخن فرشته بزرگواری است (۱۹)

ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿۲۰﴾

نیرومند [که] پیش خداوند عرش بلندپایگاه است (۲۰)

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿۲۱﴾

در آنجا [هم] مطاع [و هم] امین است (۲۱)

وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾

و رفیق شما مجنون نیست (۲۲)

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿۲۳﴾

و قطعا آن [فرشته وحی] را در افق رخشان دیده (۲۳)

وَمَا هُوَ عَلَی الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿۲۴﴾

و او در امر غیب بخیل نیست (۲۴)

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿۲۵﴾

و [قرآن] نیست‏ سخن دیو رجیم (۲۵)

فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾

پس به کجا می ‏روید (۲۶) 

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿۲۷﴾

این [سخن] بجز پندی برای عالمیان نیست (۲۷)

لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿۲۸﴾

برای هر یک از شما که خواهد به راه راست رود (۲۸)

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۲۹﴾

و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نیز] نخواهید خواست (۲۹)

سوره ۸۲: الإنفطار

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿۱﴾

آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)

وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انْتَثَرَتْ ﴿۲﴾

و آنگاه که اختران پراکنده شوند (۲)

وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾

و آنگاه که دریاها از جا برکنده گردند (۳)

وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾

و آنگاه که گورها زیر و زبر شوند (۴)

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾

هر نفسی آنچه را پیش فرستاده و بازپس گذاشته بداند (۵)

یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿۶﴾

ای انسان چه چیز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته (۶)

الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿۷﴾

همان کس که تو را آفرید و [اندام] تو را درست کرد و [آنگاه] تو را سامان بخشید (۷)

فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَکَّبَکَ ﴿۸﴾

و به هر صورتی که خواست تو را ترکیب کرد (۸)

کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿۹﴾

با این همه شما منکر [روز] جزایید (۹)

وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿۱۰﴾

و قطعا بر شما نگهبانانی [گماشته شده]اند (۱۰)

کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿۱۱﴾

[فرشتگان] بزرگواری که نویسندگان [اعمال شما] هستند (۱۱)

یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾

آنچه را می ‏کنید می‏ دانند (۱۲)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۱۳﴾

قطعا نیکان به بهشت اندرند (۱۳)

وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿۱۴﴾

و بی‏شک بدکاران در دوزخند (۱۴)

یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿۱۵﴾

روز جزا در آنجا درآیند (۱۵)

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿۱۶﴾

و از آن [عذاب] دور نخواهند بود (۱۶)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۷﴾

و تو چه دانی که چیست روز جزا (۱۷)

ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۸﴾

باز چه دانی که چیست روز جزا (۱۸)

یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾

روزی که کسی برای کسی هیچ اختیاری ندارد و در آن روز فرمان از آن خداست (۱۹)

سوره ۸۳: المطففین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿۱﴾

وای بر کم‏فروشان (۱)

الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَی النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾

که چون از مردم پیمانه ستانند تمام ستانند (۲)

وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿۳﴾

و چون برای آنان پیمانه یا وزن کنند به ایشان کم دهند (۳)

أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿۴﴾

مگر آنان گمان نمی دارند که برانگیخته خواهند شد (۴)

لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۵﴾

[در] روزی بزرگ (۵) 

یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶﴾

روزی که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پای ایستند (۶)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿۷﴾

نه چنین است [که می ‏پندارند] که کارنامه بدکاران در سجین است (۷)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿۸﴾

و تو چه دانی که سجین چیست (۸)

کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۹﴾

کتابی است نوشته‏ شده (۹)

وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿۱۰﴾

وای بر تکذیب ‏کنندگان در آن هنگام (۱۰)

الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿۱۱﴾

آنان که روز جزا را دروغ می ‏پندارند (۱۱)

وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿۱۲﴾

و جز هر تجاوزپیشه گناهکاری آن را به دروغ نمی‏ گیرد (۱۲)

إِذَا تُتْلَی عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۳﴾

[همان که] چون آیات ما بر او خوانده شود گوید [اینها] افسانه ‏های پیشینیان است (۱۳)

کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَی قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۱۴﴾

نه چنین است بلکه آنچه مرتکب می ‏شدند زنگار بر دلهایشان بسته است (۱۴)

کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾

زهی پندار که آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (۱۵)

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿۱۶﴾

آنگاه به یقین آنان به جهنم درآیند (۱۶)

ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾

سپس [به ایشان] گفته خواهد شد این همان است که آن را به دروغ می‏ گرفتید (۱۷)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿۱۸﴾

نه چنین است در حقیقت کتاب نیکان در علیون است (۱۸)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿۱۹﴾

و تو چه دانی که علیون چیست (۱۹)

کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۲۰﴾

کتابی است نوشته‏ شده (۲۰)

یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾

مقربان آن را مشاهده خواهند کرد (۲۱)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۲۲﴾

براستی نیکوکاران در نعیم [الهی] خواهند بود (۲۲)

عَلَی الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿۲۳﴾

بر تختها [نشسته] می ‏نگرند (۲۳)

تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿۲۴﴾

از چهره ‏هایشان طراوت نعمت [بهشت] را درمی‏ یابی (۲۴)

یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿۲۵﴾

از باده‏ ای مهر شده نوشانیده شوند (۲۵)

خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾

[باده‏ ای که] مهر آن مشک است و در این [نعمتها] مشتاقان باید بر یکدیگر پیشی گیرند (۲۶)

وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿۲۷﴾

و ترکیبش از [چشمه] تسنیم است (۲۷)

عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾

چشمه‏ ای که مقربان [خدا] از آن نوشند (۲۸)

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿۲۹﴾

[آری در دنیا] کسانی که گناه میکردند آنان را که ایمان آورده بودند به ریشخند می‏ گرفتند (۲۹)

وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾

و چون بر ایشان می‏ گذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل میکردند (۳۰)

وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَی أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿۳۱﴾

و هنگامی که نزد خانواده[های] خود بازمی‏ گشتند به شوخ‏ طبعی می ‏پرداختند (۳۱)

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾

و چون مؤمنان را می‏ دیدند می گفتند اینها [جماعتی] گمراهند (۳۲)

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿۳۳﴾

و حال آنکه آنان برای بازرسی [کار]شان فرستاده نشده بودند (۳۳)

فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿۳۴﴾

و[لی] امروز مؤمنانند که بر کافران خنده می‏ زنند (۳۴)

عَلَی الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿۳۵﴾

بر تختها[ی خود نشسته] نظاره می کنند (۳۵)

هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾

[تا ببینند] آیا کافران به پاداش آنچه میکردند رسیده‏ اند (۳۶)

سوره ۸۴: الانشقاق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ﴿۱﴾

آنگاه که آسمان زهم بشکافد (۱)

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾

و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۲)

وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾

و آنگاه که زمین کشیده شود (۳)

وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾

و آنچه را که در آن است بیرون افکند و تهی شود (۴)

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾

و پروردگارش را فرمان برد و [چنین] سزد (۵)

یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَی رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿۶﴾

ای انسان حقا که تو به سوی پروردگار خود بسختی در تلاشی و او را ملاقات خواهی کرد (۶)

فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿۷﴾

اما کسی که کارنامه‏ اش به دست راستش داده شود (۷)

فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿۸﴾

بزودی‏ اش حسابی بس آسان کنند (۸)

وَیَنْقَلِبُ إِلَی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾

و شادمان به سوی کسانش باز گردد (۹)

وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾

و اما کسی که کارنامه‏ اش از پشت‏ سرش به او داده شود (۱۰)

فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾

زودا که هلاک [خویش] خواهد (۱۱)

وَیَصْلَی سَعِیرًا ﴿۱۲﴾

و در آتش افروخته درآید (۱۲)

إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾

او در [میان] خانواده خود شادمان بود (۱۳)

إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ ﴿۱۴﴾

او می ‏پنداشت که هرگز برنخواهد گشت (۱۴)

بَلَی إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿۱۵﴾

آری در حقیقت پروردگارش به او بینا بود (۱۵)

فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾

نه نه سوگند به شفق (۱۶)

وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾

سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند (۱۷)

وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾

سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود (۱۸)

لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ﴿۱۹﴾

که قطعا از حالی به حالی برخواهید نشست (۱۹)

فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾

پس چرا آنان باور نمی دارند (۲۰)

وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾

و چون بر آنان قرآن تلاوت می ‏شود چهره بر خاک نمی‏ سایند (۲۱)

بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُکَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾

[نه] بلکه آنان که کفر ورزیده‏ اند تکذیب می کنند (۲۲)

وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿۲۳﴾

و خدا به آنچه در سینه دارند داناتر است (۲۳)

فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۲۴﴾

پس آنان را از عذابی دردناک خبر ده (۲۴)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾

مگر کسانی که گرویده و کارهای شایسته کرده‏ اند که آنان را پاداشی بی‏ منت‏ خواهد بود (۲۵)

سوره ۸۵: البروج

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾

سوگند به آسمان آکنده ز برج (۱)

وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾

و به روز موعود (۲)

وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾

و به گواه و مورد گواهی (۳)

قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾

مرگ بر آدم‏سوزان خندق (۴)

النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾

همان آتش مایه‏ دار [و انبوه] (۵)

إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾

آنگاه که آنان بالای آن [خندق به تماشا] نشسته بودند (۶)

وَهُمْ عَلَی مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿۷﴾

و خود بر آنچه بر [سر] مؤمنان می ‏آوردند گواه بودند (۷)

وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿۸﴾

و بر آنان عیبی نگرفته بودند جز اینکه به خدای ارجمند ستوده ایمان آورده بودند (۸)

الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۹﴾

همان [خدایی] که فرمانروایی آسمانها و زمین از آن اوست و خدا[ست که] بر هر چیزی گواه است (۹)

إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿۱۰﴾

کسانی که مردان و زنان مؤمن را آزار کرده و بعد توبه نکرده‏ اند ایشان راست عذاب جهنم و ایشان راست عذاب سوزان (۱۰)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿۱۱﴾

کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‏ اند برای آنان باغهایی است که از زیر [درختان] آن جویها روان است این است [همان] رستگاری بزرگ (۱۱)

إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿۱۲﴾

آری عقاب پروردگارت سخت‏ سنگین است (۱۲)

إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿۱۳﴾

هم اوست که [آفرینش را] آغاز می ‏کند و بازمی‏ گرداند (۱۳)

وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾

و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان] (۱۴)

ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿۱۵﴾

صاحب ارجمند عرش (۱۵)

فَعَّالٌ لِمَا یُرِیدُ ﴿۱۶﴾

هر چه را بخواهد انجام می‏ دهد (۱۶)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾

آیا حدیث [آن] سپاهیان (۱۷)

فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾

فرعون و ثمود بر تو آمد (۱۸)

بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿۱۹﴾

[نه] بلکه آنان که کافر شده‏ اند در تکذیب‏اند (۱۹)

وَاللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِیطٌ ﴿۲۰﴾

با آنکه خدا از هر سو بر ایشان محیط است (۲۰)

بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ ﴿۲۱﴾

آری آن قرآنی ارجمند است (۲۱)

فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾

که در لوحی محفوظ است (۲۲)

سوره ۸۶: الطارق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾

سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد (۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾

و تو چه دانی که اختر شبگرد چیست (۲)

النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾

آن اختر فروزان (۳)

إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾

هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانی بر او [گماشته شده] است (۴)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾

پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است (۵)

خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾

از آب جهنده‏ ای خلق شده (۶)

یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾

[که] از صلب مرد و میان استخوانهای سینه زن بیرون می ‏آید (۷)

إِنَّهُ عَلَی رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾

در حقیقت او [= خدا] بر بازگردانیدن وی بخوبی تواناست (۸)

یَوْمَ تُبْلَی السَّرَائِرُ ﴿۹﴾

آن روز که رازها [همه] فاش شود (۹)

فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾

پس او را نه نیرویی ماند و نه یاری (۱۰)

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾

سوگند به آسمان بارش‏انگیز (۱۱)

وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾

سوگند به زمین شکافدار [آماده کشت] (۱۲)

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾

[که] در حقیقت قرآن گفتاری قاطع و روشنگر است (۱۳)

وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾

و آن شوخی نیست (۱۴)

إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿۱۵﴾

آنان دست به نیرنگ می‏ زنند (۱۵)

وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿۱۶﴾

و [من نیز] دست به نیرنگ می‏ زنم (۱۶)

فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾

پس کافران را مهلت ده و کمی آنان را به حال خود واگذار (۱۷)

سوره ۸۷: الأعلی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی ﴿۱﴾

نام پروردگار والای خود را به پاکی بستای (۱)

الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّی ﴿۲﴾

همان که آفرید و هماهنگی بخشید (۲)

وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَی ﴿۳﴾

و آنکه اندازه‏ گیری کرد و راه نمود (۳)

وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَی ﴿۴﴾

و آنکه چمنزار را برآورد (۴)

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَی ﴿۵﴾

و پس [از چندی] آن را خاشاکی تیره‏ گون گردانید (۵)

سَنُقْرِئُکَ فَلَا تَنْسَی ﴿۶﴾

ما بزودی [آیات خود را به وسیله سروش غیبی] بر تو خواهیم خواند تا فراموش نکنی (۶)

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَی ﴿۷﴾

جز آنچه خدا خواهد که او آشکار و آنچه را که نهان است می‏ داند (۷)

وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَی ﴿۸﴾

و برای تو آسانترین [راه] را فراهم می‏ گردانیم (۸)

فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَی ﴿۹﴾

پس پند ده اگر پند سود بخشد (۹)

سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَی ﴿۱۰﴾

آن کس که ترسد بزودی عبرت گیرد (۱۰)

وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَی ﴿۱۱﴾

و نگون‏بخت‏ خود را از آن دور می دارد (۱۱)

الَّذِی یَصْلَی النَّارَ الْکُبْرَی ﴿۱۲﴾

همان کس که در آتشی بزرگ در آید (۱۲)

ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَی ﴿۱۳﴾

آنگاه نه در آن می‏ میرد و نه زندگانی می‏ یابد (۱۳)

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّی ﴿۱۴﴾

رستگار آن کس که خود را پاک گردانید (۱۴)

وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی ﴿۱۵﴾

و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد (۱۵)

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۱۶﴾

لیکن [شما] زندگی دنیا را بر می‏ گزینید (۱۶)

وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَی ﴿۱۷﴾

با آنکه [جهان] آخرت نیکوتر و پایدارتر است (۱۷)

إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَی ﴿۱۸﴾

قطعا در صحیفه ‏های گذشته این [معنی] هست (۱۸)

صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَی ﴿۱۹﴾

صحیفه ‏های ابراهیم و موسی (۱۹)

سوره ۸۸: الغاشیة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿۱﴾

آیا خبر غاشیه به تو رسیده است (۱)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾

در آن روز چهره ‏هایی زبونند (۲)

عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ﴿۳﴾

که تلاش کرده رنج [بیهوده] برده‏ اند (۳)

تَصْلَی نَارًا حَامِیَةً ﴿۴﴾

[ناچار] در آتشی سوزان درآیند (۴)

تُسْقَی مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿۵﴾

از چشمه‏ ای داغ نوشانیده شوند (۵)

لَیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِیعٍ ﴿۶﴾

خوراکی جز خار خشک ندارند (۶)

لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ ﴿۷﴾

[که] نه فربه کند و نه گرسنگی را باز دارد (۷)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿۸﴾

در آن روز چهره ‏هایی شادابند (۸)

لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿۹﴾

از کوشش خود خشنودند (۹)

فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿۱۰﴾

در بهشت برین‏ اند (۱۰)

لَا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿۱۱﴾

سخن بیهوده‏ ای در آنجا نشنوند (۱۱)

فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿۱۲﴾

در آن چشمه‏ ای روان باشد (۱۲)

فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾

تختهایی بلند در آنجاست (۱۳)

وَأَکْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾

و قدحهایی نهاده شده (۱۴)

وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾

و بالشهایی پهلوی هم [چیده] (۱۵)

وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾

و فرشهایی [زربفت] گسترده (۱۶)

أَفَلَا یَنْظُرُونَ إِلَی الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾

آیا به شتر نمی ‏نگرند که چگونه آفریده شده (۱۷)

وَإِلَی السَّمَاءِ کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾

و به آسمان که چگونه برافراشته شده (۱۸)

وَإِلَی الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾

و به کوه ‏ها که چگونه برپا داشته شده (۱۹)

وَإِلَی الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾

و به زمین که چگونه گسترده شده است (۲۰)

فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَکِّرٌ ﴿۲۱﴾

پس تذکر ده که تو تنها تذکردهنده‏ ای (۲۱)

لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ ﴿۲۲﴾

بر آنان تسلطی نداری (۲۲)

إِلَّا مَنْ تَوَلَّی وَکَفَرَ ﴿۲۳﴾

مگر کسی که روی بگرداند و کفر ورزد (۲۳)

فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿۲۴﴾

که خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب کند (۲۴)

إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿۲۵﴾

در حقیقت بازگشت آنان به سوی ماست (۲۵)

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾

آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست (۲۶)

سوره ۸۹: الفجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾

سوگند به سپیده‏ دم (۱)

وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾

و به شبهای دهگانه (۲)

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾

و به جفت و تاق (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾

و به شب وقتی سپری شود (۴)

هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾

آیا در این برای خردمند [نیاز به] سوگندی [دیگر] است (۵)

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾

مگر ندانسته‏ ای که پروردگارت با عاد چه کرد (۶)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾

با عمارات ستون‏دار ارم (۷)

الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾

که مانندش در شهرها ساخته نشده بود (۸)

وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾

و با ثمود همانان که در دره تخته ‏سنگها را می ‏بریدند (۹)

وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾

و با فرعون صاحب خرگاه ‏ها [و بناهای بلند] (۱۰)

الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾

همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند (۱۱)

فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾

و در آنها بسیار تبهکاری کردند (۱۲)

فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾

[تا آنکه] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (۱۳)

إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾

زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (۱۴)

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿۱۵﴾

اما انسان هنگامی که پروردگارش وی را می ‏آزماید و عزیزش می دارد و نعمت فراوان به او می‏ دهد می‏ گوید پروردگارم مرا گرامی داشته است (۱۵)

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾

و اما چون وی را می ‏آزماید و روزی‏ اش را بر او تنگ می‏ گرداند می‏ گوید پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶)

کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾

ولی نه بلکه یتیم را نمی ‏نوازید (۱۷)

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَی طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾

و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمی‏ انگیزید (۱۸)

وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾

و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه می ‏خورید (۱۹)

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾

و مال را دوست دارید دوست داشتنی بسیار (۲۰)

کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾

نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (۲۱)

وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾

و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صف‏درصف آیند (۲۲)

وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّی لَهُ الذِّکْرَی ﴿۲۳﴾

و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و[لی] کجا او را جای پندگرفتن باشد (۲۳)

یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿۲۴﴾

گوید کاش برای زندگانی خود [چیزی] پیش فرستاده بودم (۲۴)

فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾

پس در آن روز هیچ کس چون عذاب ‏کردن او عذاب نکند (۲۵)

وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾

و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (۲۶)

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾

ای نفس مطمئنه (۲۷)

ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿۲۸﴾

خشنود و خداپسند به سوی پروردگارت بازگرد (۲۸)

فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿۲۹﴾

و در میان بندگان من درآی (۲۹)

وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿۳۰﴾

و در بهشت من داخل شو (۳۰)

سوره ۹۰: البلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾

سوگند به این شهر (۱)

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾

و حال آنکه تو در این شهر جای داری (۲)

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾

سوگند به پدری [چنان] و آن کسی را که به وجود آورد (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿۴﴾

براستی که انسان را در رنج آفریده‏ ایم (۴)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾

آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵)

یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿۶﴾

گوید مال فراوانی تباه کردم (۶)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾

آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿۸﴾

آیا دو چشمش نداده‏ ایم (۸)

وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿۹﴾

و زبانی و دو لب (۹)

وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿۱۰﴾

و هر دو راه [خیر و شر] را بدو نمودیم (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾

و[لی] نخواست از گردنه [عاقبت‏ نگری] بالا رود (۱۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾

و تو چه دانی که آن گردنه [سخت] چیست (۱۲)

فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾

بنده‏ ای را آزادکردن (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾

یا در روز گرسنگی طعام‏ دادن (۱۴)

یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾

به یتیمی خویشاوند (۱۵)

أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾

یا بینوایی خاک‏نشین (۱۶)

ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾

علاوه بر این از زمره کسانی باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایی و مهربانی سفارش کرده‏ اند (۱۷)

أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿۱۸﴾

اینانند خجستگان (۱۸)

وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾

و کسانی که به انکار نشانه‏ های ما پرداخته‏ اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾

بر آنان آتشی سرپوشیده احاطه دارد (۲۰)

سوره ۹۱: الشمس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾

سوگند به خورشید و تابندگی‏ اش (۱)

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾

سوگند به ماه چون پی [خورشید] رود (۲)

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾

سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿۴﴾

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (۴)

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾

سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت (۵)

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾

سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد (۶)

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾

سوگند به نفس و آن کس که آن را درست کرد (۷)

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾

سپس پلیدکاری و پرهیزگاری‏ اش را به آن الهام کرد (۸)

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿۹﴾

که هر کس آن را پاک گردانید قطعا رستگار شد (۹)

وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾

و هر که آلوده‏ اش ساخت قطعا درباخت (۱۰)

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾

[قوم] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند (۱۱)

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾

آنگاه که شقی‏ ترینشان بر[پا] خاست (۱۲)

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿۱۳﴾

پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار ماده‏ شتر خدا و [نوبت] آب‏خوردنش را [حرمت نهید] (۱۳)

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾

و[لی] دروغزنش خواندند و آن [ماده‏ شتر] را پی کردند و پروردگارشان به [سزای] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد (۱۴)

وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾

و از پیامد کار خویش بیمی به خود راه نداد (۱۵)

سوره ۹۲: اللیل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَی ﴿۱﴾

سوگند به شب چون پرده افکند (۱)

وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّی ﴿۲﴾

سوگند به روز چون جلوه‏ گری آغازد (۲)

وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَی ﴿۳﴾

و [سوگند به] آنکه نر و ماده را آفرید (۳)

إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّی ﴿۴﴾

که همانا تلاش شما پراکنده است (۴)

فَأَمَّا مَنْ أَعْطَی وَاتَّقَی ﴿۵﴾

اما آنکه [حق خدا را] داد و پروا داشت (۵)

وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَی ﴿۶﴾

و [پاداش] نیکوتر را تصدیق کرد (۶)

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَی ﴿۷﴾

بزودی راه آسانی پیش پای او خواهیم گذاشت (۷)

وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَی ﴿۸﴾

و اما آنکه بخل ورزید و خود را بی ‏نیاز دید (۸)

وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَی ﴿۹﴾

و [پاداش] نیکوتر را به دروغ گرفت (۹)

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَی ﴿۱۰﴾

بزودی راه دشواری به او خواهیم نمود (۱۰)

وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّی ﴿۱۱﴾

و چون هلاک شد [دیگر] مال او به کارش نمی ‏آید (۱۱)

إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَی ﴿۱۲﴾

همانا هدایت بر ماست (۱۲)

وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَی ﴿۱۳﴾

و در حقیقت دنیا و آخرت از آن ماست (۱۳)

فَأَنْذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّی ﴿۱۴﴾

پس شما را به آتشی که زبانه می ‏کشد هشدار دادم (۱۴)

لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَی ﴿۱۵﴾

جز نگون‏بخت‏ تر[ین مردم] در آن درنیاید (۱۵)

الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّی ﴿۱۶﴾

همان که تکذیب کرد و رخ برتافت (۱۶)

وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَی ﴿۱۷﴾

و پاک‏رفتارتر[ین مردم] از آن دور داشته خواهد شد (۱۷)

الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّی ﴿۱۸﴾

همان که مال خود را می‏ دهد [برای آنکه] پاک شود (۱۸)

وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَی ﴿۱۹﴾

و هیچ کس را به قصد پاداش‏یافتن نعمت نمی ‏بخشد (۱۹)

إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَی ﴿۲۰﴾

جز خواستن رضای پروردگارش که بسی برتر است [منظوری ندارد] (۲۰)

وَلَسَوْفَ یَرْضَی ﴿۲۱﴾

و قطعا بزودی خشنود خواهد شد (۲۱)

سوره ۹۳: الضحی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالضُّحَی ﴿۱﴾

سوگند به روشنایی روز (۱)

وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَی ﴿۲﴾

سوگند به شب چون آرام گیرد (۲)

مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَی ﴿۳﴾

[که] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (۳)

وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَی ﴿۴﴾

و قطعا آخرت برای تو از دنیا نیکوتر خواهد بود (۴)

وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَی ﴿۵﴾

و بزودی پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردی (۵)

أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَی ﴿۶﴾

مگر نه تو را یتیم یافت پس پناه داد (۶)

وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَی ﴿۷﴾

و تو را سرگشته یافت پس هدایت کرد (۷)

وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَی ﴿۸﴾

و تو را تنگدست‏ یافت و بی ‏نیاز گردانید (۸)

فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾

و اما [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار (۹)

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾

و گدا را مران (۱۰)

وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾

و از نعمت پروردگار خویش [با مردم] سخن گوی (۱۱)

سوره ۹۴: الشرح

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿۱﴾

آیا برای تو سینه‏ ات را نگشاده‏ ایم (۱)

وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿۲﴾

و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتیم (۲)

الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿۳﴾

[باری] که [گویی] پشت تو را شکست (۳)

وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿۴﴾

و نامت را برای تو بلند گردانیدیم (۴)

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۵﴾

پس [بدان که] با دشواری آسانی است (۵)

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۶﴾

آری با دشواری آسانی است (۶)

فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿۷﴾

پس چون فراغت‏ یافتی به طاعت درکوش (۷)

وَإِلَی رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾

و با اشتیاق به سوی پروردگارت روی آور (۸)

سوره ۹۵: التین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿۱﴾

سوگند به انجیر و زیتون (۱)

وَطُورِ سِینِینَ ﴿۲﴾

و طور سینا (۲)

وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿۳﴾

و این شهر امن [و امان] (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿۴﴾

[که] براستی انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم (۴)

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿۵﴾

سپس او را به پست‏ ترین [مراتب] پستی بازگردانیدیم (۵)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾

مگر کسانی را که گرویده و کارهای شایسته کرده‏ اند که پاداشی بی‏ منت‏ خواهند داشت (۶)

فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿۷﴾

پس چه چیز تو را بعد [از این] به تکذیب جزا وامی دارد (۷)

أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿۸﴾

آیا خدا نیکوترین داوران نیست (۸)

سوره ۹۶: العلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿۱﴾

بخوان به نام پروردگارت که آفرید (۱)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾

انسان را از علق آفرید (۲)

اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿۳﴾

بخوان و پروردگار تو کریمترین [کریمان] است (۳)

الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾

همان کس که به وسیله قلم آموخت (۴)

عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿۵﴾

آنچه را که انسان نمی‏ دانست [بتدریج به او] آموخت (۵)

کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَی ﴿۶﴾

حقا که انسان سرکشی می ‏کند (۶)

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَی ﴿۷﴾

همین که خود را بی ‏نیاز پندارد (۷)

إِنَّ إِلَی رَبِّکَ الرُّجْعَی ﴿۸﴾

در حقیقت بازگشت به سوی پروردگار توست (۸)

أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَی ﴿۹﴾

آیا دیدی آن کس را که باز می‏ داشت (۹)

عَبْدًا إِذَا صَلَّی ﴿۱۰﴾

بنده‏ ای را آنگاه که نماز می‏ گزارد (۱۰)

أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَی الْهُدَی ﴿۱۱﴾

چه پنداری اگر او بر هدایت باشد (۱۱)

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَی ﴿۱۲﴾

یا به پرهیزگاری وادارد [برای او بهتر نیست] (۱۲)

أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّی ﴿۱۳﴾

[و باز] آیا چه پنداری [که] اگر او به تکذیب پردازد و روی برگرداند [چه کیفری در پیش دارد] (۱۳)

أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَی ﴿۱۴﴾

مگر ندانسته که خدا می ‏بیند (۱۴)

کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿۱۵﴾

زنهار اگر باز نایستد موی پیشانی [او] را سخت بگیریم (۱۵)

نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾

[همان] موی پیشانی دروغزن گناه‏پیشه را (۱۶)

فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿۱۷﴾

[بگو] تا گروه خود را بخواند (۱۷)

 سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿۱۸﴾

بزودی آتشبانان را فرا خوانیم (۱۸)

کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾

زنهار فرمانش مبر و سجده کن و خود را [به خدا] نزدیک گردان (۱۹)

سوره ۹۷: القدر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾

ما [قرآن را] در شب قدر نازل کردیم (۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾

و از شب قدر چه آگاهت کرد (۲)

لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾

شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (۳)

تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾

در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان برای هر کاری [که مقرر شده است] فرود آیند (۴)

سَلَامٌ هِیَ حَتَّی مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾

[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (۵)

سوره ۹۸: البینة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّی تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۱﴾

کافران اهل کتاب و مشرکان دست‏بردار نبودند تا دلیلی آشکار بر ایشان آید (۱)

رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿۲﴾

فرستاده‏ ای از جانب خدا که [بر آنان] صحیفه ‏هایی پاک را تلاوت کند (۲)

فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿۳﴾

که در آنها نوشته ‏های استوار است (۳)

وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۴﴾

و اهل کتاب دستخوش پراکندگی نشدند مگر پس از آنکه برهان آشکار برای آنان آمد (۴)

وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿۵﴾

و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند و در حالی که به توحید گراییده‏ اند دین [خود] را برای او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زکات بدهند و دین [ثابت و] پایدار همین است (۵)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿۶﴾

کسانی از اهل کتاب که کفر ورزیده‏ اند و [نیز] مشرکان در آتش دوزخند [و] در آن همواره می‏ مانند اینانند که بدترین آفریدگانند (۶)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿۷﴾

در حقیقت کسانی که گرویده و کارهای شایسته کرده‏ اند آنانند که بهترین آفریدگانند (۷)

جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿۸﴾

پاداش آنان نزد پروردگارشان باغهای همیشگی است که از زیر [درختان] آن نهرها روان است جاودانه در آن همی مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نیز] از او خشنود این [پاداش] برای کسی است که از پروردگارش بترسد (۸)

سوره ۹۹: الزلزلة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾

آنگاه که زمین به لرزش [شدید] خود لرزانیده شود (۱)

وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾

و زمین بارهای سنگین خود را برون افکند (۲)

وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾

و انسان گوید [زمین] را چه شده است (۳)

یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾

آن روز است که [زمین] خبرهای خود را باز گوید (۴)

بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَی لَهَا ﴿۵﴾

[همان گونه] که پروردگارت بدان وحی کرده است (۵)

یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾

آن روز مردم [به حال] پراکنده برآیند تا [نتیجه] کارهایشان به آنان نشان داده شود (۶)

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿۷﴾

پس هر که هموزن ذره‏ ای نیکی کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۷)

وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿۸﴾

و هر که هموزن ذره‏ ای بدی کند [نتیجه] آن را خواهد دید (۸)

سوره ۱۰۰: العادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾

سوگند به مادیانهائی که با همهمه تازانند و با سم[های] خود از سنگ آتش می ‏جهانند (۱)

فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾

و برق [از سنگ] همی جهانند (۲)

فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾

و صبحگاهان هجوم آرند (۳)

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾

و با آن [یورش] گردی برانگیزند (۴)

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾

و بدان [هجوم] در دل گروهی درآیند (۵)

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿۶﴾

که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (۶)

وَإِنَّهُ عَلَی ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿۷﴾

و او خود بر این [امر] نیک گواه است (۷)

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿۸﴾

و راستی او سخت‏ شیفته مال است (۸)

أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿۹﴾

مگر نمی‏ داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد (۹)

وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾

و آنچه در سینه‏ هاست فاش شود (۱۰)

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ ﴿۱۱﴾

در چنان روزی پروردگارشان به [حال] ایشان نیک آگاه است (۱۱)

سوره ۱۰۱: القارعة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾

کوبنده (۱)

مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾

چیست کوبنده (۲)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾

و تو چه دانی که کوبنده چیست (۳)

یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾

روزی که مردم چون پروانه[های] پراکنده گردند (۴)

وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿۵﴾

و کوه ‏ها مانند پشم زده‏ شده رنگین شود (۵)

فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾

اما هر که سنجیده ‏هایش سنگین برآید (۶)

فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿۷﴾

پس وی در زندگی خوشی خواهد بود (۷)

وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿۸﴾

و اما هر که سنجیده ‏هایش سبک بر آید (۸)

فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿۹﴾

پس جایش هاویه باشد (۹)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿۱۰﴾

و تو چه دانی که آن چیست (۱۰)

نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿۱۱﴾

آتشی است‏ سوزنده (۱۱)

سوره ۱۰۲: التکاثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿۱﴾

تفاخر به بیشترداشتن شما را غافل داشت (۱)

حَتَّی زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾

تا کارتان [و پایتان] به گورستان رسید (۲)

کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾

نه چنین است زودا که بدانید (۳)

ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾

باز هم نه چنین است زودا که بدانید (۴)

کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿۵﴾

هرگز چنین نیست اگر علم‏الیقین داشتید (۵)

لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿۶﴾

به یقین دوزخ را می ‏بینید (۶)

ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿۷﴾

سپس آن را قطعا به عین‏الیقین درمی‏ یابید (۷)

ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿۸﴾

سپس در همان روز است که از نعمت [روی زمین] پرسیده خواهید شد (۸)

سوره ۱۰۳: العصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾

سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل] (۱)

إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿۲﴾

که واقعا انسان دستخوش زیان است (۲)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾

مگر کسانی که گرویده و کارهای شایسته کرده و همدیگر را به حق سفارش و به شکیبایی توصیه کرده‏ اند (۳)

سوره ۱۰۴: الهمزة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾

وای بر هر بدگوی عیبجویی (۱)

الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾

که مالی گرد آورد و برشمردش (۲)

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾

پندارد که مالش او را جاوید کرده (۳)

کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾

ولی نه قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (۴)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾

و تو چه دانی که آن آتش خردکننده چیست (۵)

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾

آتش افروخته خدا[یی] است (۶)

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَی الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾

[آتشی] که به دلها می ‏رسد (۷)

إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾

و [آتشی که] در ستونهایی دراز آنان را در میان فرامی‏ گیرد (۸)

فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾

در ستونهای کشیده و طولانی! (۹)

سوره ۱۰۵: الفیل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿۱﴾

مگر ندیدی پروردگارت با پیلداران چه کرد (۱)

أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿۲﴾

آیا نیرنگشان را بر باد نداد (۲)

وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿۳﴾

و بر سر آنها دسته دسته پرندگانی ا بابیل فرستاد (۳)

 تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ ﴿۴﴾

[که] بر آنان سنگهایی از گل [سخت] می‏ افکندند (۴)

فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ ﴿۵﴾

و [سرانجام خدا] آنان را مانند کاه جویده‏ شده گردانید (۵)

سوره ۱۰۶: قریش

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿۱﴾

برای الفت‏ دادن قریش (۱)

إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿۲﴾

الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان [خدا پیلداران را نابود کرد] (۲)

فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿۳﴾

پس باید خداوند این خانه را بپرستند (۳)

الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾

همان [خدایی] که در گرسنگی غذایشان داد و از بیم [دشمن] آسوده ‏خاطرشان کرد (۴)

سوره ۱۰۷: الماعون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿۱﴾

آیا کسی را که [روز] جزا را دروغ می‏ خواند دیدی (۱)

فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿۲﴾

این همان کس است که یتیم را بسختی می ‏راند (۲)

وَلَا یَحُضُّ عَلَی طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۳﴾

و به خوراک‏ دادن بینوا ترغیب نمی ‏کند (۳)

فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ ﴿۴﴾

پس وای بر نمازگزارانی (۴)

الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾

که از نمازشان غافلند (۵)

الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ ﴿۶﴾

آنان که ریا می کنند (۶)

وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾

و از [دادن] زکات [و وسایل و مایحتاج خانه] خودداری می ‏ورزند (۷)

سوره ۱۰۸: الکوثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿۱﴾

ما تو را [چشمه] کوثر دادیم (۱)

فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾

پس برای پروردگارت نماز گزار و قربانی کن (۲)

إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾

دشمنت‏ خود بی‏ تبار خواهد بود (۳)

سوره ۱۰۹: الکافرون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿۱﴾

بگو ای کافران (۱)

لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾

آنچه می ‏پرستید نمی ‏پرستم (۲)

وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾

و آنچه می ‏پرستم شما نمی ‏پرستید (۳)

وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿۴﴾

و نه آنچه پرستیدید من می ‏پرستم (۴)

وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾

و نه آنچه می ‏پرستم شما می ‏پرستید (۵)

لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿۶﴾

دین شما برای خودتان و دین من برای خودم (۶)

سوره ۱۱۰: النصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾

چون یاری خدا و پیروزی فرا رسد (۱)

وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾

و ببینی که مردم دسته‏ دسته در دین خدا درآیند (۲)

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾

پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه که وی همواره توبه‏ پذیر است (۳)

سوره ۱۱۱: المسد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾

بریده باد دو دست ابولهب و مرگ بر او باد (۱)

مَا أَغْنَی عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿۲﴾

دارایی او و آنچه اندوخت‏ سودش نکرد (۲)

سَیَصْلَی نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾

بزودی در آتشی پرزبانه درآید (۳)

وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾

و زنش آن هیمه‏ کش [آتش فروز] (۴)

فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ ﴿۵﴾

بر گردنش طنابی از لیف خرماست (۵)

سوره ۱۱۲: الإخلاص

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾

بگو اوست‏ خدای یگانه (۱)

اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾

خدای صمد [ثابت متعالی] (۲)

لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿۳﴾

[کسی را] نزاده و زاده نشده است (۳)

وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾

و هیچ کس او را همتا نیست (۴)

سوره ۱۱۳: الفلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾

بگو پناه می برم به پروردگار سپیده دم (۱)

مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾

از شر آنچه آفریده (۲)

وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾

و از شر تاریکی چون فراگیرد (۳)

وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿۴﴾

و از شر دمندگان افسون در گره ‏ها (۴)

وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾

و از شر [هر] حسود آنگاه که حسد ورزد (۵)

سوره ۱۱۴: الناس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾

بگو پناه می برم به پروردگار مردم (۱)

مَلِکِ النَّاسِ ﴿۲﴾

پادشاه مردم (۲)

إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾

معبود مردم (۳)

مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾

از شر وسوسه‏ گر نهانی (۴)

الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾

آن کس که در سینه‏ های مردم وسوسه می ‏کند (۵)

مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿۶﴾

چه از جن و [چه از] انس (۶)