به گزارش گروه فرهنگی حیات، متن کامل جزء بیست و چهار (جزء 24) قران کریم به همراه قرائت آن توسط استاد پرهیزگار (ترتیل)، استاد معتز آقایی (تحدیر - تندخوانی) و استاد ماهر المعیقلی (ترتیل) به شرح زیر است:

استاد پرهیزگار

استاد معتز آقایی

استاد ماهر المعیقلی

سوره ۳۹: الزمر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَذَبَ عَلَی اللَّهِ وَکَذَّبَ بِ الصِّدْقِ إِذْ جَاءَهُ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًی لِلْکَافِرِینَ ﴿۳۲﴾

پس کیست ‏ستمگرتر از آن کس که بر خدا دروغ بست و [سخن] راست را چون به سوی او آمد دروغ پنداشت آیا جای کافران در جهنم نیست (۳۲)

وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ  وَصَدَّقَ بِهِ أُولَئِکَ هُمُ  الْمُتَّقُونَ ﴿۳۳﴾

و آن کس که راستی آورد و آن را باور نمود آنانند که خود پرهیزگارانند (۳۳)

لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ عِنْدَ رَبِّهِمْ ذَلِکَ جَزَاءُ  الْمُحْسِنِینَ ﴿۳۴﴾

برای آنان هر چه بخواهند پیش پروردگارشان خواهد بود این است پاداش نیکوکاران (۳۴)

لِیُکَفِّرَ اللَّهُ عَنْهُمْ أَسْوَأَ الَّذِی عَمِلُوا وَیَجْزِیَهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۳۵﴾

تا خدا بدترین عملی را که کرده‏ اند از ایشان بزداید و آنان را به بهترین کاری که میکرده‏ اند پاداش دهد (۳۵)

أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ وَیُخَوِّفُونَکَ بِالَّذِینَ مِنْ دُونِهِ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ﴿۳۶﴾

آیا خدا کفایت‏ کننده بنده‏ اش نیست و [کافران] تو را از آنها که غیر اویند می‏ ترسانند و هر که را خدا گمراه گرداند برایش راهبری نیست (۳۶)

وَمَنْ یَهْدِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُضِلٍّ أَلَیْسَ  اللَّهُ بِعَزِیزٍ ذِی انْتِقَامٍ ﴿۳۷﴾

و هر که را خدا هدایت کند گمراه‏ کننده‏ ای ندارد مگر خدا نیست که نیرومند کیفرخواه است (۳۷)

وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَ یَقُولُنَّ اللَّهُ قُلْ أَفَرَأَیْتُمْ مَا تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ أَرَادَنِیَ اللَّهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ کَاشِفَاتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِی بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِکَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ عَلَیْهِ یَتَوَکَّلُ الْمُتَوَکِّلُونَ ﴿۳۸﴾

و اگر از آنها بپرسی چه کسی آسمانها و زمین را خلق کرده قطعا خواهند گفت‏ خدا بگو [هان] چه تصور می ‏کنید اگر خدا بخواهد صدمه‏ ای به من برساند آیا آنچه را به جای خدا می‏ خوانید می‏ توانند صدمه او را برطرف کنند یا اگر او رحمتی برای من اراده کند آیا آنها می‏ توانند رحمتش را بازدارند بگو خدا مرا بس است اهل توکل تنها بر او توکل می کنند (۳۸)

قُلْ یَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَی مَکَانَتِکُمْ إِنِّی  عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳۹﴾

بگو ای قوم من شما بر حسب امکانات خود عمل کنید من [نیز] عمل می ‏کنم‏پس به زودی خواهید دانست (۳۹)

مَنْ یَأْتِیهِ عَذَابٌ یُخْزِیهِ وَیَحِلُّ عَلَ یْهِ عَذَابٌ مُقِیمٌ ﴿۴۰﴾

[که] چه کس را عذابی که رسوایش کند خواهد آمد و عذابی پایدار بر او نازل می ‏شود (۴۰)

 

إِنَّا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْکِتَابَ لِلنَّاسِ بِالْحَ قِّ فَمَنِ اهْتَدَی فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا یَضِلُّ عَلَیْهَا وَمَا أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِوَکِیلٍ ﴿۴۱﴾

ما این کتاب را برای [رهبری] مردم به حق بر تو فروفرستادیم پس هر کس هدایت ‏شود به سود خود اوست و هر کس بیراهه رود تنها به زیان خودش گمراه می ‏شود و تو بر آنها وکیل نیستی (۴۱)

اللَّهُ یَتَوَفَّی الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِ ی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضَی عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَیُرْسِلُ الْأُخْرَی إِلَی أَجَلٍ مُسَمًّی إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۴۲﴾

خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامی باز می‏ ستاند و [نیز] روحی را که در [موقع] خوابش نمرده است [قبض می ‏کند] پس آن [نفسی] را که مرگ را بر او واجب کرده نگاه می دارد و آن دیگر [نفسها] را تا هنگامی معین [به سوی زندگی دنیا] بازپس می‏ فرستد قطعا در این [امر] برای مردمی که می‏ اندیشند نشانه‏ هایی [از قدرت خدا]ست (۴۲)

  

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ شُفَعَاءَ قُلْ أَوَلَ وْ کَانُوا لَا یَمْلِکُونَ شَیْئًا وَلَا یَعْقِلُونَ ﴿۴۳﴾

آیا غیر از خدا شفاعتگرانی برای خود گرفته‏ اند بگو آیا هر چند اختیار چیزی را نداشته باشند و نیندیشند (۴۳)

قُلْ لِلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِیعًا لَهُ مُلْکُ السَّمَا وَاتِ وَالْأَرْضِ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۴۴﴾

بگو شفاعت‏ یکسره از آن خداست فرمانروایی آسمانها و زمین خاص اوست‏ سپس به سوی او باز گردانیده می ‏شوید (۴۴)

وَإِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِی نَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُکِرَ الَّذِینَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ ﴿۴۵﴾

و چون خدا به تنهایی یاد شود دلهای کسانی که به آخرت ایمان ندارند منزجر می‏ گردد و چون کسانی غیر از او یاد شوند بناگاه آنان شادمانی می کنند (۴۵)

قُلِ اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ   عَالِمَ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ أَنْتَ تَحْکُمُ بَیْنَ عِبَادِکَ فِی مَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ ﴿۴۶﴾

بگو بار الها ای پدیدآورنده آسمانها و زمین [ای] دانای نهان و آشکار تو خود در میان بندگانت بر سر آنچه اختلاف میکردند داوری می ‏کنی (۴۶)

وَلَوْ أَنَّ لِلَّذِینَ ظَلَمُوا مَا فِی الْأَرْضِ   جَمِیعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ مِنْ سُوءِ الْعَذَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَبَدَا لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مَا لَمْ یَکُونُوا یَحْتَسِبُونَ ﴿۴۷﴾

و اگر آنچه در زمین است‏ یکسره برای کسانی که ظلم کرده‏ اند باشد و نظیرش [نیز] با آن باشد قطعا [همه] آن را برای رهایی خودشان از سختی عذاب روز قیامت‏ خواهند داد و آنچه تصور[ش را] نمیکردند از جانب خدا بر ایشان آشکار می‏ گردد (۴۷)

وَبَدَا لَهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا وَحَا قَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۴۸﴾

و [نتیجه] گناهانی که مرتکب شده‏ اند برایشان ظاهر می ‏شود و آنچه را که بدان ریشخند میکردند آنها را فرا می‏ گیرد (۴۸)

فَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ ضُرٌّ دَعَا نَا ثُمَّ إِذَا خَوَّلْنَاهُ نِعْمَةً مِنَّا قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَی عِلْمٍ بَلْ هِیَ فِتْنَةٌ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۴۹﴾

و چون انسان را آسیبی رسد ما را فرا می‏ خواند سپس چون نعمتی از جانب خود به او عطا کنیم می‏ گوید تنها آن را به دانش خود یافته‏ ام نه چنان است‏بلکه آن آزمایشی است ولی بیشترشان نمی‏ دانند (۴۹)

قَدْ قَالَهَا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ  فَمَا أَغْنَی عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۵۰﴾

قطعا کسانی که پیش از آنان بودند [نیز] این [سخن] را گفتند و آنچه به دست آورده بودند کاری برایشان نکرد (۵۰)

فَأَصَابَهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا وَا لَّذِینَ ظَلَمُوا مِنْ هَؤُلَاءِ سَیُصِیبُهُمْ سَیِّئَاتُ مَا کَسَبُوا وَمَا هُمْ بِمُعْجِزِینَ ﴿۵۱﴾

تا [آنکه] کیفر آنچه مرتکب شده بودند بدیشان رسید و کسانی از این [گروه] که ستم کرده‏ اند به زودی نتایج‏سوء آنچه مرتکب شده‏ اند بدیشان خواهد رسید و آنان درمانده‏ کننده [ما] نیستند (۵۱)

أَوَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَبْسُ طُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ وَیَقْدِرُ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ ﴿۵۲﴾

آیا ندانسته‏ اند که خداست که روزی را برای هر کس که بخواهد گشاده یا تنگ می‏ گرداند قطعا در این [اندازه‏ گیری] برای مردمی که ایمان دارند نشانه‏ هایی [از حکمت] است (۵۲)

قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَ سْرَفُوا عَلَی أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ ﴿۵۳﴾

بگو ای بندگان من که بر خویشتن زیاده‏ روی روا داشته‏ اید از رحمت‏ خدا نومید مشوید در حقیقت ‏خدا همه گناهان را می ‏آمرزد که او خود آمرزنده مهربان است (۵۳)

وَأَنِیبُوا إِلَی رَبِّکُمْ وَأَسْلِ مُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ ﴿۵۴﴾

و پیش از آنکه شما را عذاب در رسد و دیگر یاری نشوید به سوی پروردگارتان بازگردید و تسلیم او شوید (۵۴)

وَاتَّبِعُوا أَحْسَنَ مَا أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ  مِنْ رَبِّکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ بَغْتَةً وَأَنْتُمْ لَا تَشْعُرُونَ ﴿۵۵﴾

و پیش از آنکه به طور ناگهانی و در حالی که حدس نمی‏ زنید شما را عذاب دررسد نیکوترین چیزی را که از جانب پروردگارتان به سوی شما نازل آمده است پیروی کنید (۵۵)

أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ یَا حَسْرَتَا عَلَ    ی مَا فَرَّطْتُ فِی جَنْبِ اللَّهِ وَإِنْ کُنْتُ لَمِنَ السَّاخِرِینَ ﴿۵۶﴾

تا آنکه [مبادا] کسی بگوید دریغا بر آنچه در حضور خدا کوتاهی ورزیدم بی‏ تردید من از ریشخندکنندگان بودم (۵۶)

أَوْ تَقُولَ لَوْ أَنَّ ال  لَّهَ هَدَانِی لَکُنْتُ مِنَ الْمُتَّقِینَ ﴿۵۷﴾

یا بگوید اگر خدایم هدایت میکرد مسلما از پرهیزگاران بودم (۵۷)

  

أَوْ تَقُولَ حِینَ تَرَی   الْعَذَابَ لَوْ أَنَّ لِی کَرَّةً فَأَکُونَ مِنَ الْمُحْسِنِینَ ﴿۵۸﴾

یا چون عذاب را ببیند بگوید کاش مرا برگشتی بود تا از نیکوکاران می ‏شدم (۵۸)

 

بَلَی قَدْ جَاءَتْکَ آیَاتِی فَکَذَّبْ تَ بِهَا وَاسْتَکْبَرْتَ وَکُنْتَ مِنَ الْکَافِرِینَ ﴿۵۹﴾

[به او گویند] آری نشانه‏ های من بر تو آمد و آنها را تکذیب کردی و تکبر ورزیدی و از [جمله] کافران شدی (۵۹)

وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ تَرَی الَّذِینَ کَذَبُو ا عَلَی اللَّهِ وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ أَلَیْسَ فِی جَهَنَّمَ مَثْوًی لِلْمُتَکَبِّرِینَ ﴿۶۰﴾

و روز قیامت کسانی را که بر خدا دروغ بسته‏ اند رو سیاه می ‏بینی آیا جای سرکشان در جهنم نیست (۶۰)

وَیُنَجِّی اللَّهُ الَّذِینَ اتَّقَوْا بِمَفَازَتِهِمْ لَا  یَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ﴿۶۱﴾

و خدا کسانی را که تقوا پیشه کرده‏ اند به [پاس] کارهایی که مایه رستگاری‏شان بوده نجات می‏ دهد عذاب به آنان نمی ‏رسد و غمگین نخواهند گردید (۶۱)

اللَّهُ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ عَلَی کُلِّ   شَیْءٍ وَکِیلٌ ﴿۶۲﴾

خدا آفریدگار هر چیزی است و اوست که بر هر چیز نگهبان است (۶۲)

لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالَّذِینَ کَ فَرُوا بِآیَاتِ اللَّهِ أُولَئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۶۳﴾

کلیدهای آسمان و زمین از آن اوست و کسانی که نشانه‏ های خدا را انکار کردند آنانند که زیانکارانند (۶۳)

قُلْ أَفَغَیْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّی أَعْبُدُ أَیُّهَا ا لْجَاهِلُونَ ﴿۶۴﴾

بگو ای نادانان آیا مرا وادار می ‏کنید که جز خدا را بپرستم (۶۴)

وَلَقَدْ أُوحِیَ إِلَیْکَ وَإِلَی الَّذِینَ  مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَلَتَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿۶۵﴾

و قطعا به تو و به کسانی که پیش از تو بودند وحی شده است اگر شرک ورزی حتما کردارت تباه و مسلما از زیانکاران خواهی شد (۶۵)

بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ وَکُنْ  مِنَ الشَّاکِرِینَ ﴿۶۶﴾

بلکه خدا را بپرست و از سپاسگزاران باش (۶۶)

وَمَا قَدَرُوا اللَّهَ حَ قَّ قَدْرِهِ وَالْأَرْضُ جَمِیعًا قَبْضَتُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَالسَّمَاوَاتُ مَطْوِیَّاتٌ بِیَمِینِهِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَی عَمَّا یُشْرِکُونَ ﴿۶۷﴾

و خدا را آنچنان که باید به بزرگی نشناخته‏ اند و حال آنکه روز قیامت زمین یکسره در قبضه [قدرت] اوست و آسمانها در پیچیده به دست اوست او منزه است و برتر است از آنچه [با وی] شریک می‏ گردانند (۶۷)

وَنُفِخَ فِی الصُّورِ فَصَعِ  قَ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ نُفِخَ فِیهِ أُخْرَی فَإِذَا هُمْ قِیَامٌ یَنْظُرُونَ ﴿۶۸﴾

و در صور دمیده می ‏شود پس هر که در آسمانها و هر که در زمین است بیهوش درمی‏ افتد مگر کسی که خدا بخواهد سپس بار دیگر در آن دمیده می ‏شود و بناگاه آنان بر پای ایستاده می ‏نگرند (۶۸)

وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ  رَبِّهَا وَوُضِعَ الْکِتَابُ وَجِیءَ بِالنَّبِیِّینَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا یُظْلَمُونَ ﴿۶۹﴾

و زمین به نور پروردگارش روشن گردد و کارنامه [اعمال در میان] نهاده شود و پیامبران و شاهدان را بیاورند و میانشان به حق داوری گردد و مورد ستم قرار نگیرند (۶۹)

وَوُفِّیَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَا عَ  مِلَتْ وَهُوَ أَعْلَمُ بِمَا یَفْعَلُونَ ﴿۷۰﴾

و هر کسی [نتیجه] آنچه انجام داده است به تمام بیابد و او به آنچه می کنند داناتر است (۷۰)

وَسِیقَ الَّذِینَ کَفَرُوا  إِلَی جَهَنَّمَ زُمَرًا حَتَّی إِذَا جَاءُوهَا فُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَتْلُونَ عَلَیْکُمْ آیَاتِ رَبِّکُمْ وَیُنْذِرُونَکُمْ لِقَاءَ یَوْمِکُمْ هَذَا قَالُوا بَلَی وَلَکِنْ حَقَّتْ کَلِمَةُ الْعَذَابِ عَلَی الْکَافِرِینَ ﴿۷۱﴾

و کسانی که کافر شده‏ اند گروه گروه به سوی جهنم رانده شوند تا چون بدان رسند درهای آن [به رویشان] گشوده گردد و نگهبانانش به آنان گویند مگر فرستادگانی از خودتان بر شما نیامدند که آیات پروردگارتان را بر شما بخوانند و به دیدار چنین روزی شما را هشدار دهند گویند چرا ولی فرمان عذاب بر کافران واجب آمد (۷۱)

  

قِیلَ ادْخُلُوا أَبْ وَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا فَبِئْسَ مَثْوَی الْمُتَکَبِّرِینَ ﴿۷۲﴾

و گفته شود از درهای دوزخ درآیید جاودانه در آن بمانید وه چه بد [جایی] است جای سرکشان (۷۲)

وَسِیقَ الَّذِینَ  اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَی الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّی إِذَا جَاءُوهَا وَفُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلَامٌ عَلَیْکُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِینَ ﴿۷۳﴾

و کسانی که از پروردگارشان پروا داشته‏ اند گروه گروه به سوی بهشت‏ سوق داده شوند تا چون بدان رسند و درهای آن [به رویشان] گشوده گردد و نگهبانان آن به ایشان گویند سلام بر شما خوش آمدید در آن درآیید [و] جاودانه [بمانید] (۷۳)

وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ ا لَّذِی صَدَقَنَا وَعْدَهُ وَأَوْرَثَنَا الْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَیْثُ نَشَاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِینَ ﴿۷۴﴾

و گویند سپاس خدایی را که وعده‏ اش را بر ما راست گردانید و سرزمین [بهشت] را به ما میراث داد از هر جای آن باغ [پهناور] که بخواهیم جای می‏ گزینیم چه نیک است پاداش عمل‏کنندگان (۷۴)

وَتَرَی الْمَلَائِکَ ةَ حَافِّینَ   مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَقُضِیَ بَیْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَقِیلَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۷۵﴾

و فرشتگان را می ‏بینی که پیرامون عرش به ستایش پروردگار خود تسبیح می‏ گویند و میانشان به حق داوری می‏ گردد و گفته می ‏شود سپاس ویژه پروردگار جهانیان است (۷۵)

سوره ۴۰: غافر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

ح م ﴿۱﴾

حاء میم (۱)

تَنْزِیلُ الْکِ  تَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿۲﴾

فرو فرستادن این کتاب از جانب خدای ارجمند داناست (۲)

غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِیدِ الْعِقَابِ ذِی   الطَّوْلِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ إِلَیْهِ الْمَصِیرُ ﴿۳﴾

[که] گناه‏ بخش و توبه‏ پذیر [و] سخت‏ کیفر [و] فراخ‏نعمت است‏ خدایی جز او نیست بازگشت به سوی اوست (۳)

مَا یُجَادِلُ فِی آیَاتِ اللَّهِ  إِلَّا الَّذِینَ کَفَرُوا فَلَا یَغْرُرْکَ تَقَلُّبُهُمْ فِی الْبِلَادِ ﴿۴﴾

جز آنهایی که کفر ورزیدند [کسی] در آیات خدا ستیزه نمی ‏کند پس رفت و آمدشان در شهرها تو را دستخوش فریب نگرداند (۴)

کَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ  نُوحٍ وَالْأَحْزَابُ مِنْ بَعْدِهِمْ وَهَمَّتْ کُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِیَأْخُذُوهُ وَجَادَلُوا بِالْبَاطِلِ لِیُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَّ فَأَخَذْتُهُمْ فَکَیْفَ کَانَ عِقَابِ ﴿۵﴾

پیش از اینان قوم نوح و بعد از آنان دسته ‏های مخالف [دیگر] به تکذیب پرداختند و هر امتی آهنگ فرستاده خود را کردند تا او را بگیرند و به [وسیله] باطل جدال نمودند تا حقیقت را با آن پایمال کنند پس آنان را فرو گرفتم آیا چگونه بود کیفر من (۵)

 

وَکَذَلِکَ حَقَّتْ کَلِمَتُ  رَبِّکَ عَلَی الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّهُمْ أَصْحَابُ النَّارِ ﴿۶﴾

و بدین سان فرمان پروردگارت در باره کسانی که کفر ورزیده بودند به حقیقت پیوست که ایشان همدمان آتش خواهند بود (۶)

الَّذِینَ یَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ یُ سَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیُؤْمِنُونَ بِهِ وَیَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنَا وَسِعْتَ کُلَّ شَیْءٍ رَحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذِینَ تَابُوا وَاتَّبَعُوا سَبِیلَکَ وَقِهِمْ عَذَابَ الْجَحِیمِ ﴿۷﴾

کسانی که عرش [خدا] را حمل می کنند و آنها که پیرامون آنند به سپاس پروردگارشان تسبیح می‏ گویند و به او ایمان دارند و برای کسانی که گرویده‏ اند طلب آمرزش می کنند پروردگارا رحمت و دانش [تو بر] هر چیز احاطه دارد کسانی را که توبه کرده و راه تو را دنبال کرده‏ اند ببخش و آنها را از عذاب آتش نگاه دار (۷)

رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِی   وَعَدْتَهُمْ وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّیَّاتِهِمْ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿۸﴾

پروردگارا آنان را در باغهای جاوید که وعده‏ شان داده‏ ای با هر که از پدران و همسران و فرزندانشان که به صلاح آمده‏ اند داخل کن زیرا تو خود ارجمند و حکیمی (۸)

وَقِهِمُ السَّیِّئَاتِ وَمَنْ تَقِ السَّیِّئَاتِ   یَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ وَذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿۹﴾

و آنان را از بدیها نگاه دار و هر که را در آن روز از بدیها حفظ کنی البته رحمتش کرده‏ ای و این همان کامیابی بزرگ است (۹)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا یُنَادَوْنَ لَمَقْ تُ اللَّهِ أَکْبَرُ مِنْ مَقْتِکُمْ أَنْفُسَکُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَی الْإِیمَانِ فَتَکْفُرُونَ ﴿۱۰﴾

کسانی که کافر بوده‏ اند مورد ندا قرار می‏ گیرند که قطعا دشمنی خدا از دشمنی شما نسبت به همدیگر سخت‏ تر است آنگاه که به سوی ایمان فرا خوانده می ‏شدید و انکار می ‏ورزیدید (۱۰)

قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَیْ  نِ وَأَحْیَیْتَنَا اثْنَتَیْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَی خُرُوجٍ مِنْ سَبِیلٍ ﴿۱۱﴾

می‏ گویند پروردگارا دو بار ما را به مرگ رسانیدی و دو بار ما را زنده گردانیدی به گناهانمان اعتراف کردیم پس آیا راه بیرون‏شدنی [از آتش] هست (۱۱)

ذَلِکُمْ بِأَنَّهُ إِذَا دُعِیَ  اللَّهُ وَحْدَهُ کَفَرْتُمْ وَإِنْ یُشْرَکْ بِهِ تُؤْمِنُوا فَالْحُکْمُ لِلَّهِ الْعَلِیِّ الْکَبِیرِ ﴿۱۲﴾

این [کیفر] از آن روی برای شماست که چون خدا به تنهایی خوانده می ‏شد کفر می ‏ورزیدید و چون به او شرک آورده می ‏شد آن را باور میکردید پس [امروز] فرمان از آن خدای والای بزرگ است (۱۲)

هُوَ الَّذِی یُرِیکُمْ آیَاتِهِ وَیُنَزِّلُ لَکُمْ مِنَ السَّمَا ءِ رِزْقًا وَمَا یَتَذَکَّرُ إِلَّا مَنْ یُنِیبُ ﴿۱۳﴾

اوست آن کس که نشانه‏ های خود را به شما می ‏نمایاند و برای شما از آسمان روزی می‏ فرستد و جز آن کس که توبه‏ کار است [کسی] پند نمی‏ گیرد (۱۳)

فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ  وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ ﴿۱۴﴾

پس خدا را پاکدلانه فرا خوانید هر چند ناباوران را ناخوش افتد (۱۴)

رَفِیعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ یُلْ  قِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَی مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِیُنْذِرَ یَوْمَ التَّلَاقِ ﴿۱۵﴾

بالابرنده درجات خداوند عرش به هر کس از بندگانش که خواهد آن روح [=فرشته] را به فرمان خویش می‏ فرستد تا [مردم را] از روز ملاقات [با خدا] بترساند (۱۵)

یَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ لَا یَخْفَی  عَلَی اللَّهِ مِنْهُمْ شَیْءٌ لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ ﴿۱۶﴾

آن روز که آنان ظاهر گردند چیزی از آنها بر خدا پوشیده نمی‏ ماند امروز فرمانروایی از آن کیست از آن خداوند یکتای قهار است (۱۶)

 

الْیَوْمَ تُجْزَی کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَ  سَبَتْ لَا ظُلْمَ الْیَوْمَ إِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ ﴿۱۷﴾

امروز هر کسی به [موجب] آنچه انجام داده است کیفر می‏ یابد امروز ستمی نیست آری خدا زودشمار است (۱۷)

وَأَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْآزِفَةِ إِذِ ا لْقُلُوبُ لَدَی الْحَنَاجِرِ کَاظِمِینَ مَا لِلظَّالِمِینَ مِنْ حَمِیمٍ وَلَا شَفِیعٍ یُطَاعُ ﴿۱۸﴾

و آنها را از آن روز قریب[الوقوع] بترسان آنگاه که جانها به گلوگاه می ‏رسد در حالی که اندوه خود را فرو می ‏خورند برای ستمگران نه یاری است و نه شفاعتگری که مورد اطاعت باشد (۱۸)

یَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُ نِ وَمَا تُخْفِی الصُّدُورُ ﴿۱۹﴾

[خدا] نگاههای دزدانه و آنچه را که دلها نهان می دارند می‏ داند (۱۹)

وَاللَّهُ یَقْضِی بِالْحَقِّ  وَالَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا یَقْضُونَ بِشَیْءٍ إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ ﴿۲۰﴾

و خداست که به حق داوری می ‏کند و کسانی را که در برابر او می‏ خوانند [عاجزند و] به چیزی داوری نمی کنند در حقیقت ‏خداست که خود شنوای بیناست (۲۰)

أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُ رُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ کَانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ کَانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآثَارًا فِی الْأَرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَمَا کَانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاقٍ ﴿۲۱﴾

آیا در زمین نگردیده‏ اند تا ببینند فرجام کسانی که پیش از آنها [زیسته]اند چگونه بوده است آنها از ایشان نیرومندتر [بوده] و آثار [پایدارتری] در روی زمین [از خود باقی گذاشتند] با این همه خدا آنان را به کیفر گناهانشان گرفتار کرد و در برابر خدا حمایتگری نداشتند (۲۱)

ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ کَانَتْ تَأْتِیهِمْ رُسُ لُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَکَفَرُوا فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ إِنَّهُ قَوِیٌّ شَدِیدُ الْعِقَابِ ﴿۲۲﴾

این [کیفر] از آن روی بود که پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان می ‏آوردند ولی [آنها] انکار میکردند پس خدا [گریبان] آنها را گرفت زیرا او نیرومند سخت‏ کیفر است (۲۲)

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَی بِآیَاتِ نَا وَسُلْطَانٍ مُبِینٍ ﴿۲۳﴾

و به یقین موسی را با آیات خود و حجتی آشکار فرستادیم (۲۳)

إِلَی فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَقَارُونَ فَقَالُوا  سَاحِرٌ کَذَّابٌ ﴿۲۴﴾

به سوی فرعون و هامان و قارون [اما آنان] گفتند افسونگری شیاد است (۲۴)

فَلَمَّا جَاءَهُمْ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِنَا قَ الُوا اقْتُلُوا أَبْنَاءَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ وَاسْتَحْیُوا نِسَاءَهُمْ وَمَا کَیْدُ الْکَافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ ﴿۲۵﴾

پس وقتی حقیقت را از جانب ما برای آنان آورد گفتند پسران کسانی را که با او ایمان آورده‏ اند بکشید و زنانشان را زنده بگذارید و[لی] نیرنگ کافران جز در گمراهی نیست (۲۵)

وَقَالَ فِرْعَوْنُ ذَرُونِی أَقْتُلْ مُوسَی وَ لْیَدْعُ رَبَّهُ إِنِّی أَخَافُ أَنْ یُبَدِّلَ دِینَکُمْ أَوْ أَنْ یُظْهِرَ فِی الْأَرْضِ الْفَسَادَ ﴿۲۶﴾

و فرعون گفت مرا بگذارید موسی را بکشم تا پروردگارش را بخواند من می‏ ترسم آیین شما را تغییر دهد یا در این سرزمین فساد کند (۲۶)

وَقَالَ مُوسَی إِنِّی عُذْتُ بِرَبِّی  وَرَبِّکُمْ مِنْ کُلِّ مُتَکَبِّرٍ لَا یُؤْمِنُ بِیَوْمِ الْحِسَابِ ﴿۲۷﴾

و موسی گفت من از هر متکبری که به روز حساب عقیده ندارد به پروردگار خود و پروردگار شما پناه برده‏ ام (۲۷)

وَقَالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ  یَکْتُمُ إِیمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ یَقُولَ رَبِّیَ اللَّهُ وَقَدْ جَاءَکُمْ بِالْبَیِّنَاتِ مِنْ رَبِّکُمْ وَإِنْ یَکُ کَاذِبًا فَعَلَیْهِ کَذِبُهُ وَإِنْ یَکُ صَادِقًا یُصِبْکُمْ بَعْضُ الَّذِی یَعِدُکُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ کَذَّابٌ ﴿۲۸﴾

و مردی مؤمن از خاندان فرعون که ایمان خود را نهان می‏ داشت گفت آیا مردی را می ‏کشید که می‏ گوید پروردگار من خداست و مسلما برای شما از جانب پروردگارتان دلایل آشکاری آورده و اگر دروغگو باشد دروغش به زیان اوست و اگر راستگو باشد برخی از آنچه به شما وعده می‏ دهد به شما خواهد رسید چرا که خدا کسی را که افراطکار دروغزن باشد هدایت نمی ‏کند (۲۸)

یَا قَوْمِ لَکُمُ الْمُلْکُ الْیَوْمَ ظَاهِرِی نَ فِی الْأَرْضِ فَمَنْ یَنْصُرُنَا مِنْ بَأْسِ اللَّهِ إِنْ جَاءَنَا قَالَ فِرْعَوْنُ مَا أُرِیکُمْ إِلَّا مَا أَرَی وَمَا أَهْدِیکُمْ إِلَّا سَبِیلَ الرَّشَادِ ﴿۲۹﴾

ای قوم من امروز فرمانروایی از آن شماست [و] در این سرزمین مسلطید و[لی] چه کسی ما را از بلای خدا اگر به ما برسد حمایت‏ خواهد کرد فرعون گفت‏جز آنچه می ‏بینم به شما نمی ‏نمایم و شما را جز به راه راست راهبر نیستم (۲۹)

وَقَالَ الَّذِی آمَنَ یَا قَوْمِ إِنِّی أَخَ  افُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الْأَحْزَابِ ﴿۳۰﴾

و کسی که ایمان آورده بود گفت ای قوم من من از [روزی] مثل روز دسته ‏ها[ی مخالف خدا] بر شما می‏ ترسم (۳۰)

مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَعَادٍ وَثَمُ ودَ وَالَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ وَمَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْمًا لِلْعِبَادِ ﴿۳۱﴾

[از سرنوشتی] نظیر سرنوشت قوم نوح و عاد و ثمود و کسانی که پس از آنها [آمدند] و [گرنه] خدا بر بندگان [خود] ستم نمی‏ خواهد (۳۱)

وَیَا قَوْمِ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْ کُمْ یَوْمَ التَّنَادِ ﴿۳۲﴾

و ای قوم من من بر شما از روزی که مردم یکدیگر را [به یاری هم] ندا درمی‏ دهند بیم دارم (۳۲)

یَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِینَ  مَا لَکُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عَاصِمٍ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ﴿۳۳﴾

روزی که پشت‏ کنان [به عنف] بازمی‏ گردید برای شما در برابر خدا هیچ حمایتگری نیست و هر که را خدا گمراه کند او را راهبری نیست (۳۳)

وَلَقَدْ جَاءَکُمْ یُوسُفُ  مِنْ قَبْلُ بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا زِلْتُمْ فِی شَکٍّ مِمَّا جَاءَکُمْ بِهِ حَتَّی إِذَا هَلَکَ قُلْتُمْ لَنْ یَبْعَثَ اللَّهُ مِنْ بَعْدِهِ رَسُولًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ مُرْتَابٌ ﴿۳۴﴾

و به یقین یوسف پیش از این دلایل آشکار برای شما آورد و از آنچه برای شما آورد همواره در تردید بودید تا وقتی که از دنیا رفت گفتید خدا بعد از او هرگز فرستاده‏ ای را برنخواهد انگیخت این گونه خدا هر که را افراطگر شکاک است بی راه می‏ گذارد (۳۴)

 

الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِ ی آیَاتِ اللَّهِ بِغَیْرِ سُلْطَانٍ أَتَاهُمْ کَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ وَعِنْدَ الَّذِینَ آمَنُوا کَذَلِکَ یَطْبَعُ اللَّهُ عَلَی کُلِّ قَلْبِ مُتَکَبِّرٍ جَبَّارٍ ﴿۳۵﴾

کسانی که در باره آیات خدا بدون حجتی که برای آنان آمده باشد مجادله می کنند [این ستیزه] در نزد خدا و نزد کسانی که ایمان آورده‏ اند [مایه] عداوت بزرگی است این گونه خدا بر دل هر متکبر و زورگویی مهر می ‏نهد (۳۵)

وَقَالَ فِرْعَوْنُ یَا  هَامَانُ ابْنِ لِی صَرْحًا لَعَلِّی أَبْلُغُ الْأَسْبَابَ ﴿۳۶﴾

و فرعون گفت ای هامان برای من کوشکی بلند بساز شاید من به آن راهها برسم (۳۶)

أَسْبَابَ السَّمَاوَاتِ فَأَطَّلِعَ إِلَی إِلَهِ  مُوسَی وَإِنِّی لَأَظُنُّهُ کَاذِبًا وَکَذَلِکَ زُیِّنَ لِفِرْعَوْنَ سُوءُ عَمَلِهِ وَصُدَّ عَنِ السَّبِیلِ وَمَا کَیْدُ فِرْعَوْنَ إِلَّا فِی تَبَابٍ ﴿۳۷﴾

راههای [دستیابی به] آسمانها تا از خدای موسی اطلاع حاصل کنم و من او را سخت دروغپرداز می ‏پندارم و این گونه برای فرعون زشتی کارش آراسته شد و از راه [راست] بازماند و نیرنگ فرعون جز به تباهی نینجامید (۳۷)

 

وَقَالَ الَّذِی آمَنَ یَا قَوْمِ اتَّبِعُو نِ أَهْدِکُمْ سَبِیلَ الرَّشَادِ ﴿۳۸﴾

و آن کس که ایمان آورده بود گفت ای قوم من مرا پیروی کنید تا شما را به راه درست هدایت کنم (۳۸)

یَا قَوْمِ إِنَّمَا هَذِهِ الْحَیَاةُ الدُّنْیَا مَتَاعٌ وَإِنَّ الْآخِرَةَ هِیَ دَارُ الْقَرَارِ ﴿۳۹﴾

ای قوم من این زندگی دنیا تنها کالایی [ناچیز] است و در حقیقت آن آخرت است که سرای پایدار است (۳۹)

مَنْ عَمِلَ سَیِّئَةً فَلَا یُجْزَی إِلَّا مِثْلَهَا وَمَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ یُرْزَقُونَ فِیهَا بِغَیْرِ حِسَابٍ ﴿۴۰﴾

هر که بدی کند جز به مانند آن کیفر نمی‏ یابد و هر که کار شایسته کند چه مرد باشد یا زن در حالی که ایمان داشته باشد در نتیجه آنان داخل بهشت می ‏شوند و در آنجا بی‏حساب روزی می‏ یابند (۴۰)

وَیَا قَوْمِ مَا لِی أَدْعُوکُمْ إِلَی النَّجَاةِ وَتَدْعُونَنِی إِلَی النَّارِ ﴿۴۱﴾

و ای قوم من چه شده است که من شما را به نجات فرا می‏ خوانم و [شما] مرا به آتش فرا می‏ خوانید (۴۱)

تَدْعُونَنِی لِأَکْفُرَ بِاللَّهِ وَأُشْرِکَ بِهِ مَا لَیْسَ لِی بِهِ عِلْمٌ وَأَنَا أَدْعُوکُمْ إِلَی الْعَزِیزِ الْغَفَّارِ ﴿۴۲﴾

مرا فرا می‏ خوانید تا به خدا کافر شوم و چیزی را که بدان علمی ندارم با او شریک گردانم و من شما را به سوی آن ارجمند آمرزنده دعوت می ‏کنم (۴۲)

لَا جَرَمَ أَنَّمَا تَدْعُونَنِی إِلَیْهِ لَیْسَ لَهُ دَعْوَةٌ فِی الدُّنْیَا وَلَا فِی الْآخِرَةِ وَأَنَّ مَرَدَّنَا إِلَی اللَّهِ وَأَنَّ الْمُسْرِفِینَ هُمْ أَصْحَابُ النَّارِ ﴿۴۳﴾

آنچه مرا به سوی آن دعوت می ‏کنید به ناچار نه در دنیا و نه در آخرت [درخور] خواندن نیست و در حقیقت برگشت ما به سوی خداست و افراطگران همدمان آتشند (۴۳)

فَسَتَذْکُرُونَ مَا أَقُولُ لَکُمْ وَأُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ﴿۴۴﴾

پس به زودی آنچه را به شما می‏ گویم به یاد خواهید آورد و کارم را به خدا می‏ سپارم خداست که به [حال] بندگان [خود] بیناست (۴۴)

فَوَقَاهُ اللَّهُ سَیِّئَاتِ مَا مَکَرُوا وَحَاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذَابِ ﴿۴۵﴾

پس خدا او را از عواقب سوء آنچه نیرنگ میکردند حمایت فرمود و فرعونیان را عذاب سخت فرو گرفت (۴۵)

النَّارُ یُعْرَضُونَ عَلَیْهَا غُدُوًّا وَعَشِیًّا وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذَابِ ﴿۴۶﴾

[اینک هر] صبح و شام بر آتش عرضه می ‏شوند و روزی که رستاخیز بر پا شود [فریاد می ‏رسد که] فرعونیان را در سخت‏ ترین [انواع] عذاب درآورید (۴۶)

وَإِذْ یَتَحَاجُّونَ فِی النَّارِ فَیَقُولُ الضُّعَفَاءُ لِلَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا نَصِیبًا مِنَ النَّارِ ﴿۴۷﴾

و آنگاه که در آتش شروع به آوردن حجت می کنند زیردستان به کسانی که گردنکش بودند می‏ گویند ما پیرو شما بودیم پس آیا می‏ توانید پاره‏ ای از این آتش را از ما دفع کنید (۴۷)

قَالَ الَّذِینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُلٌّ فِیهَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ حَکَمَ بَیْنَ الْعِبَادِ ﴿۴۸﴾

کسانی که گردنکشی میکردند می‏ گویند [اکنون] همه ما در آن هستیم خداست که میان بندگان [خود] داوری کرده است (۴۸)

وَقَالَ الَّذِینَ فِی النَّارِ لِخَزَنَةِ جَهَنَّمَ ادْعُوا رَبَّکُمْ یُخَفِّفْ عَنَّا یَوْمًا مِنَ الْعَذَابِ ﴿۴۹﴾

و کسانی که در آتشند به نگهبانان جهنم می‏ گویند پروردگارتان را بخوانید تا یک روز از این عذاب را به ما تخفیف دهد (۴۹)

قَالُوا أَوَلَمْ تَکُ تَأْتِیکُمْ رُسُلُکُمْ بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا بَلَی قَالُوا فَادْعُوا وَمَا دُعَاءُ الْکَافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ ﴿۵۰﴾

می‏ گویند مگر پیامبرانتان دلایل روشن به سوی شما نیاوردند می‏ گویند چرا می‏ گویند پس بخوانید و[لی] دعای کافران جز در بیراهه نیست (۵۰)

إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ ﴿۵۱﴾

در حقیقت ما فرستادگان خود و کسانی را که گرویده‏ اند در زندگی دنیا و روزی که گواهان برپای می‏ ایستند قطعا یاری می ‏کنیم (۵۱)

یَوْمَ لَا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَلَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدَّارِ ﴿۵۲﴾

[همان] روزی که ستمگران را پوزش‏طلبی‏شان سود نمی‏ دهد و برای آنان لعنت است و برایشان بدفرجامی آن سرای است (۵۲)

وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَی الْهُدَی وَأَوْرَثْنَا بَنِی إِسْرَائِیلَ الْکِتَابَ ﴿۵۳﴾

و قطعا موسی را هدایت دادیم و به فرزندان اسرائیل تورات را به میراث نهادیم (۵۳)

هُدًی وَذِکْرَی لِأُولِی الْأَلْبَابِ ﴿۵۴﴾

[که] رهنمود و یادکردی برای خردمندان است (۵۴)

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ بِالْعَشِیِّ وَالْإِبْکَارِ ﴿۵۵﴾

پس صبر کن که وعده خدا حق است و برای گناهت آمرزش بخواه و به سپاس پروردگارت شامگاهان و بامدادان ستایشگر باش (۵۵)

إِنَّ الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِ اللَّهِ بِغَیْرِ سُلْطَانٍ أَتَاهُمْ إِنْ فِی صُدُورِهِمْ إِلَّا کِبْرٌ مَا هُمْ بِبَالِغِیهِ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ ﴿۵۶﴾

در حقیقت آنان که در باره نشانه‏ های خدا بی‏آنکه حجتی برایشان آمده باشد به مجادله برمی ‏خیزند در دلهایشان جز بزرگنمایی نیست [و] آنان به آن [بزرگی که آرزویش را دارند] نخواهند رسید پس به خدا پناه جوی زیرا او خود شنوای بیناست (۵۶)

لَخَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَکْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ ﴿۵۷﴾

قطعا آفرینش آسمانها و زمین بزرگتر [و شکوهمندتر] از آفرینش مردم است ولی بیشتر مردم نمی‏ دانند (۵۷)

وَمَا یَسْتَوِی الْأَعْمَی وَالْبَصِیرُ وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَلَا الْمُسِیءُ قَلِیلًا مَا تَتَذَکَّرُونَ ﴿۵۸﴾

و نابینا و بینا یکسان نیستند و کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‏ اند [نیز] با [مردم] بدکار [یکسان] نیستند چه اندک پند می ‏پذیرید (۵۸)

إِنَّ السَّاعَةَ لَآتِیَةٌ لَا رَیْبَ فِیهَا وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۵۹﴾

در حقیقت رستاخیز قطعا آمدنی است در آن تردیدی نیست ولی بیشتر مردم ایمان نمی ‏آورند (۵۹)

وَقَالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ ﴿۶۰﴾

و پروردگارتان فرمود مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم در حقیقت کسانی که از پرستش من کبر می ‏ورزند به زودی خوار در دوزخ درمی ‏آیند (۶۰)

اللَّهُ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ لِتَسْکُنُوا فِیهِ وَالنَّهَارَ مُبْصِرًا إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَی النَّاسِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَشْکُرُونَ ﴿۶۱﴾

خدا [همان] کسی است که شب را برای شما پدید آورد تا در آن آرام گیرید و روز را روشنی‏ بخش [قرار داد] آری خدا بر مردم بسیار صاحب‏تفضل است ولی بیشتر مردم سپاس نمی دارند (۶۱)

ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّی تُؤْفَکُونَ ﴿۶۲﴾

این است‏ خدا پروردگار شما [که] آفریننده هر چیزی است‏ خدایی جز او نیست پس چگونه [از او] بازگردانیده می ‏شوید (۶۲)

کَذَلِکَ یُؤْفَکُ الَّذِینَ کَانُوا بِآیَاتِ اللَّهِ یَجْحَدُونَ ﴿۶۳﴾

کسانی که نشانه‏ های خدا را انکار میکردند این گونه [از خدا] رویگردان می ‏شوند (۶۳)

اللَّهُ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ قَرَارًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَصَوَّرَکُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ وَرَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّبَاتِ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ فَتَبَارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۶۴﴾

خدا [همان] کسی است که زمین را برای شما قرارگاه ساخت و آسمان را بنایی [گردانید] و شما را صورتگری کرد و صورتهای شما را نیکو نمود و از چیزهای پاکیزه به شما روزی داد این است‏ خدا پروردگار شما بلندمرتبه و بزرگ است‏ خدا پروردگار جهانیان (۶۴)

هُوَ الْحَیُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَادْعُوهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶۵﴾

اوست [همان] زنده‏ ای که خدایی جز او نیست پس او را در حالی که دین [خود] را برای وی بی‏آلایش گردانیده‏ اید بخوانید سپاس[ها همه] ویژه خدا پروردگار جهانیان است (۶۵)

قُلْ إِنِّی نُهِیتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِینَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَمَّا جَاءَنِیَ الْبَیِّنَاتُ مِنْ رَبِّی وَأُمِرْتُ أَنْ أُسْلِمَ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶۶﴾

بگو من نهی شده‏ ام از اینکه جز خدا کسانی را که [شما] می‏ خوانید پرستش کنم [آن هم] هنگامی که از جانب پروردگارم مرا دلایل روشن رسیده باشد و مامورم که فرمانبر پروردگار جهانیان باشم (۶۶)

هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ یُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ ثُمَّ لِتَکُونُوا شُیُوخًا وَمِنْکُمْ مَنْ یُتَوَفَّی مِنْ قَبْلُ وَلِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُسَمًّی وَلَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۶۷﴾

او همان کسی است که شما را از خاکی آفرید سپس از نطفه‏ ای آنگاه از علقه‏ ای و بعد شما را [به صورت] کودکی برمی ‏آورد تا به کمال قوت خود برسید و تا سالمند شوید و از میان شما کسی است که مرگ پیش‏رس می‏ یابد و تا [بالاخره] به مدتی که مقرر است برسید و امید که در اندیشه فرو روید (۶۷)

هُوَ الَّذِی یُحْیِی وَیُمِیتُ فَإِذَا قَضَی أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ﴿۶۸﴾

او همان کسی است که زنده می ‏کند و می‏ میراند و چون به کاری حکم کند همین قدر به آن می‏ گوید باش بی ‏درنگ موجود می ‏شود (۶۸)

أَلَمْ تَرَ إِلَی الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِ اللَّهِ أَنَّی یُصْرَفُونَ ﴿۶۹﴾

آیا کسانی را که در [ابطال] آیات خدا مجادله می کنند ندیده‏ ای [که] تا کجا [از حقیقت] انحراف حاصل کرده‏ اند (۶۹)

الَّذِینَ کَذَّبُوا بِالْکِتَابِ وَبِمَا أَرْسَلْنَا بِهِ رُسُلَنَا فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ ﴿۷۰﴾

کسانی که کتاب [خدا] و آنچه را که فرستادگان خود را بدان گسیل داشته‏ ایم تکذیب کرده‏ اند به زودی خواهند دانست (۷۰)

إِذِ الْأَغْلَالُ فِی أَعْنَاقِهِمْ وَالسَّلَاسِلُ یُسْحَبُونَ ﴿۷۱﴾

هنگامی که غلها در گردنهایشان [افتاده] و [با] زنجیرها کشانیده می ‏شوند (۷۱)

فِی الْحَمِیمِ ثُمَّ فِی النَّارِ یُسْجَرُونَ ﴿۷۲﴾

در میان جوشاب [و] آنگاه در آتش برافروخته می ‏شوند (۷۲)

ثُمَّ قِیلَ لَهُمْ أَیْنَ مَا کُنْتُمْ تُشْرِکُونَ ﴿۷۳﴾

آنگاه به آنان گفته می ‏شود آنچه را در برابر خدا [با او] شریک می‏ ساختید کجایند (۷۳)

مِنْ دُونِ اللَّهِ قَالُوا ضَلُّوا عَنَّا بَلْ لَمْ نَکُنْ نَدْعُو مِنْ قَبْلُ شَیْئًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ الْکَافِرِینَ ﴿۷۴﴾

می‏ گویند گمشان کردیم بلکه پیشتر [هم] ما چیزی را نمی‏ خواندیم این گونه خدا کافران را بی‏ راه می‏ گذارد (۷۴)

ذَلِکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَفْرَحُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَبِمَا کُنْتُمْ تَمْرَحُونَ ﴿۷۵﴾

این [عقوبت] به سبب آن است که در زمین به ناروا شادی و سرمستی میکردید و بدان سبب است که [سخت به خود] می ‏نازیدید (۷۵)

ادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا فَبِئْسَ مَثْوَی الْمُتَکَبِّرِینَ ﴿۷۶﴾

از درهای دوزخ درآیید در آن جاودان [بمانید] چه بد است جای سرکشان (۷۶)

فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَإِمَّا نُرِیَنَّکَ بَعْضَ الَّذِی نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّیَنَّکَ فَإِلَیْنَا یُرْجَعُونَ ﴿۷۷﴾

پس صبر کن که وعده خدا راست است پس چه پاره‏ ای از آنچه را که به آنان وعده داده‏ ایم به تو بنمایانیم چه تو را از دنیا ببریم [در هر صورت آنان] به سوی ما بازگردانیده می ‏شوند (۷۷)

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلًا مِنْ قَبْلِکَ مِنْهُمْ مَنْ قَصَصْنَا عَلَیْکَ وَمِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ عَلَیْکَ وَمَا کَانَ لِرَسُولٍ أَنْ یَأْتِیَ بِآیَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ فَإِذَا جَاءَ أَمْرُ اللَّهِ قُضِیَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِکَ الْمُبْطِلُونَ ﴿۷۸﴾

و مسلما پیش از تو فرستادگانی را روانه کردیم برخی از آنان را [ماجرایشان را] بر تو حکایت کرده‏ ایم و برخی از ایشان را بر تو حکایت نکرده‏ ایم و هیچ فرستاده‏ ای را نرسد که بی‏ اجازه خدا نشانه‏ ای بیاورد پس چون فرمان خدا برسد به حق داوری می ‏شود و آنجاست که باطل‏کاران زیان می کنند (۷۸)

اللَّهُ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَنْعَامَ لِتَرْکَبُوا مِنْهَا وَمِنْهَا تَأْکُلُونَ ﴿۷۹﴾

خدا [همان] کسی است که چهارپایان را برای شما پدید آورد تا از برخی از آنها سواری گیرید و از برخی از آنها بخورید (۷۹)

وَلَکُمْ فِیهَا مَنَافِعُ وَلِتَبْلُغُوا عَلَیْهَا حَاجَةً فِی صُدُورِکُمْ وَعَلَیْهَا وَعَلَی الْفُلْکِ تُحْمَلُونَ ﴿۸۰﴾

و در آنها برای شما سودهاست تا با [سوار شدن بر] آنها به مقصودی که در دلهایتان است برسید و بر آنها و بر کشتی حمل می ‏شوید (۸۰)

وَیُرِیکُمْ آیَاتِهِ فَأَیَّ آیَاتِ اللَّهِ تُنْکِرُونَ ﴿۸۱﴾

و نشانه‏ های [قدرت] خویش را به شما می ‏نمایاند پس کدام یک از آیات خدا را انکار می ‏کنید (۸۱)

أَفَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنْظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ کَانُوا أَکْثَرَ مِنْهُمْ وَأَشَدَّ قُوَّةً وَآثَارًا فِی الْأَرْضِ فَمَا أَغْنَی عَنْهُمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۸۲﴾

آیا در زمین نگشته‏ اند تا ببینند فرجام کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بوده است [آنها به مراتب از حیث تعداد] بیشتر از آنان و [از حیث] نیرو و آثار در روی زمین استوارتر بودند و[لی] آنچه به دست می ‏آوردند به حالشان سودی نبخشید (۸۲)

فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَرِحُوا بِمَا عِنْدَهُمْ مِنَ الْعِلْمِ وَحَاقَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۸۳﴾

و چون پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند به آن چیز [مختصری] از دانش که نزدشان بود خرسند شدند و [سرانجام] آنچه به ریشخند می‏ گرفتند آنان را فروگرفت (۸۳)

فَلَمَّا رَأَوْا بَأْسَنَا قَالُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَحْدَهُ وَکَفَرْنَا بِمَا کُنَّا بِهِ مُشْرِکِینَ ﴿۸۴﴾

پس چون سختی [عذاب] ما را دیدند گفتند فقط به خدا ایمان آوردیم و بدانچه با او شریک می‏ گردانیدیم کافریم (۸۴)

فَلَمْ یَکُ یَنْفَعُهُمْ إِیمَانُهُمْ لَمَّا رَأَوْا بَأْسَنَا سُنَّتَ اللَّهِ الَّتِی قَدْ خَلَتْ فِی عِبَادِهِ وَخَسِرَ هُنَالِکَ الْکَافِرُونَ ﴿۸۵﴾

و[لی] هنگامی که عذاب ما را مشاهده کردند دیگر ایمانشان برای آنها سودی نداد سنت ‏خداست که از [دیرباز] در باره بندگانش چنین جاری شده و آنجاست که ناباوران زیان کرده‏ اند (۸۵)

سوره ۴۱: فصلت

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

حم ﴿۱﴾

حاء میم (۱)

تَنْزِیلٌ مِنَ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ﴿۲﴾

وحی [نامه]ای است از جانب [خدای] رحمتگر مهربان (۲)

کِتَابٌ فُصِّلَتْ آیَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِیًّا لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ ﴿۳﴾

کتابی است که آیات آن به روشنی بیان شده قرآنی است به زبان عربی برای مردمی که می‏ دانند (۳)

بَشِیرًا وَنَذِیرًا فَأَعْرَضَ أَکْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا یَسْمَعُونَ ﴿۴﴾

بشارتگر و هشداردهنده است و[لی] بیشتر آنان رویگردان شدند در نتیجه [چیزی را] نمی ‏شنوند (۴)

وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِی أَکِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَیْهِ وَفِی آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَیْنِنَا وَبَیْنِکَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ ﴿۵﴾

و گفتند دلهای ما از آنچه ما را به سوی آن می‏ خوانی سخت محجوب و مهجور است و در گوشهای ما سنگینی و میان ما و تو پرده‏ ای است پس تو کار خود را بکن ما [هم] کار خود را می ‏کنیم (۵)

قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَی إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِیمُوا إِلَیْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَیْلٌ لِلْمُشْرِکِینَ ﴿۶﴾

بگو من بشری چون شمایم جز اینکه به من وحی می ‏شود که خدای شما خدایی یگانه است پس مستقیما به سوی او بشتابید و از او آمرزش بخواهید و وای بر مشرکان (۶)

الَّذِینَ لَا یُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ کَافِرُونَ ﴿۷﴾

همان کسانی که زکات نمی‏ دهند و آنان که به آخرت ناباورند (۷)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۸﴾

کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‏ اند آنان را پاداشی بی‏پایان است (۸)

قُلْ أَئِنَّکُمْ لَتَکْفُرُونَ بِالَّذِی خَلَقَ الْأَرْضَ فِی یَوْمَیْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ذَلِکَ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۹﴾

بگو آیا این شمایید که واقعا به آن کسی که زمین را در دو هنگام آفرید کفر می ‏ورزید و برای او همتایانی قرار می‏ دهید این است پروردگار جهانیان (۹)

وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَکَ فِیهَا وَقَدَّرَ فِیهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَةِ أَیَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِینَ ﴿۱۰﴾

و در [زمین] از فراز آن [لنگرآسا] کوهها نهاد و در آن خیر فراوان پدید آورد و مواد خوراکی آن را در چهار روز اندازه‏ گیری کرد [که] برای خواهندگان‏درست [و متناسب با نیازهایشان] است (۱۰)

ثُمَّ اسْتَوَی إِلَی السَّمَاءِ وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِیَا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ ﴿۱۱﴾

سپس آهنگ [آفرینش] آسمان کرد و آن بخاری بود پس به آن و به زمین فرمود خواه یا ناخواه بیایید آن دو گفتند فرمان‏پذیر آمدیم (۱۱)

فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِی یَوْمَیْنِ وَأَوْحَی فِی کُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا وَزَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَحِفْظًا ذَلِکَ تَقْدِیرُ الْعَزِیزِ الْعَلِیمِ ﴿۱۲﴾

پس آنها را [به صورت] هفت آسمان در دو هنگام مقرر داشت و در هر آسمانی کار [مربوط به] آن را وحی فرمود و آسمان [این] دنیا را به چراغها آذین کردیم و [آن را نیک] نگاه داشتیم این است اندازه‏ گیری آن نیرومند دانا (۱۲)

فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنْذَرْتُکُمْ صَاعِقَةً مِثْلَ صَاعِقَةِ عَادٍ وَثَمُودَ ﴿۱۳﴾

پس اگر روی برتافتند بگو شما را از آذرخشی چون آذرخش عاد و ثمود بر حذر داشتم (۱۳)

إِذْ جَاءَتْهُمُ الرُّسُلُ مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ وَمِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ قَالُوا لَوْ شَاءَ رَبُّنَا لَأَنْزَلَ مَلَائِکَةً فَإِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ کَافِرُونَ ﴿۱۴﴾

چون فرستادگان [ما] از پیش رو و از پشت‏ سرشان بر آنان آمدند [و گفتند] زنهار جز خدا را مپرستید گفتند اگر پروردگار ما می‏ خواست قطعا فرشتگانی فرومی‏ فرستاد پس ما به آنچه بدان فرستاده شده‏ اید کافریم (۱۴)

فَأَمَّا عَادٌ فَاسْتَکْبَرُوا فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَقَالُوا مَنْ أَشَدُّ مِنَّا قُوَّةً أَوَلَمْ یَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِی خَلَقَهُمْ هُوَ أَشَدُّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَکَانُوا بِآیَاتِنَا یَجْحَدُونَ ﴿۱۵﴾

و اما عادیان به ناحق در زمین سر برافراشتند و گفتند از ما نیرومندتر کیست آیا ندانسته‏ اند که آن خدایی که خلقشان کرده خود از ایشان نیرومندتر است و در نتیجه آیات ما را انکار میکردند (۱۵)

فَأَرْسَلْنَا عَلَیْهِمْ رِیحًا صَرْصَرًا فِی أَیَّامٍ نَحِسَاتٍ لِنُذِیقَهُمْ عَذَابَ الْخِزْیِ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَخْزَی وَهُمْ لَا یُنْصَرُونَ ﴿۱۶﴾

پس بر آنان تندبادی توفنده در روزهایی شوم فرستادیم تا در زندگی دنیا عذاب رسوایی را بدانان بچشانیم و قطعا عذاب آخرت رسواکننده‏ تر است و آنان یاری نخواهند شد (۱۶)

وَأَمَّا ثَمُودُ فَهَدَیْنَاهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمَی عَلَی الْهُدَی فَأَخَذَتْهُمْ صَاعِقَةُ الْعَذَابِ الْهُونِ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۱۷﴾

و اما ثمودیان پس آنان را راهبری کردیم و[لی] کوردلی را بر هدایت ترجیح دادند پس به [کیفر] آنچه مرتکب می ‏شدند صاعقه عذاب خفت ‏آور آنان را فروگرفت (۱۷)

وَنَجَّیْنَا الَّذِینَ آمَنُوا وَکَانُوا یَتَّقُونَ ﴿۱۸﴾

و کسانی را که ایمان آورده بودند و پروا می‏ داشتند رهانیدیم (۱۸)

وَیَوْمَ یُحْشَرُ أَعْدَاءُ اللَّهِ إِلَی النَّارِ فَهُمْ یُوزَعُونَ ﴿۱۹﴾

و [یاد کن] روزی را که دشمنان خدا به سوی آتش گردآورده و بازداشت [و دسته دسته تقسیم] می ‏شوند (۱۹)

حَتَّی إِذَا مَا جَاءُوهَا شَهِدَ عَلَیْهِمْ سَمْعُهُمْ وَأَبْصَارُهُمْ وَجُلُودُهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۲۰﴾

تا چون بدان رسند گوششان و دیدگانشان و پوستشان به آنچه میکرده‏ اند بر ضدشان گواهی دهند (۲۰)

وَقَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنَا قَالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ وَهُوَ خَلَقَکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۲۱﴾

و به پوست [بدن] خود می‏ گویند چرا بر ضد ما شهادت دادید می‏ گویند همان خدایی که هر چیزی را به زبان درآورده ما را گویا گردانیده است و او نخستین بار شما را آفرید و به سوی او برگردانیده می ‏شوید (۲۱)

وَمَا کُنْتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ یَشْهَدَ عَلَیْکُمْ سَمْعُکُمْ وَلَا أَبْصَارُکُمْ وَلَا جُلُودُکُمْ وَلَکِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا یَعْلَمُ کَثِیرًا مِمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۲۲﴾

و [شما] از اینکه مبادا گوش و دیدگان و پوستتان بر ضد شما گواهی دهند [گناهانتان را] پوشیده نمی‏ داشتید لیکن گمان داشتید که خدا بسیاری از آنچه را که می ‏کنید نمی‏ داند (۲۲)

وَذَلِکُمْ ظَنُّکُمُ الَّذِی ظَنَنْتُمْ بِرَبِّکُمْ أَرْدَاکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ مِنَ الْخَاسِرِینَ ﴿۲۳﴾

و همین بود گمانتان که در باره پروردگارتان بردید شما را هلاک کرد و از زیانکاران شدید (۲۳)

فَإِنْ یَصْبِرُوا فَالنَّارُ مَثْوًی لَهُمْ وَإِنْ یَسْتَعْتِبُوا فَمَا هُمْ مِنَ الْمُعْتَبِینَ ﴿۲۴﴾

پس اگر شکیبایی نمایند جایشان در آتش است و اگر از در پوزش درآیند مورد اجابت قرار نمی‏ گیرند (۲۴)

وَقَیَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاءَ فَزَیَّنُوا لَهُمْ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَحَقَّ عَلَیْهِمُ الْقَوْلُ فِی أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنَّهُمْ کَانُوا خَاسِرِینَ ﴿۲۵﴾

و برای آنان دمسازانی گذاشتیم و آنچه در دسترس ایشان و آنچه در پی آنان بود در نظرشان زیبا جلوه دادند و فرمان [عذاب] در میان امتهایی از جن و انس که پیش از آنان روزگار به سر برده بودند بر ایشان واجب آمد چرا که آنها زیانکاران بودند (۲۵)

وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَغْلِبُونَ ﴿۲۶﴾

و کسانی که کافر شدند گفتند به این قرآن گوش مدهید و سخن لغو در آن اندازید شاید شما پیروز شوید (۲۶)

فَلَنُذِیقَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا عَذَابًا شَدِیدًا وَلَنَجْزِیَنَّهُمْ أَسْوَأَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿۲۷﴾

و قطعا کسانی را که کافر شده‏ اند عذابی سخت می‏چشانیم و حتما آنها را به بدتر از آنچه میکرده‏ اند جزا می‏ دهیم (۲۷)

ذَلِکَ جَزَاءُ أَعْدَاءِ اللَّهِ النَّارُ لَهُمْ فِیهَا دَارُ الْخُلْدِ جَزَاءً بِمَا کَانُوا بِآیَاتِنَا یَجْحَدُونَ ﴿۲۸﴾

آری سزای دشمنان خدا همان آتش است که در آن منزل همیشگی دارند [این] جزا به کیفر آن است که نشانه‏ های ما را انکار میکردند (۲۸)

وَقَالَ الَّذِینَ کَفَرُوا رَبَّنَا أَرِنَا اللَّذَیْنِ أَضَلَّانَا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ نَجْعَلْهُمَا تَحْتَ أَقْدَامِنَا لِیَکُونَا مِنَ الْأَسْفَلِینَ ﴿۲۹﴾

و کسانی که کفر ورزیدند گفتند پروردگارا آن دو [گمراه‏ گری] از جن و انس که ما را گمراه کردند به ما نشان ده تا آنها را زیر قدمهایمان بگذاریم تا زبون شوند (۲۹)

إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلَائِکَةُ أَلَّا تَخَافُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿۳۰﴾

در حقیقت کسانی که گفتند پروردگار ما خداست‏ سپس ایستادگی کردند فرشتگان بر آنان فرود می ‏آیند [و می‏ گویند] هان بیم مدارید و غمین مباشید و به بهشتی که وعده یافته بودید شاد باشید (۳۰)

نَحْنُ أَوْلِیَاؤُکُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَفِی الْآخِرَةِ وَلَکُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَلَکُمْ فِیهَا مَا تَدَّعُونَ ﴿۳۱﴾

در زندگی دنیا و در آخرت دوستانتان ماییم و هر چه دلهایتان بخواهد در [بهشت] برای شماست و هر چه خواستار باشید در آنجا خواهید داشت (۳۱)

نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ ﴿۳۲﴾

روزی آماده‏ ای از سوی آمرزنده مهربان است (۳۲)

وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَی اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِی مِنَ الْمُسْلِمِینَ ﴿۳۳﴾

و کیست‏ خوشگفتارتر از آن کس که به سوی خدا دعوت نماید و کار نیک کند و گوید من [در برابر خدا] از تسلیم‏شدگانم (۳۳)

وَلَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ ﴿۳۴﴾

و نیکی با بدی یکسان نیست [بدی را] آنچه خود بهتر است دفع کن آنگاه کسی که میان تو و میان او دشمنی است گویی دوستی یکدل می‏ گردد (۳۴)

وَمَا یُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِینَ صَبَرُوا وَمَا یُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِیمٍ ﴿۳۵﴾

و این [خصلت] را جز کسانی که شکیبا بوده‏ اند نمی‏ یابند و آن را جز صاحب بهره‏ ای بزرگ نخواهد یافت (۳۵)

وَإِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿۳۶﴾

و اگر دمدمه‏ ای از شیطان تو را از جای درآورد پس به خدا پناه ببر که او خود شنوای داناست (۳۶)

وَمِنْ آیَاتِهِ اللَّیْلُ وَالنَّهَارُ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ لَا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَلَا لِلْقَمَرِ وَاسْجُدُوا لِلَّهِ الَّذِی خَلَقَهُنَّ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿۳۷﴾

و از نشانه‏ های [حضور] او شب و روز و خورشید و ماه است نه برای خورشید سجده کنید و نه برای ماه و اگر تنها او را می ‏پرستید آن خدایی را سجده کنید که آنها را خلق کرده است (۳۷)

فَإِنِ اسْتَکْبَرُوا فَالَّذِینَ عِنْدَ رَبِّکَ یُسَبِّحُونَ لَهُ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ وَهُمْ لَا یَسْأَمُونَ ﴿۳۸﴾

پس اگر کبر ورزیدند کسانی که در پیشگاه پروردگار تواند شبانه‏ روز او را نیایش می کنند و خسته نمی ‏شوند (۳۸)

وَمِنْ آیَاتِهِ أَنَّکَ تَرَی الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَیْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ إِنَّ الَّذِی أَحْیَاهَا لَمُحْیِی الْمَوْتَی إِنَّهُ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿۳۹﴾

و از [دیگر] نشانه‏ های او این است که تو زمین را فسرده می ‏بینی و چون باران بر آن فروریزیم به جنبش درآید و بردمد آری همان کسی که آن را زندگی بخشید قطعا زنده‏ کننده مردگان است در حقیقت او بر هر چیزی تواناست (۳۹)

إِنَّ الَّذِینَ یُلْحِدُونَ فِی آیَاتِنَا لَا یَخْفَوْنَ عَلَیْنَا أَفَمَنْ یُلْقَی فِی النَّارِ خَیْرٌ أَمْ مَنْ یَأْتِی آمِنًا یَوْمَ الْقِیَامَةِ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿۴۰﴾

کسانی که در [فهم و ارائه] آیات ما کژ می ‏روند بر ما پوشیده نیستند آیا کسی که در آتش افکنده می ‏شود بهتر است‏ یا کسی که روز قیامت آسوده ‏خاطر می ‏آید هر چه می‏ خواهید بکنید که او به آنچه انجام می‏ دهید بیناست (۴۰)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِالذِّکْرِ لَمَّا جَاءَهُمْ وَإِنَّهُ لَکِتَابٌ عَزِیزٌ ﴿۴۱﴾

کسانی که به این قرآن چون بدیشان رسید کفر ورزیدند [به کیفر خود می ‏رسند] و به راستی که آن کتابی ارجمند است (۴۱)

لَا یَأْتِیهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِیلٌ مِنْ حَکِیمٍ حَمِیدٍ ﴿۴۲﴾

از پیش روی آن و از پشت‏ سرش باطل به سویش نمی ‏آید وحی [نامه]ای است از حکیمی ستوده[صفات] (۴۲)

مَا یُقَالُ لَکَ إِلَّا مَا قَدْ قِیلَ لِلرُّسُلِ مِنْ قَبْلِکَ إِنَّ رَبَّکَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَذُو عِقَابٍ أَلِیمٍ ﴿۴۳﴾

به تو جز آنچه به پیامبران پیش از تو گفته شده است گفته نمی ‏شود به راستی که پروردگار تو دارای آمرزش و دارنده کیفری پر درد است (۴۳)

وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِیًّا لَقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آیَاتُهُ أَأَعْجَمِیٌّ وَعَرَبِیٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذِینَ آمَنُوا هُدًی وَشِفَاءٌ وَالَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ فِی آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَیْهِمْ عَمًی أُولَئِکَ یُنَادَوْنَ مِنْ مَکَانٍ بَعِیدٍ ﴿۴۴﴾

و اگر [این کتاب را] قرآنی غیر عربی گردانیده بودیم قطعا می گفتند چرا آیه ‏های آن روشن بیان نشده کتابی غیر عربی و [مخاطب آن] عرب زبان بگواین [کتاب] برای کسانی که ایمان آورده‏ اند رهنمود و درمانی است و کسانی که ایمان نمی ‏آورند در گوشهایشان سنگینی است و قرآن برایشان نامفهوم است و [گویی] آنان را از جایی دور ندا می‏ دهند (۴۴)

وَلَقَدْ آتَیْنَا مُوسَی الْکِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِیهِ وَلَوْلَا کَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّکَ لَقُضِیَ بَیْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِی شَکٍّ مِنْهُ مُرِیبٍ ﴿۴۵﴾

و به راستی موسی را کتاب [تورات] دادیم پس در آن اختلاف واقع شد و اگر از جانب پروردگارت فرمان [مهلت] سبقت نگرفته بود قطعا میانشان داوری شده بود و در حقیقت آنان در باره آن به شکی سخت دچارند (۴۵)

مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَیْهَا وَمَا رَبُّکَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ ﴿۴۶﴾

هر که کار شایسته کند به سود خود اوست و هر که بدی کند به زیان خود اوست و پروردگار تو به بندگان [خود] ستمکار نیست (۴۶)