به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ شهید «محمد دامغانی محمودآبادی» فرزند «ابراهیم» 20آبان 1344 در شهرستان گرمسار استان سمنان دیده به جهان گشود. این شهید والامقام 19 تیرماه 1362 در اهواز به فیض شهادت نائل آمد.
در فرازی از وصیتنامه شهید محمدآبادی آمده است: «تفنگم را بیاورید تا سینه دشمن را سوراخ سوراخ کنم که دیگر تحمل این همه نامردی و نامردمی را ندارم. آخر مگر این ملت آزادی‌خواه و حق‌پرست چه کرده است که این‌چنین ناجوانمردانه علیه او بسیج گشته‌اند؟ آخر مگر در این دنیا استقلال و آزادی جرم است که این‌چنین ملت‌های آزادی‌خواه را به محاصره اقتصادی و نظامی می‌کشند؟
کفنم را بیاورید تا بپوشم که خون من از خون حسین(ع) و علی(ع) و زهرا(س) به خون خفته رنگین‌تر نیست. به جهان‌خواران شرق و غرب بگویید که اگر خانه و کاشانه‌ام را به اسارت برید؛ اگر پول و ثروتی را که ندارم تاراج کنید؛ اگر گلوله‌های شما قلبم را سوراخ کند؛ آرزوی شنیدن یک کلمه ضعف و زبونی از دهانم، آرزوی فروختن دینم را به گور خواهید برد.
به آنها بگویید اگر پیکرم را صدپاره کنید؛ اگر پاره‌های تنم را به آتش بسوزانید؛ اگر خاکسترم را در دریا بریزید؛ از دل امواج خروشان دریا صدایم را خواهید شنید که فریاد می‌زنم: «اسلام پیروز است و منافق نابود است.»
پدرجان! اگر شهید شدم مرا تشیع جنازه نکنید که از روی هزاران شهیدی که بی هیچ تشییع جانشان را در راه انقلاب فدا کرده‌اند شرمنده‌ام. بر روی سنگ قبرم اسمم را ننویسید چون می‌خواهم همچون دَه‌ها هزار شهید دیگر گمنام باقی بمانم. اگر خواستید فقط این جمله را بنویسید: «پر کاهی تقدیم به آستانه کبریایی الله»
خداحافظ که من رفتم به امید خدا در کربلا زیارت می‌کنم و خدمت می‌رسم.
از پدر، مادرم، برادرم و خواهرم خواستارم که به جای عزاداری برایم جشن بگیرید؛ به امید پیروزی.
خداحافظ»
نظر شما