به گزارش گروه استان های حیات؛ بوی باروت و ترکش و خمپاره‌های بی‌امان از سال‌های 1359 تا 1368 لرستان را بمباران کرد. صدای آژیرها بلند می‌شد و طیاره‌ای در آسمان پیدا.

هواپیماها به آسمان لرستان می‌آمدند و شهرها را پیاپی بمباران می‌کردند. ترکش‌ها سر کودکان عشایر را و تن‌های بی‌پناه را با خود می‌برد و داغ در سینه مادران می‌جوشید.

 پسران و برادران و پدران زیادی از جنگ دیگر برنگشتند. برخی هم که پس از سال‌ها به وطن بازگشتند جان سالمی برای‌شان نمانده‌است. مجروح هستند با تنی تکیده از سال‌های اسارت.

خمپاره و ضد هوایی هنوز هم برای یادگاران جنگ یادآور حکایت‌های پنهانی است که گاهی فقط در یادواره‌ها سر باز می‌کند. و حالا خاطرات خاک‌ریزها در یادواره 645 شهید دورود مرور می‌شود که رنگ خون شهید هنوز هم صورت میهن را گلگون می‌کند، درست شبیه گلبرگ‌های شقایق.‏