به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ شهید «مهدی وکیلی» ۲۸ دی ۱۳۴۰، در سمنان چشم به جهان گشود؛ وی تا پایان کارشناسی در رشته علوم و فنون نظامی درس خواند وستوان یکم ارتش بود.
این شهید بزرگوار سوم بهمن ۱۳۶۵، با سمت فرمانده گروهان در سومار بر اثر اصابت ترکش خمپاره توسط نیروهای عراقی به درجه شهادت نائل آمد؛ مزار او در بهشت زهرای تهران واقع است.
«عبدالله سیامکی» همرزم شهید مهدی وکیلی در گفتگو با حیات گفت: من در لشگر ۵۸ ذوالفقار خدمت می‌کردم، مهدی بسیار نترس و شجاع و در زمان خود نخبه بود.
وی در خصوص عملیات کربلای ۶ افزود: من و مهدی در کربلای ۶ یک کار استثنایی خواستیم انجام بدهیم تا عراقی‌ها را گول بزنیم. متاسفانه در منطقه کمبود زیاد داشتیم و برابر لشگر عراق که سراسر مجهز بود، تنها راه ما جلو رفتن و انجام کارهای استثنایی بود.
همرزم شهید وکیلی ادامه داد: در سن بیست و پنج سالگی و در آستانه ی نامزدی مهدی، من و مهدی برای اعزام به عملیات از شاهرود به سمنان رفتیم؛ در آن زمان من ستوان دو و ایشان ستوان یک بود.
وی با بیان اینکه خاطرات زیادی از آن زمان در ذهن دارد، به‌حدی که از آنها کتاب می‌توان نوشت، درخصوص روز شهادت همرزمش مهدی وکیلی اینگونه توضیح داد: روزی که مهدی شهید شد، به شناسایی دشمن رفته و تعداد زیادی از عراقیان را به اسارت گرفته بود اما در مسیر با کمین برخورد کرد و به درجه شهادت نائل آمد.
سیامکی در ادامه به موضوع مهمی اشاره کرد: یک شب خواب مهدی را دیدم، به من گفت مرا از یاد بردی و بی‌وفا شدی؟ به همین دلیل تصمیم گرفتم به بهشت زهرا (س) بروم.
وی ادامه داد: وقتی به بهشت زهرا (س) رسیدم، با خودم حرف می‌زدم و می‌گفتم: مهدی جان، مرا راهنمایی نکردی؟ در همین لحظات درگیری خاص در آن مزار شکل گرفت و در میان آن اتفاق، ناگهان خود را در قطعه ۲۹ و مزار مهدی یافتم. مطمئنم مهدی، من را در این مسیر قرار داده بود.
همرزم شهید مهدی وکیلی با بیان اینکه او هیچوقت نه نمی‌گفت و حرفش تنها کمک به مردم بود، گفت: در عملیات ذوالفقار و به همراه مهدی و سایر همرزمان، با سیزده گلوله آرپیچی هفت منطقه استراتژیک «زوبیدات» را حفظ کردیم؛ ان‌شاءالله خداوند ما را پیش شهدا رو سیاه نکند.
نظر شما