به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ تاریخ 9 دسامبر سال 1991 برابر با هجدهم آذرماه سال 1370، برای مردم ایران روزی ویژه است. دبیرکل سازمان ملل متحد خاویر پرزدکوئیار، دو سال پس از آغاز جنگ برای اجرای بندهای 6 و 7 قطعنامه 598 که شناسایی کشور متجاوز و تعیین خسارات جنگ بود، در 23 مردادماه سال 70 از دو کشور ایران و عراق خواست تا ادله خود را برای بررسی اینکه چه کشوری آغازگر جنگ بوده است، اعلام کنند.

پس از این درخواست؛ عراق با پاسخی که تمسخرآمیز و غیرمحتوایی بود، مدارک خود را در 4 شهریور 1370 به سازمان ملل ارائه داد و در ادامه کشور ما مدارکی مستدل به اندازه یک کتاب در 24 شهریور سال 1370 ارائه داد.

پس از آن که دو کشور مدارک خود را به سازمان ملل ارائه کردند؛ مستندات توسط کارشناسان خبره بررسی شد و سازمان ملل آنها را در اختیار گروهی بی طرف قرار داد. در نهایت و پس از اظهار نظر گروه بی طرف، در گزارشی رسمی اعلام شد که کشور عراق آغازگر جنگ بوده است. این گزارش که در 9 بند ارائه شد به شرح زیر است:

‌۱- در بند ‌۶ قطعنامه ‌۵۹۸، شورای امنیت از دبیرکل درخواست کرد در مشورت با ایران و عراق موضوع احاله بررسی مسئولیت مخاصمه را با گروهی بی‌طرف پی‌گیری کند و در اولین فرصت ممکن، در جهت اجرای این درخواست به شورای امنیت گزارش دهد.

‌۲- در طول مذاکرات سه سال گذشته، فرصت‌های متعددی برای مشورت با طرفین درباره بند ‌۶ قطعنامه داشته‌ام. این مذاکرات مرا قادر ساخت تا برداشتی از دیدگاه‌های متفاوت دو طرف داشته باشم. اما به مرحله‌ای که به تسلیم گزارشی معنادار به شورای امنیت بینجامد، نرسید.

‌۳- به دنبال تکمیل اجرای پاراگراف‌های یک و دو قطعنامه ‌۵۹۸، تلاشی جدید برای تحقق دیگر مفاد قطعنامه با هدف تضمین برقراری مجدد صلح میان ایران و عراق بر مبنای طرح جامع صلحی که توسط قطعنامه ‌۵۹۸، ارائه شده بود، لازم به نظر رسید تا از این طریق به تامین نیازهای جاری و صلح و امنیت در منطقه کمک اساسی شود. بسیاری از تصمیم‌هایی که من برای تشدید تلاش‌ها در جهت اجرای قطعنامه ‌۵۹۸، اتخاذ کردم، به شورای امنیت منعکس شده است (سند شماره ‌۲۳۲۴۶/ اس).

‌۴- درباره پاراگراف ششم عناصری از مواضع طرفین پیرامون این پاراگراف برای من مشخص بود. با این وجود من از دولت‌های ایران و عراق در نامه‌هایی مشابه به تاریخ ‌۱۴ اوت ‌۱۹۹۱، خواستم تا در جامع‌ترین شکل ممکن، جزئیات مواضع خود را درباره این پاراگراف به من تسلیم کنند. در همان زمان به منظور دستیابی به کامل‌ترین درک از این موضوع، تصمیم گرفتم تا به طور جداگانه با تعدادی از کارشناسان مستقل مشورت کنم. بر اساس پاسخ‌های ‌۲۶ اوت ‌۱۹۹۱ عراق و ‌۱۵ سپتامبر ۱۹۹۱ ایران که به من تسلیم شد مشورت‌هایی که با دو طرف داشتم، تمام اطلاعات مربوط به مندرج در اسناد رسمی سازمان از شروع مخاصمه و نیز اطلاعاتی که از کارشناسان مستقل به دست آمده است اکنون مایلم که درباره پاراگراف ‌۶ قطعنامه ‌۵۹۸ به شورای امنیت گزارش دهم.

‌۵- مسلم است که جنگ بین ایران و عراق که سالیان دراز به طول انجامید، شروعش نقض حقوق بین‌الملل بود و موارد نقض حقوق بین‌الملل موجب مسئولیت برای مخاصمه است که موضوع اصلی پاراگراف ‌۶ است. آن بخش از موارد نقض مقررات بین‌المللی که در چارچوب پاراگراف ‌۶ باید مورد توجه ویژه جامعه جهانی قرار گیرد، استفاده غیرقانونی از زور و عدم احترام به تمامیت ارضی یک کشور عضو است. مسلما در طول جنگ مواردی عمده و گسترده از نقض اصول مختلف حقوق بین‌المللی انسانی وجود داشته است.

‌۶- پاسخ عراق به نامه ‌۱۴ اوت ‌۱۹۹۱ من پاسخی محتوایی نیست، از این رو من ناچارم به توضیحاتی که قبلا توسط عراق ارائه شده است تکیه کنم. این یک واقعیت است که توضیحات عراق برای جامعه بین‌المللی قابل قبول و کافی نیست؛‌ بنابراین رویداد برجسته‌ای که تحت عنوان موارد نقض در بند پنجم این گزارش بدان اشاره کردم همانا حمله ‌۲۲ سپتامبر ‌۱۹۸۰ علیه ایران است که بر اساس منشور ملل متحد، اصول و قوانین شناخته شده بین‌المللی یا اصول اخلاقی، قابل توجیه نیست و موجب مسؤولیت مخاصمه است.

‌۷- حتی اگر قبل از شروع مخاصمه برخی تعرضات از جانب ایران صورت گرفته باشد، چنین تعرضاتی نمی‌تواند توجیه کننده تجاوز عراق به ایران ـ که اشغال مستمر خاک ایران را در طول مخاصمه در پی داشت ـ باشد. تجاوزی که ناقض ممنوعیت کاربرد زور که یکی از اصول حقوق بین‌الملل است، می‌باشد.

‌۸- از میان موارد متعدد نقض حقوق انسانی که در طول جنگ رخ داده، موارد بسیار توسط سازمان ملل و یا کمیته بین‌المللی صلیب سرخ ثبت شده است. به عنوان مثال من به درخواست یک و یا هر دو طرف، در موارد متعددی،‌ هیات‌های کارشناسی را برای تحقیق درباره موارد نقضی مانند استفاده از تسلیحات شیمیایی، حملات به مناطق غیرنظامی و بدرفتاری با اسرای جنگی به صحنه نبرد اعزام کردم. نتیجه این تحقیقات جملگی به شورای امنیت گزارش شده و به عنوان سند این شورا انتشار یافته‌اند. این گزارش‌ها با کمال تاسف حاکی از وجود شواهدی از موارد نقض جدی حقوق انسانی است و در یک مورد من مؤظف بودم با تأسف عمیق این یافته کارشناسان را متذکر گردم که سلاح‌های شیمیایی علیه غیرنظامیان ایرانی در منطقه‌ای در نزدیکی یک مرکز شهری عاری از هر گونه حفاظت در برابر این حملات به کار رفته است. (سند شماره ‌۲۰۱۳۴/ اس). شورا ناخشنودی خود از این مساله و محکومیت آن را در قطعنامه ‌۶۲۰ مصوبه ‌۲۶ اوت ‌۱۹۸۸ اعلام کرد.

‌۹- رویدادهای جنگ ایران و عراق که برای سالیان طولانی در صدر اخبار وسایل ارتباط جمعی دنیا قرار داشت برای جامعه بین‌المللی کاملا شناخته شده است. همچنین مواضع طرفین که در موارد بسیاری از اسناد رسمی منعکس شده و انتشار یافته بر همگان واضح است. به نظر من، تعقیب پاراگراف ‌۶ قطعنامه ‌۵۹۸ هدف مفیدی را در برندارد و در جهت صلح و اجرای قطعنامه ‌۵۹۸ به عنوان یک طرح جامع، اکنون لازم است روند حل و فصل دنبال شود. در واقع پرداختن به مبنای دقیق روابط صلح‌آمیز بین دو طرف و همچنین صلح و امنیت در کل منطقه ضرورت فوری دارد. شورای امنیت در سال ‌۱۹۸۷ در پاراگراف قطعنامه ‌۵۹۸ روش صحیحی را توصیه کرد که اگر به موقع اجرا شده بود می‌توانست منطقه را از فاجعه بعدی که رخ داد، برهاند. یک نظام روابط حسن همجواری مبتنی بر احترام به حقوق بین‌الملل، آنگونه که توسط شورای امنیت پیش‌بینی شده، برای تضمین صلح و ثبات آینده منطقه ضروری است.

در حقیقت اعلام کشور عراق به عنوان آغازگر جنگ تحمیلی مهر تاییدی بر مظلویت ایران در جنگی نابرابر با کشورهای جهان بود ضمن اینکه این موضوع برای ایران یک پیروزی سیاسی محسوب شد. در تمام 8 سال جنگ تحمیلی جهانیان در رابطه با این موضوع سکوت کرده تا منافعشان تامین شود. در واقع ابرقدرتهای شرق و غرب، عراق را مناسب ترین گزینه برای حمله به عراق می دانستند؛ در نتیجه کشور عراق با تحریک کشورهای قدرتمند جهان در 31 شهریور سال 59 جنگی علیه کشور شروع کرد که طولانی ترین جنگ قرن شد و در پایان ملت ایران با حفظ عزت و اقتدار کشور، در مقابل آنان هیچ کرنشی نکرده و با تمام داشته های خود از کشور دفاع کرده و در مقابل تمام بیگانگان ایستادند.