به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ امام علی (ع) امام اول شیعیان، پسر عموی حضرت محمد (ص)، همسر حضرت زهرا (س) و پدر امام حسن و امام حسین (ع) است.
پدر ایشان ابوطالب عموی گرامی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و مادرش فاطمه بنت اسد نام داشتند که هر دو از تیره بنی هاشم از قبیله قریش در مکه بودند. امام علی (ع) 10 سال پیش از بعثت رسول خدا در روز جمعه سیزدهم ماه رجب در خانه کعبه متولد شد.
ایشان اولین مردی است که به پیامبر اسلام ایمان آورد و همواره یار و یاور پیامبر اکرم (ص) بود. حضرت محمد (ص) آن حضرت را به دستور خدا به عنوان جانشین خود تعیین نمود و از مردم برای او بیعت گرفت.
کنیه های امام علی (ع): ابوالحسن،ابوالحسین، ابوالسبطین، ابوالریحانتین، ابوتراب و ابوالائمه. القاب آن حضرت عبارتند از:امیرالمؤمنین، یعسوب الدین والمسلمین، حیدر، مرتضی، قسیم النار و الجنة، صاحب اللواء، صدّیق اکبر،فاروق، مبیر الشرک والمشرکین، قاتل الناکثین والقاسطین والمارقین، مولی المؤمنین، شبیه هارون، نفس الرسول، أخو الرسول، زوج البتول، سیف اللّه المسلول، امیر البررة، قاتل الفجرة، ذوالقرنین، هادی، سید العرب، کشّاف الکرب، داعی، شاهد، باب المدینة، والی، وصی، قاضی دَین رسول اللّه، منجز وعده، النبأ العظیم، الصراط المستقیم و الأنزع البطین است .
به مناسبت شهادت امام علی (ع) حجت الاسلام محمد کاظم آیت اللهی در گفتگو با خبرنگار ما درباره فضایل اخلاقی امام علی (ع) گفت: فضایل اخلاقی امام علی (ع) آن چنان بالا است که بزرگان عالم هستی نیز در وصف فضائل‌شان حیرانند، در حدیثی که از حضرت رسول (س) نقل شده است: فضایل امام علی (ع) قابل‌شمارش نیستند و برپایه روایتی دیگر از پیامبر (ص) بازگوکردن، نوشتن، نگاه‌کردن و گوش‌دادن به فضائل حضرت علی (ع)، نوعی عبادت است و باعث آمرزش گناهان می‌شود.
وی افزود: ابن عباس درباره فضایل حضرت گفته است بیش از سیصد آیه قرآن در مدح امام علی (ع) و مربوط به ایشان است، او از رسول خدا (ص) نقل کرده خدا آیه‌ای را نازل نکرد که در آن «یا أیها الذین آمنوا» باشد، مگر آنکه امام علی (ع) در رأس مؤمنان و امیر آنان است.
حجت الاسلام آیت اللهی گفت: اگر بخواهیم چند نمونه از آیات را بیان کنیم می‌توان آیات تبلیغ، مباهله، اکمال دین، اولی الامر، تطهیر، مودت، صراط مستقیم، ود، اطعام، انفاق و اهل الذکر را نام برد، از دیگر فضایل حضرت علی (ع) که تا قیام قیامت سندی آشکار برای جهانیان است مولود کعبه بودن ایشان و شکافته شدن دیوار کعبه برای مادر گرامی‌شان که هنوز آثار ترک آن موجود هست و هربار که تعمیر کنند باز به اذن خدا ترک بر می‌دارد و تا کنون هیچ‌کس نتوانسته است آن ترک را محو کند.
وی افزود: امیرالمومنین اولین مسلمان و مومن به حضرت رسول (ص) بودند و در روز دعوت، بارها حضرت محمد(ص) فرمودند؛ علی برادر، جانشین و وصی من است؛ علی به من مانند هارون به موسی است، علی (ع) فقط کفو فاطمه زهرا (س) و ابا الائمه بود، علی (ع) عین الله، اذن الله و ید الله است.
کارشناس مذهبی با اشاره به علم امام علی (ع) گفت: در باب فضیلت علمی ایشان همین بس که بگوییم حضرت رسول فرمودند: «أنَا مَدینَهُ العِلمِ وعَلِیٌّ بابُها، فَمَن أرادَ العِلمَ فَلیَأتِ البابَ؛ من شهر دانشم و علی، دروازه آن است. آن که دانش می‌خواهد، باید از این دروازه در آید.» کافیست نگاهی به نهج البلاغه کنیم سراسر حکمت، علم زندگی، سیاست و حکومت داری است.
سیره زندگی امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س)
وی با اشاره به سبک زندگی امام علی (ع) با حضرت فاطمه (س) گفت: اگر همه مردهای مسلمان رفتار حضرت (ع) را الگوی زندگی خود قرار دهند دیگر هیچگاه در جامعه مسلمین طلاق صورت نخواهد گرفت یا خیلی بدبینانه بگوییم نزدیک به صفر خواهد شد، چون این گونه اخلاق و رفتار طرف مقابل را هم به خوبی وا می‌دارد. باید سبک زندگی امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س) در جامعه منتشر شود تا همه آشنا شوند و یاد بگیرند و سعی کنند از این سبک الگو بگیرند.
حجت الاسلام آیت اللهی درباره چگونگی رفتار حضرت علی (ع) با حضرت فاطمه (س) گفت: در روایتی از امیرالمؤمنین آمده که فرمودند: «به خدا سوگند در سراسر زندگی مشترک با حضرت فاطمه (س) تا آنگاه که خداوند او را قبض روح فرمود هرگز او را خشمگین نساختم و بر هیچ کاری او را اکراه و اجبار نکردم، او نیز مرا هرگز خشمگین نساخت و نافرمانی من نکرد؛ هر وقت به او نگاه می‌کردم رنج ها و اندوه هایم برطرف می شد.»
وی ادامه داد: امام علی (ع) همیشه در کار منزل به حضرت فاطمه (س) کمک می‌کردند، کارهایی مانند آسیاب کردن گندم، شکستن هیزم، پخت نان و همچنین در تربیت کودکان و بچه داری همراه و دوشادوش حضرت فاطمه (س) بودند؛ ایشان در تمام کارهای خانه یار و کمک کار حضرت فاطمه (س) بودند.
به گفته حجت الاسلام آیت اللهی امام علی (ع) همیشه با حضرت فاطمه (س) با لطافت و نهایت ادب و احترام رفتار می‌کردند و هیچگاه پرخاشگری و رفتار تندی نداشتند. ایشان علاوه بر محبت و احترام عملی نسبت به حضرت زهرا (س) همیشه در کلامشان هم محبت و عشق را ساری و جاری می‌کردند. در روایات است که امام علی (ع)، حضرت فاطمه (س) را با الفاظی همچون حبیبتی زهرا یعنی محبوبم زهرا یا بنفسی انت یعنی به فدایت شوم خطاب می‌کردند.
شهادت امام علی ( ع ) در مسجد کوفه
امیرالمؤمنین (ع) که در سپیده دم شب نوزدهم ماه مبارک رمضان برای نماز صبح به مسجد کوفه رفته بود، توسط ابن ملجم که شمشیر زهرآلودش را بر فرق مبارک امام علی (ع) فرود آورد، زخمی شد .
امام در شب بیست و یکم وقتی یک سوم از شب گذشته بود به شهادت رسید. ایشان قبل از شهادت وقتی ابن ملجم را دستگیر و نزد ایشان آوردند فرمود: ای ملعون! آیا کسی را کشتی که به تو پناه داد و تو را بر دیگران اختیار کرد و بخشش های فراوان به تو فرمود؟ آیا او بد امامی بود برای تو؟ آیا عوض نیکیهای او به تو این بود؟ ابن ملجم سر به زیر افکنده بود و چیزی نمیگفت.
آنگاه امام حسن (ع) به پدر عرض کرد: «این ابن ملجم دشمن خدا و رسول و دشمن شماست که نزد شما حاضر و اسیر شماست». امیر المؤمنین (ع) به ابن ملجم نگاه کرد و فرمود: ای ابن ملجم جنایتی بزرگ کردی. آیا من برایت بد امامی بودم؟ آیا تو را مورد مرحمت قرار ندادم و بر دیگران برنگزیدم؟ با وجود اینکه می‌دانستم قاتل من خواهی بود به تو احسان کردم و بخششم به تو را افزون ساختم تا از راه گمراهی که برگزیده ای بازگردی، اما شقاوت بر تو غلبه کرد تا مرا بکشی، ای شقی ترین اشقیاء. ابن ملجم گریست و این آیه از قرآن را خواند:«أفأنت تنقذ من فی النّار» آیا تو می توانی کسی را که جایگاهش دوزخ است نجات دهی. (منتهی الآمال، شیخ عباس قمی ،ج1،ص:427)
آنگاه امام علی (ع) سفارش او را به امام حسن (ع) کرد و فرمود: فرزندم! با اسیر خود مدارا کن، و با مهربانی و رحمت با او رفتار کن. آیا نمی بینی چشم‌های او را که از ترس چگونه گردش می کند و دلش چگونه مضطرب است؟ ای فرزند! ما اهل بیت رحمت و مغفرتیم، پس بخوران به او از آنچه خود می خوری، و بیاشام او را از آنچه خود می آشامی، پس اگر من از دنیا رفتم از او قصاص کن و او را بکش و جسد او را به آتش نسوزان و او را مثله مکن. (یعنی دست و پا و گوش و بینی و سایر اعضای او را قطع مکن) ... اگر زنده ماندم من خود داناترم که با او چه کار کنم، و من سزاوارترم به عفو کردن، زیرا ما اهل بیتی می باشیم که با گناهکار در حقّ ما جز به عفو و کرم رفتار دیگر ننماییم.
