اصطلاح نئوبانک (Neobank) اولین بار در سال 2017 میلادی برای توصیف ارائه‌دهندگان خدمات مالی مبتنی بر فناوری‌های نوین به کار برده شد اما مفهوم واقعی نئوبانک، بین سال های 2013 تا 2015 و با ایجاد میدان رقابت با بانکداری سنتی بدون نیاز به شعبه‌های فیزیکی ظهور کرد.
اکنون جای بانک‌های سنتی با بیش از قرن ها سابقه وساختمان‌های بزرگ را فین تک هایی گرفته‌اند که در فضای آنلاین در حال ایجاد ساختارشکنی‌های بزرگی هستند.
همه چیز با سرعتی شگفت انگیز در حال دگردیسی است و این روند در صنعت بانکداری نیز قابل مشاهده است؛ روندی شامل گذاراز بانکداری سنتی به بانکداری دیجیتال و خلق مفاهیم جدیدی چون محصولات حاصل از فناوری‌های مالی مانند توکنیزه شدن دارایی‌ها و اموال و عرضه توکن های رمزگذاری شده که هدف آن ماده زدایی (Dematerialized ) ودموکراتیک شدن خدمات مرتبط با آنهاست.
از نئوبانک‌ها به عنوان بانک‌های آینده یاد می‌کنند؛ بانک هایی که شاخصه اصلی آنها نداشتن ساختمان فیزیکی و عملکردی صد درصد آنلاین است. نئوبانک‌ها پشتیبانی از بانک‌های بزرگ و سنتی دریافت نمی‌کنند و تنها راه ارتباطی با آنها از طریق اپلیکیشن موبایلی است.
اولین نئوبانک ها در انگلیس و آلمان راه‌اندازی شدند که می‌توان به مونزو، روولوت و اتم بانک اشاره کرد. شاید بتوان مخاطبان اصلی نئوبانک‌ها را شیفتگان فناوری و جوانان در نظر گرفت؛ یا بطورکلی کسانی که می‌خواهند به جای بانک‌های سنتی ازسیستم هایی به‌مراتب سریع‌تر، خدمات مالی را دریافت کنند. مشخصه اصلی نئوبانک چابکی آن است، در نئوبانک اعتقاد بر این است که بانک باید دقیقاً به اندازه افراد انعطاف‌پذیر باشد و در همین راستا با ارائه تجربیات بانکداری کاملا دیجیتال به مشتریان، باعث شده آنها درست به همان شیوه‌ای که می‌خواهند کارهای بانکی‌شان را انجام دهند.
شتاب فزاینده نئوبانک و گستره بالای آن موجب شده تا متخصصان سیطره نئوبانک ها را در تمام جهان پیش‌بینی کنند. کامیابی نئوبانک‌ها نشان می‌دهد که استارت‌آپ‌های فین تک توانسته‌اند تاثیرعمیقی بر نظام پولی و بانکی و اقتصادی جهان بگذارند، این تاثیر تا به حدی است که شاید بتوان دوره حاضر را دوره رقابت نئوبانک‌ها با بانک‌های سنتی دانست.
