به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ از دهه 60 تاکنون ایران آماج عملیاتهای تروریستی است و این عملیاتها یا به دست گروهکها بوده یا دولتهای تروریست آنها را رقم زده اند. درست از زمانی که مردم کشورمان ایران به فکر آزادی افتادند معنای تروریست را نیز درک کردند؛ شهید بهشتی، شهید قرنی، شهید مطهری، شهید باهنر و... از اولین اسامی بود که شهید ترور نام گرفتند.

در 30 تیر سال 1360 و با ناامیدی منافقان از جلب رای مردم فاز مسلحانه یا همان عملیات های تروریستی اوج گرفت.  منافقان هر کسی را که می توانستند؛ از کودک تا پیرزن و پیرمرد را ترور کردند. این عملیاتهای تروریستی منجر به شهادت 17 هزار نفر از مردم کشورمان شد و دهه 60 را به دهه جولان تروریستها تبدیل کرد.

این جنایات تا جایی صورت گرفت که با وقاحت تمام به دنبال تصرف خاک ایران هم بودند. عملیات تروریست ها با نام «فروغ جاویدان» شکست خورد و اولین ضربه کاری به آنان با پاتک رزمنده های اسلام در عملیات «مرصاد» به بدنه منافقان وارد شد.

پس از آن نیز در سال تابستان سال 67 بسیاری از تروریستهای مجاهدین در دادگاه محاکمه و اعدام شدند و پس از آن بود که ایران نفسی راحت به لحاظ امنیت کشید. البته پس از دهه 60 نیز همچنان تروریستهایی بودند که سعی در ناامن سازی ایران داشتند.

از باقی مانده‌های منافقین تا «جیش الظلم» و دارودسته «ریگی» که عاقبت همه آنان نیز شبیه به منافقان بود. ریگی در حالی که تلاش می کرد برای یک عملیات بزرگ برنامه ریزی کند در آسمان ایران شکار شد.

رییس گروهک «الاحوازیه» نیز که عملیات تروریستی حمله به رژه اهواز را انجام داده بود در خارج از مرزهای ایران دستگیر شد. «جمشید شارمهد» که عامل حمله تروریستی به حسینه «وصال شیراز» بود عاقبتی مانند حبیب اسیود داشت. تروریسم و مبارزه ایران با آنان محدود به این موارد و مرزهای جغرافیایی نبود و ایران سالها در سوریه و عراق با  داعش و سایر گروهکهای تروریستی جنگید و توانست آنان را سرنگون کند.

با ضربه های پیاپی به تروریسم در ایران و تضعیف آنان رفته رفته دستهای اصلی از پشت پرده خارج شدند و آمریکا و اسراییل مستقیم وارد عملیاتهای تروریستی علیه ایرانیان شدند. با ورود مستقیم دولتهای تروریسم به ماجرا حالا مبارزه با تروریسم پیچیده تر شد و آنان حتی برای تقویت و حمایت از تروریسم شبکه و رسانه را راه‌اندازی کردند تا شاید با عملیات روانی و سفید نمایی بتوانند دوباره روند عضوگیری گروهکهای تروریستی در ایران را احیا کنند.

مثال روشن آن نیز پوشش زنده نشستهای منافقان در شبکه معاند«ایران اینترنشنال» بود. گروهک های دیگر مانند کوموله هم از حمایتهای رسانه ای بی نصیب نبوده و در همین شبکه تریبون داشتند. با تمام این تلاشها تروریسم و حامیان آنان همچنان در آرزوی ناامنی ایران مانده اند و تمام توان آنان به ایجاد آشوبهای کوتاه مدت محدود شده و تمام کارزارهای آنان با پاسخ درخور ایران مواجه شده است. مانند تروریستهایی که در تنگه چارزبر تارومار شدند یا آنان که دولت خیالی شان به دست سردار ایرانی از هم پاشید و آواره بیابانها شدند.