به گزارش گروه استانی حیات؛ کاروان شهدای گمنام را که به لرستان آوردند، بیشترهای شهرهای این استان را برگزیدند که مزارشان عهدی دوباره با سرداران بی‌پلاک باشد.

دورود یکی از آن شهرهای برگزیده‌ است. حالا امروز مردم دو سه کیلومتر پشت‌سر هم ایستاده‌اند تا تبرکی از تابوت شهدای گمنام را به دخیل روزمرگی‌ها بیاویزند، که شهدای بی‌نشان خضر راهشان باشد.

کودکی دنبال تابوت شهدا می‌دود و با گلابی که آغشته به نفس معصومانه‌اش است می‌گوید که گلاب نمی‌خواهی؟ آن‌وقت است که بوی پیراهن یوسف، در دیار چشم‌به‌راهان شهدا وزیدن می‌گیرد و گلستان می‌شود.

آن یکی آن‌طرف‌تر ظرف اسپندی را گرفته به‌دست. دود اسپند را به‌استقبال شهیدانی آورده‌است که بی‌نشان هستند و مادری نیامده‌است به پابوسشان. مردم دورود مادر و پدر آنان است. مگر می‌شود میان اشک‌ها و طواف‌های آمیخته به دعا غریب بود؟

نگاه‌های مردم دورود از شهدای گمنام نور گرفته‌است؛ بوی بهشت می‌آید از تابوتشان. شمع‌های حاجت به‌دور تابوت‌ها به‌طواف می‌رود و نذرونیاز است که روا می‌شود به‌دست یوسفان بی‌نشان.