به گزارش گروه ورزشی حیات؛ محمدرضا طالقانی پیشکسوت کشتی، در مورد برنامه روز بزرگداشت تختی، عنوان کرد: امروز از ساعت ۱۰، دوستداران آقاتختی به مزار او می‌روند. او نماد جوانمردی بوده و در تاریخ ما ماندگار شدند. امروز ما شاهد گرد هم آمدن مردمی هستیم که مشتاقانه به استقبال این جوانمرد می‌روند و من به این مردم افتخار می‌کنم.
وی در مورد وضعیت کنونی خود افزود: در حال حاضر من در ۱۶ مرکز خیریه و یتیم‌خانه فعالیت می‌کنم. این برای من باعث آرامش است بنابراین در این بازه زمانی به فعالیت ورزشی نمی‌پردازم. متاسفانه در اینجا از فکر و تجربه افراد لایق استفاده نمی‌شود و بعضا صاحب کسوت‌ها از احترامی که لایق آن هستند دریغ می‌شوند.
طالقانی در خصوص وضعیت کنونی کشتی، تصریح کرد: در کشتی همواره پای غرور ملی در میان است. خوشبختانه بچه‌های ما همواره مدال‌آور بوده و افتخارآفرینی کرده‌اند. همه جای ایران پهلوان‌پرور است، اما در محله‌های پایین شهر این تعداد بیشتر است. آقا تختی نیز از چنین محله‌ای آمده بود. او از بچگی در کنار مردم بود. زمانی که برای مسابقات تیم آماده می‌شد عکس‌هایی از او در نجف منتشر شد که به نماز ایستاده بود. مردم برای این عقاید احترام ویژه‌ای برخوردار بودند. او هیچگاه برای نفع مالی کاری را انجام نداد و همواره در کنار مردم بود.
وی افزود: آقا تختی در میان مردم از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار است. هنوز بعد از ۵۶ سال مردم با اشتیاق از کمالات و مردانگی او می‌گویند. این نشان می‌دهد که آقا تختی در کنار مردم و متعلق به آنها بود. متاسفانه امروز ما شاهد کمتر کسانی مانند او هستیم.
طالقانی در مورد جهان پهلوان بودن تختی، اظهارداشت: آقا تحتی به مدت ۱۶ سال قهرمان ملی بوده است. او صاحب ۱۱ مدال آسیایی و جهانی است. در کنار آن او کارهایی را انجام داده که باعث ماندگاری‌اش شده است. وی همواره در کنار مردم بوده و همین ویژگی‌هاست که او را تبدیل به قهرمان جهان پهلوان کرده است.
وی در مورد حادثه اخیر شهدای گلزار کرمان، گفت: زبان از بیان این نامردی‌ها قاصر است. ما شاهد مردمی بودیم که برای بزرگداشت یک مرد بزرگ گرد هم آمده و با ناجوانمردی مورد حمله قرار گرفتند. چنین اتفاقاتی قلب انسان را به درد می‌آورد.
طالقانی در آخر گفت: در سال ۱۳۵۵ من سرباز بودم که برای مسابقات جام جهانی در آمریکا انتخاب شدم. ما در آن زمان تیم بسیار قدری داشتیم و اگر حتی یکی از ما می‌باختیم، جایگاه دوم را کسب نمی‌کردیم. زمانی که در بازی با حریف خود با امتیاز ۶-۷ عقب بودم، تنها یک لحظه خود را در روبه‌روی حرم امام رضا (ع) تصور کردم و از ایشان خواستم که آبروی مرا بخرد. بعد از آن من فنی که حتی به خوبی بلد نبودم را اجرا کردم و با نهایت قدرت بازی را بردم. از همانجا نذر کردم و خادم امام رضا (ع) هستم.
نظر شما