به گزارش خبرنگار بین‌الملل حیات؛ در حالی که حزب محافظه کار حاکم برای ورود به سال انتخاباتی ۲۰۲۴ آماده می شود، هفته به هفته در نظرسنجی ها پشت سر حزب کارگر که مهم‌ترین حزب اپوزیسیون در انگلستان است قرار می‌گیرد.
محافظه کاران از سال ۲۰۱۰ در قدرت بوده اند و در این مدت پنج نخست وزیر را تجربه کرده و تقریباً هر تکرار هر سیاست محافظه کارانه‌ای را که قابل تصور است پشت سر گذاشته اند. حالا پس از ۱۳ سال ماندن در قدرت، منصفانه است که بگوییم حزب کمی خسته و بی فکر به نظر می رسد.
به همین دلیل است که سوناک به موضوع برگ برنده تاریخی محافظه کاران متمایل شده است؛ مهاجرت.
سوناک که خود فرزند مهاجران است، در حال حاضر تمام تلاش خود را برای کاهش تعداد خالص مهاجران انگلیس که در سال ۲۰۲۲ به رکورد ۷۴۵۰۰۰ نفر رسید به کار می‌گیرد
این تعداد بالا به دلایل مختلفی وجود دارد: سیاست‌های سخاوتمندانه‌ای است که انگلیس در سال‌های اخیر برای استقبال از مردم فراری از اوکراین و هنگ کنگ اتخاذ نموده است.
از زمان خروج انگلیس از اتحادیه اروپا، این کشور دیگر بخشی از مقررات دوبلین نیست، مقرارات دوبلین یکی از قوانین اتحادیه اروپا است که برای تقسیم بار میزبانی از پناهجویان در سراسر این قاره طراحی شده است. این قانون سازوکارهایی دارد که به کشورهای عضو اجازه می‌دهد با استفاده از آن، برای بازگرداندن مهاجران به اولین کشوری که آنها از طرق مرزهایش وارد قلمرو اتحادیه شده‌اند اقدام نمایند. قانونی که انگلستان در زمانی که عضو اتحادیه اروپا بود به طور موثری از آن بهره برد.
پیامدهای این را می توان به وضوح در تعداد افرادی که اکنون با قایق های کوچک از کانال مانش عبور می کنند مشاهده کرد. این قایق ها عمدتا توسط باندهای قاچاق جنایتکار اداره می شوند که به مهاجران کمک می کنند تا به طور غیرقانونی در کشتی های ناامن و شلوغ وارد انگلیس شوند که در موارد متعدد منجر به غرق شدن افراد شده است. این قایق‌های کوچک مسلما دلیل اصلی این تعداد از مهاجران در انگلیس نیستند، اما قطعا بیشترین سهم را در آن دارند.
طبق گزارش رصدخانه مهاجرت در دانشگاه آکسفورد، در سال ۲۰۱۸، تعداد افرادی که با قایق های کوچک از کانال مانش عبور می‌کردند، ۲۹۹ نفر بود. در سال ۲۰۲۲ اما، این تعداد به ۴۵۷۵۵ رسیده است.
البته که ۴۵۷۵۵ نفر بخش قابل توجهی از کل ۷۴۵۰۰۰ نفر جمعیت مهاجر در انگلستان نیست. با این حال، برای مکان هایی که بیشتر تحت تأثیر ورود این قایق های کوچک قرار می‌گیرند،. مثل مناطقی که این مهاجران درنهایت در آنجا درخواست پناهندگی داده اسکان می‌یابند، این افزایش عظیم بسیار قابل مشاهده است.
از نظر سیاسی، عبور این قایق‌های کوچک به چالشی مهم برای تبلیغات انتخابات بعدی تبدیل شده است. از این رو، سوناک توقف ورود این قایق‌ها را به یکی از پنج اولویت اصلی خود در آغاز سال جاری تبدیل کرد.
او یک طرح بحث برانگیز را از اسلاف خود به ارث برده است که به موجب آن انگلیس با رواندا به توافق رسید که پناهندگان به جای ماندن در انگلیس به آن کشور فرستاده شوند. تا به امروز، انگلیس حتی یک نفر را به رواندا نفرستاده است زیرا دادگاه‌ها آنها را از انجام این کار منع کرده‌اند. مهم‌تر از همه، دادگاه حقوق بشر اروپا پروازهای به سمت رواندا به منظور جابه‌جایی پناهجویان را مسدود نموده است. به طور خلاصه، نگرانی های حقوق بشری وجود دارد که افرادی که به رواندا فرستاده می شوند همچنان در آنجا با ظلم مواجه گردیده یا به کشور مبدا خود بازگردانده شوند.
سوناک هفته گذشته از لایحه ای رونمایی کرد که به منظور برطرف‌سازی هرگونه منع قانونی برای جلوگیری از پرواز هواپیماها به رواندا طراحی شده بود. وزیر مهاجرت انگلستان ساعاتی بعد از سمت خود استعفا داد و این احتمال وجود دارد که دولت ریشی سوناک هفته آینده در رای گیری درباره این لایحه در پارلمان شکست بخورد. در همین حال فاش شد که دولت انگلیس در سال جاری ۱۰۰ میلیون پوند اضافی به عنوان بخشی از این قرارداد به دولت رواندا پرداخت کرده است. انگلیس همینطور قبلاً ۱۴۰ میلیون پوند به این کشور ارسال کرده بود.
دادگاه حقوق بشر اروپا (ECHR) یک معاهدهٔ بین‌المللی برای حفاظت از حقوق بشر و آزادی‌های اساسی در اروپاست که در سال ۱۹۵۰، پیش‌نویس آن توسط نهاد نوبنیاد شورای اروپا تهیه، و در سوم سپتامبر ۱۹۵۳ لازم‌الاجرا شد. این نهاد گرچه یکی از ارکان اتحادیه اروپاست اما کاملا مستقل از اتحادیه اروپا عمل می‌کند و از این‌رو خروج انگلیس از اتحادیه اروپا به معنی خروج از این معاهده تلقی نمی‌گردد و انگلیس هنوز یکی از اعضای فعال این معاهده تلقی می‌گردد. برای کشوری که در سال ۲۰۱۶ به خروج از اتحادیه اروپا رأی داد، دخالت دادگاه خارجی در قوانین داخلی چیزی است که فرصت های سیاسی ایجاد می کند. چیزی که نقش اینفلوئنسرهایی مثل «نایجل فاراژ» را در عرصه سیاست داخلی انگلستان برجسته‌تر از پیش می‌کند.
فاراژ، یکی از برجسته‌ترین فعالان رسانه‌ای در حمایت از برگزیت، مدت‌هاست که از نمایه رسانه‌ای و برنامه تلویزیونی روزانه‌اش برای صحبت درباره قایق‌های کوچکی که از مانش وارد می‌شوند استفاده می‌کند.
تاکتیک او برای حمله به سوناک و محافظه‌کاران دست راستی، در طول زمان برخی از جناح راست حزب محافظه‌کار را وادار کرد تا خواستار اقدامات سخت‌گیرانه‌تر در مورد مهاجرت شوند. برخی حتی فکر می‌کنند که فعالیت‌های فاراژ استدلال‌های موردتوجهی برای خروج انگلیس از ECHR فراهم می‌کنند.
با نزدیک شدن به انتخابات، برخی حتی به این فکر می کنند که آیا قول دادن به نوعی رفراندوم در مورد عضویت انگلیس در ECHR توسط نامزدهای حزب محافظه کار ممکن است راهی برای نگه داشتن رأی دهندگانی باشد که وسوسه می شوند رای خود را برای احزاب کوچک دست راستی (رقبای درون گفتمانی حزب محافظه کار) به صندوق بیندازند
وزیر کشور انگلیس که اخیراً اخراج شده است، در بیانیه‌ای به پارلمان در اوایل این هفته گفت: «اختیارات بازداشت و برکناری باید علی‌رغم قانون حقوق بشر، کنوانسیون اروپایی حقوق بشر، کنوانسیون پناهندگان، و سایر قوانین بین‌المللی، طبق اصل حامیت آزاد و برابر دولت‌ها برای دولت انگلیس نیز قابل اعمال باشد.» وی همچنین افزود: «اکنون زمان اقدام برای حاکمیت است. اگر لایحه دیگری را ارائه کنیم که مقدر است شکست بخورد، حزب محافظه کار در عرض چند ماه با فراموشی انتخاباتی مواجه خواهد شد.آیا ما برای حاکمیت می جنگیم یا اجازه می‌دهیم حزب ما بمیرد؟».
اگر همه اینها آشنا به نظر می رسد، به این دلیل است که همه چیز قبلاً اتفاق افتاده است. این تظاهرات بدبینانه اروپای فاراژ بود که دیوید کامرون، رهبر سابق محافظه‌کاران را مجبور کرد در مانیفست سال ۲۰۱۵ حزب خود رای برگزیت بگذارد. کامرون در آن انتخابات پیروز شد، اما یک سال بعد پس از شکست در همه پرسی مجبور به استعفا شد. سوناک حداقل می تواند از کامرون راهنمایی بخواهد، زیرا اخیراً او را وزیر خارجه انگلیس کرده است.
در حالی که کامرون علناً از طرح سوناک راجع به مهاجران و رواندا و لایحه ارائه شده در این هفته حمایت کرده است، تصور اینکه او به رئیس خود بگوید که در اروپا محافظه کاران به سادگی نمی توانند در برابر مسئله مهاجرت پیروز شوند، سخت نیست.
واقعیت این است که نسخه پیچیده شده توسط فاراژ و برخی از نمایندگان مجلس آنقدر بالاست که هیچ راهی وجود ندارد که سوناک بتواند از پس آن بربیاید. هر کاری که او انجام دهد، هرگز برای رای دهندگانی که از موضوع مهاجرت عصبانی‌اند کافی نخواهد بود.
در جناح چپ (که در سیاست مدرن انگلیس گاهی واقعاً به معنای راست میانه است) سوناک با این خطر مواجه است که بسیار ظالم به نظر برسد. نخست‌وزیری که به افرادی که از مناطق جنگی فرار کرده‌اند لگد می‌زند و سعی می‌کند آنها را به جایی بفرستد که هنوز امن نیست.
سوناک ناامید است که بتواند بار این مناظره را به دوش حزب کارگر بیاندازد و آنها را مجبور کند که در مورد مهاجرت موضع بگیرند. این موضوع برای محافظه‌کاران به شدت سمی است. همیشه افرادی که با تجمل افاده بسیار، خارج از جریان اصلی سیاست در انگلیس جای گرفته‌اند می‌توانند برای آنها دردسر درست کنند.
علاوه بر همه اینها، نگرش انگلیسی ها نسبت به موضوع به مهاجرت در چند سال گذشته تکامل یافته است و این ایده که صرفاً نظر محافظه‌کاران در این زمینه تاثیرگذار باشد، به اندازه گذشته درست نیست.
برخی از کسانی که مهاجرت را یک مسئله کلیدی می‌دانستند، اکنون می‌دانند که خدمات بهداشتی از نیروی کار مهاجر سود می‌برد. برخی احساس می‌کنند که پس از برگزیت به نگرانی‌هایشان رسیدگی شد و این کشور اکنون بر مهاجرت کنترل دارد. البته هنوز افرادی هستند که به مهاجرت اهمیت زیادی می دهند، اما جریان غالب این است که نگاه‌ها در حال نرم شدن است
با توجه به موقعیت دشواری که حالا ریشی سوناک در آن قرار دارد، جای تعجب نیست که سوناک در آستانه انتخابات بعدی به دنبال تراشیدن مشکلاتی برای مردم انگلیس باشد که خود بتواند در قامت ناجی نهایی مردم از آن مشکلات ظاهر شود. اما ممکن است نخست وزیر مبارزه‌ای را انتخاب کرده باشد که به سادگی نتواند در آن برنده شود.
سر
بریتانیا
سوناک
نظر شما