به گزارش حیات؛ سریال سازی ایرانی در سال‌های اخیر با کمیت بالایی روبروست چون دیگر فقط تلویزیون نیست که سریال بسازد و رقیبی به نام شبکه خانگی را داریم که حالا در قالب پلتفرم های آنلاین مشغول سریال سازی در گونه های متنوع است و در این اوضاع رقابت میان سریال سازان اوج گرفته و اینکه سریالی بشود تولید کرد که مخاطب را پیگیر کند دشوارتر شده است. 

دقیقا به دلیل همین دشواری کار است که نقش تهیه‌کنندگان و کارگردانان باتجربه سریال سازی به خوبی خود را نشان میدهد و به دلایل مختلف سریالهایی در سال‌های اخیر در تلویزیون پخش گردید با کارگردانان و تهیه‌کنندگان کم تجربه که با وجود صرف هزینه نتوانستند هیج حرکت رو به جلویی را در تلویزیون شکل دهند. 

نه اینکه بودجه نگرفتند بلکه اتفاقا بودجه را می‌گرفتند چندین سال هم کار تولید یک سریال به ظاهر تاریخی را کش می‌دادند ولی درنهایت محصولی ارائه می‌دادند در حد تجربیات آثار کم بنیه. 
چرا در این چند سال کار باکیفیت نشده با وجود هزینه‌ای که صرف شده، بیس از همه به همان مساله عدم استفاده از تهیه کننده های باتجربه در تولیدات برمیگردد و فی‌المثل وقتی مهدی فرجی باتجربه و سعید آقاخانی باسابقه وارد کار می‌شود نتیجه سریال نون‌خ هست که تا چهار فصل همچنان دیدنی می‌گردد. 

سریال تاریخی-ماجراجویانه رحیل از تازه ترین سریال‌های رسانه ملی است که برخلاف تولیدات تاریخی سال‌های اخیر تلویزیون، پروسه تولید طولانی نداشته ولی آنچه در سریال محسوس است وسواس بالا برای تصویرسازی هایی است که به نظر کاملا با دکوپاژ سینمایی و جذب مخاطب برای پرده عریض تولید شده اند. 

سریال رحیل در پروسه ای شش ماهه تولید و به پخش رسیده که نسبت به سریال‌های تاریخی متاخر تلویزیون که گاهی دو تا سه سال تولید داشته اند، زمانی کاملا منطقی از منظر بهره‌وری است ولی سریال از نظر داستان پردازی معمایی و در عین حال گره افکنی های پی در پی، شخصیت پردازی متنوع و جلوه های بصری، کم که ندارد بلکه در زمره آثار استاندارد در تاریخی سازی این سالهاست. 

دلیل اصلی موفقیت سریال رحیل را باید همان تجربه بالای تیم تولید در سریال سازی دانست. رامین عباسی زاده طراح و تهیه کننده سریال رحیل از جمله تهیه‌کنندگانی است که سالها در تلویزیون سریال‌های متنوع ساخته و ذائقه ژانرگرایش سبب شده از ملودرام همراز تا آثار ماورایی او یک فرشته بود و سقوط یک فرشته تا کمدی نظیر شمس العماره و کت جادویی و آثار معناگرا و حتی اثری در گونه دلهره مثل احضار را تجربه کند و حالا در سریال رحیل نیز به غیر از هدفمندی در طراحی داستانی مناسب زمانه با تایید بر ویژگی‌های زنانه، تلاش کرده به سبک آثار مطرح صنعت سریال سازی روز، با مجزا کردن تیم های تولید در چند واحد و قرارگیری تحت یک اتاق فکر متمرکز هم صرفه جویی زمانی را رقم بزند و هم به استانداردهای مطلوب برسد. 

سریال رحیل در کنار تولید، بازی های قابل توجهی هم دارد و از همه مهمتر بازی اندیشه فولادوند در نقش ساحره ای است که در سکانس هایی حتی بی اعتقادترین اذهان به دنیای رمالی را به بازی می‌گیرد و با مکث ها و شیوه بیانی خود بلوغی را به بازیگری زنانه میدهد. دیگر بازیگران سریال از حمیدرضا آذرنگ و فرخ نعمتی و کاظم هژیرآزاد گرفته تا جوانترهایی مثل ریحانه رضی و علی عباسی زاده نیز با کنترل درست، صرفا در حال ادای نقش هستند. 
زنانه بودن سریال رحیل که باعث میشود به مانند سپهر هر خانواده ای، زنان در مرکزیت قرار داشته باشند را باید به‌روزترین عنصر جلب مخاطب دانست که با طراحی داستان های مجزا برای هر کدام از زنان سریال به تکامل رسیده. طراح سریال در کنار داستان پردازی خوش آب و رنگ، تلاش داشته برای نگارش نوعی دیالوگ‌های فرازمانی درباره سریال. دیالوگ‌هایی که می‌توان آنها را نقد به نوعی آسیب های اجتماعی دانست که می‌تواند مبتلابه ادوار مختلف باشد..‌ 
سریال رحیل نشان می‌داد که برای تاریخی سازی مطمئن در تلویزیون لزوما نباید بریز و بپاش بودجه ای یا زمانی داشت و گاهی اگر فقط به اندوخته های خود در سریال سازی اعتماد کنیم، نصف راه موفقیت را رفته‌ایم. تجربه بالای رامین عباسی‌زاده یک سریال استاندارد را رقم زده، همان طور که تلویزیون می‌تواند با جلب دوباره افرادی مثل ایرج طهماسب، مرضیه برومند، حسن فتحی، بیژن بیرنگ، سیروس مقدم و... ، این جریان را ادامه دهد و باز سریال‌های تلویزیونی قابل قبول ارائه دهد.