به گزارش گروه فرهنگی حیات؛ محمدغلامرضایی محقق و استاد دانشگاه به سال ۱۳۳۱ در خور و بیابانک که هم اکنون از توابع نایین در استان اصفهان است، چشم به جهان گشود. دوران کودکی را در خانواده ای آرام و متدین گذراند. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را مطابق نظام آموزشی آن روزگار تا کلاس پنجم دبیرستان در شعبه ادبی در همان جا گذراند و کلاس ششم ادبی را در دبیرستان ایرانشهر یزد به پایان برد.

از همان آغاز دوران تحصیل شاگردی با هوش و موفق بود، همین امر سبب شد با پشتوانه ای قوی بی درنگ در سال ۱۳۴۹ در رشته ادبیات فارسی دانشسرای عالی تهران پذیرفته شود. او با موفقیت در سال ۱۳۵۲ فارغ التحصیل شد. در همان سال در دوره فوق لیسانس ادبیات فارسی پژوهشکده فرهنگ ایران پذیرفته شد. در سال ۱۳۵۵ نیز با موفقیت از آن مؤسسه فارغ التحصیل شد و به دوره دکترای ادبیات فارسی دانشگاه تهران راه یافت.

او در سال ۱۳۵۹ از رساله دکترای خود با موضوع «داستان های غنایی منظوم» دفاع کرد. در فاصله سال های ۱۳۴۹ تا ۱۳۵۷ ساکن تهران بود و در این ایام با مراکزی چون انجمن آثار ملی بنیاد فرهنگ ایران، فرهنگستان ادب و هنر، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، دفتر مجله راهنمای کتاب همکاری داشت.

غلامرضایی از سال ۱۳۵۷ به یزد رفت و در دانشسرای عالی این شهر که شعبه ای از دانشگاه تربیت معلم تهران بود، استخدام شد. این مؤسسه بعدها با نام دانشگاه تربیت معلم یزد مستقل و سپس با دانشگاه یزد ادغام شد.
او همچنین از سال ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۸ عضو هیأت علمی دانشگاه یزد بود و از شهریور ۱۳۷۸ به دانشگاه شهید بهشتی منتقل شد.

غلامرضایی در مدت بیست وپنج سالی که فعالیت دانشگاهی داشته است دروس گوناگون را در دوره های دکترا و کارشناسی ارشد و کارشناسی ادبیات فارسی تدریس کرده است و تعداد قابل توجهی از رساله های دانشجویان به راهنمایی یا مشاوره ای او به پایان آمده است.

غلامرضایی در زمان تحصیل در دوره لیسانس ادبیات فارسی تا سال ۱۳۵۷ با انجمن آثار ملی ـ انجمن مفاخر ـ همکاری داشته است. در آن دوره از جمله کارهایی که آن انجمن انجام می داد چاپ کتاب هایی مناسب با کارهای انجام شده بود.

غلامرضایی به تشویق استاد «ایرج افشار» و تمایل آن انجمن اقدام به فهرست نویسی آثار خطی آن انجمن کرد. این اثر که با نام «فهرست کتاب های کتابخانه انجمن آثار ملی» در سال ۱۳۵۶ به چاپ رسید، شامل تعدادی نسخ برای نمونه بود که با مقدمه ایرج افشار به چاپ رسید.

«داستان های غنایی منظوم تا آغاز قرن هفتم» نام یکی دیگر از تألیفات غلامرضایی است که در واقع رساله دکترای او بوده است.در ویراست دوم ۶ داستان به صورت زبان خود شاعر تلخیص شده است و خوانندگان می توانند از این خلاصه ها استفاده کنند.

سبک شناسی شعر و نثر از جمله دروسی است که از سال ها قبل محمد غلامرضایی تدریس می کرده است. در سال های تدریس نمونه های یافته شده باعث تألیف آثار فوق است. «سبک شناسی شعر پارسی از رودکی تا شاملو» از جمله آثار تألیفی محمد غلامرضایی است که مبنای تقسیم بندی آن زمان است. در فصل اول مباحث کلی مورد بحث واقع شده است و در یازده فصل نگارش یافته است. در فصل اول مقدمات ارائه شده به صورت جامع و کامل است و تعریفات جامعی از لغات مهم ارائه شده است.

برای نمونه واژه سبک، سابقه دانش سبک شناسی در ایران، عوامل سبک ساز و... مورد بررسی قرار گرفته است.

«سبک‌شناسی نثرهای صوفیانه: از اوایل قرن پنجم تا اوایل قرن هشتم»، «سبک‌شناسی شعر پارسی از رودگی تا شاملو»، «تَشته فُر:‌ آیین زندگی در دهه‌های پیشین خور و بیابانک»، «سی قصیده ناصرخسرو»، «روش تحقیق و شناخت مراجع ادبی»، «داستان‌های غنایی» و «ارج‌نامه محمد معین» از جمله آثار به‌جامانده از این استاد زبان فارسی است.

اطلاعات مراسم تشییع و خاکسپاری پیکیر محمد غلامرضایی متعاقبا اعلام خواهد شد.