به گزارش خبرنگار اجتماعی حیات، طی چند سال اخیر به واسطه صفحات برخی از گردشگران در فضای مجازی، طبیعت روستاهای اطراف تهران دیکر بکر نیست و مقصد بسیاری از شهرنشینان به مناسبت های مختلف شده است.

فی نفسه حضور گردشگران در دل طبیعت و کوهستان های اطراف تهران بدون مشکل است. اما معضلات روستانشینان از جایی شروع می شود که امنیت، آرامش و پاکیزگی طبیعت بکر این مناطق با حضور گردشگران تحت شعاع قرار می گیرد.

حقیقتا در هیچ یک از این مناطق روستایی اطراف تهران زیرساختی برای گردشگران آماده نیست، نهایتا یک سرویس بهداشتی تقریبا آلوده یا نیمه‌تعطیل وجود دارد. فضایی برای پارکینگ خودرو درنظر گرفته نشده و از تابلو راهنما که اطلاعات مسیرهای پیاده‌روی یا آثار تاریخی و گردشگری آن منطقه روستایی را در اختیار بگذارد، خبری نیست. 

از طرفی گردشگران به رعایت آداب روستانشینان مقید نبوده و گشاده‌دستی عجیبی در جا گذاشتن زباله ها دارند. اما قصه به همین جا ختم نمی شود طی چند سال اخیر رد پای گردشگران فراتر از موارد فوق رفته و اکنون تکه پاره شدن اراضی، کوه‌خواری، تصرف حریم رودخانه و مراتع و ویلاسازی‌های انبوه را در روستاهای شمیرانات شاهد هستیم.

سرریز فاصلاب روستا به رودخانه

همچنین در ادامه این ویلاسازی ها، اغلب نخاله های ساختمانی و فاضلاب بنای ساخته شده در رودخانه و حریم آن رها می شود و مشکلات متعدد زیست محیطی را فراهم می کند.

مرفه نشینان تهرانی بدون تصرف به بافت روستا با تصرف باغات، چشمه ها و حریم رودخانه روستاهای بکر را علنا تبدیل به شهرک های خصوصی کرده اند. 

از این رو خبرنگار اجتماعی حیات بر آن شد طی سفری یک روزه به منطقه شمیرانات و بازدید از روستاهای سادات روته، زایگان، گرمابدر، آبنیک، لالان و زرد بند و گفتگو با اهالی در جریان مشکلات و معضلات بومیان این مناطق قرار بگیرد.

براساس این بازدید میدانی، هر ۶ روستای این ناحیه دارای مشکلات متعدد و مشترکی از قبیل کم آبی و سرریز فاضلاب منازل در حریم رودخانه هستند.

همچنین دامداران این روستاها به علت شکایات متعدد ویلانشینان تهرانی و واکنش های محیط زیست منطقه و منابع طبیعی، خواستار ایجاد فضایی مناسب برای نگهداری دام شدند.

حاج احمد از اهالی قدیمی روستای سادات روته با ابراز گلایه نسبت به بافت فرسوده روستا می گوید: سال هاست به علت طرح هادی روستایی اجازه ساخت و ساز و ترمیم بنا در حریم ۱۵۰ متری رودخانه را نداریم. درصورتی که از ابتدا اجداد و نیاکانمان در حاشیه رودخانه زندگی می کردند و حال اگر بخواهیم از حریم رودخانه فاصله بگیریم رسما وارد اراضی ملی می شویم.

ساخت و ساز به شرط دادن رشوه

حاج احمد که در صف نانوایی روستا حضور داشت به خودروی لوکس پارک شده در کنار جاده اشاره کرد و گفت: چرا ما بومیان طبق طرح هادی روستایی اجازه ساخت و ساز در منطقه اجدادیمان را نداریم اما این آقایان به راحتی روستای ما را محاصره کرده و به سرعت مشغول ویلاسازی هستند؟ آیا این اجحاف نیست؟ چطور می شود تعدادی از مرفهین با باج دادن به تعدادی از ماموران منطقه کامیون های حامل مصالح خود را در ازای سه میلیون تومان پول از منطقه ممنوعه رد می کنند؟ مگر قانون برای همه افراد یکسان نیست؟ 

از حاج احمد خداحافظی می کنم و خیابان شیب دار روستا را به سمت بالا حرکت می کنم. تعدادی از پیرمردهای روستا تسبیح به دست جلوی در یک املاکی نشسته و زیر تیغ آفتاب مشغول خوردن هندوانه هستند.

از یکی از آنان مظنه قیمت زمین را سوال می کنم و با ترش رویی به من می گوید مگر من املاکی هستم خانوم!!! شما پولدارها روستای ما را محاصره کردید، از جان ما چه می خواهید؟!

از این گعده فاصله می گیرم و با خود فکر میکنم این ویلاسازی ها چه بلایی بر سر روستانشینان آورده است که بومیان اینگونه با غریبه ها برخورد می کنند.

صحبت های حاج احمد درخصوص ویلاسازی غیر متعارف بومیان به شدت ذهنم را آشفته کرد. سوار خودرو شده و به سمت روستای بعدی حرکت می کنیم. درختان سر به فک کشیده جاده هر گردشگری را عاشق خود می کند. صدای جریان آب رودخانه و نسیم خنک جاده روحم را نوازش می کند و به این فکر میکنم که ای کاش من هم یک روستا زاده بود.

وارد روستای بعدی میشوم و برای خرید آب معدنی به سوپرمارکت کنار جاده می روم و باتعدادی از اهالی روستا به گفتگو می نشینم. اغلب اهالی این روستاها خواهان ایجاد یک تصفیه خانه مرکزی با هدف تصفیه آب فاضلاب و جلوگیری از سرریز فاضلاب به داخل رودخانه ها هستند.

همچنین تعدادی از اهالی این روستاها نسبت به عدم وجود امکانات درمانی، پزشکی و آموزشی گلایه هایی را مطرح کرده و عنوان کردند مدارس این روستاها به علت حد نصاب نرسیدن تعداد دانش آموزان تعطیل شده است و مردم را با مشکلات بسیاری رو به رو کرده است.

آوارگی دانش آموزان به علت تعطیلی مدارس

از این رو، اهالی این روستاها متفق القول خواستار بازگشایی این مدارس از سوی آموزش و پرورش شدند و با ارائه پیشنهادی مطرح کردند در صورت عدم بازگشایی کلاس های درس، آموزش و پرورش با اجاره دادن این اماکن به شورا، بستر ایجاد کلاس های آموزشی، پرورشی و فرهنگی را با هدف جلوگیری از بروز آسیب های اجتماعی در میان نوجوانان و جوانان این منطقه فراهم کند.  

همچنین اهالی روستای لالان و آبنیک، نسبت به عدم تامین آب شرب با کیفیت، عدم آنتن دهی اپراتورهای تلفن همراه، زمین خواری بعضی از مهاجران، عدم لوله کشی گاز به صورت یکپارچه، سنگ اندازی ادارات در مسیر انجام امور اهالی روستا، نبود سرویس بهداشتی عمومی با هدف استفاده گردشگران و کیفیت نامناسب روکش آسفالت گلایه هایی را مطرح و خواستار پیگیری امور شدند.

لزوم ساماندهی مهاجران افغان

پس از بازدید و گفتگو با دهیاران، تعدادی از آنان و اهالی روستا همچنین نسبت به ساخت و سازهای غیر مجاز غیر بومیان در این روستاها گلایه کرده و گفتند: متاسفانه ساخت و ساز و تامین مجوزهای لازم برای تردد ماشین آلات سنگین و لوله کشی گاز برای پلاک های غیر بومی به راحتی انجام می شود اما در همان محدوده به دلیل تدوین طرح هادی اجازه ساخت و ساز و انشعاب لوله گاز به بومیان داده نمی شود.

در ادامه، دهیاران نیز خواستا ایجاد گیت در ابتدای روستاها با هدف ممانعت از ورود گردشگران و کوهنوردان به حریم خصوصی روستا شده و اعلام کردند اهالی خواستار ساماندهی در تردد افاغنه حاضر در این روستاها هستند چراکه پس از حضور افاغنه در این مناطق، اغلب نانوایی ها با کمبود آرد مواجه شده اند.

ناگفته نماند تعدادی از اهالی نیز، عدم امنیت روستاها را یکی از معضلات اساسی عنوان کرده و معتقدند گشت مداوم در روستا به علت کمبود نیرو در کلانتری ها انجام نمی شود.
 

گزارش : بهاره بهرامی