به گزارش حیات، براساس نتایج سرشماری سال 1390 که از سوی مرکز آمار ایران انتشار یافته ، هم اکنون میانگین امید به زندگی برای مردان و زنان ایرانی به ترتیب 72.1 سال و 74.6 سال است.میانگین امید به زندگی در سال 1385 برای مردان 71.1 و برای زنان 73.1 سال گزارش شده بود.بر اساس گزارش جمعیت جهان در سال 2012 میلادی، میانگین امید به زندگی در جهان 70 سال است که به تفکیک جنسیت برای مردان 68 سال و برای زنان 72 سال محاسبه شده است.همانگونه که ارقام نشان می دهد ، امید به زندگی در ایران از متوسط جهانی بالاتر است. میانگین امید به زندگی در کشورهای توسعه یافته 78 سال است که برای مردان و زنان به ترتیب 75 و 81 سال گزارش شده است.کشورهای در حال توسعه که همواره با زاد و ولد بالا و نبود امکانات بهداشتی در خور مواجهند، دارای میانگین امید به زندگی 68 سال و به طور تفکیک 66 سال برای مردان و 70 سال برای زنان هستند.براساس نتایج سرشماری سال 1390، حدود 5.7درصد جمعیت کشور بیش از 65 سال سن دارند و این میزان در سال 1365 برابر با سه درصد بود.جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی است که توانسته شاخص های توسعه انسانی خود را در زمینه ارتقای آموزش و بهداشت در سال های اخیر بهبود دهد.شاخص امید به زندگی نه تنها متاثر از ارتقای فرهنگ بهداشتی جامعه است ، بلکه کاهش زاد و ولد از جمله مواردی است که می تواند تاثیر مهمی بر ارتقای این شاخص داشته باشد.نتایج سرشماری سال 1390 کل کشور نشان می دهد که میانگین سنی در ایران ارتقای چشمگیری یافته و طی سال های 1365 تا 1390 از 21.7 سال به 29.86 سال رسیده است. همچنین میانگین سنی برای مردان 29.7 و برای زنان 30.03 سال گزارش شده است.میانگین سنی متوسط سن افراد یک جامعه را نشان می دهد.همچنین بر اساس نتایج سرشماری ، میانه سنی جامعه نسبت به سرشماری سال 1365 ارتقا یافته و از 17.01 سال به 27 سال در سال 1390 رسیده است.میانه سنی شاخصی است که جمعیت را از نظر سنی به دو گروه مساوی تقسیم می کند. در سال1365 نیمی از جمعیت ایران زیر 17.01 سال سن داشتند.هم اکنون قسمت های میانی هرم سنی جمعیت ایران از وسعت بیشتری نسبت به سایر قسمت ها برخوردار است. گروههای سنی 20تا 24 سال و همچنین 25تا 29 سال نتیجه زاد و ولد بیشمار در اوایل دهه 1360 هستند.پدیده تورم جوانی جمعیت در گروههای سنی یاد شده در هرم سنی جمعیت ایران خود را به وضوح نشان می دهد.جمعیت یاد شده هم اکنون در سن اشتغال، ازدواج و زاد و ولد قرار دارد و می تواند موج دوم افزایش جمعیت را در ایران بوجود آورد.نگاهی کلی به جمعیت ایران نشان می دهد ،جمعیت که همواره به عنوان پدیده ای پویا درحال تغییر است ، از جوانی به سمت میانسالی و سالخوردگی پیش می رود و باید برای گروه سنی سالخورده که در آینده ای نه چندان دور به بالای هرم سنی می رسند، تدابیری درخور اندیشید.شکی نیست، در صورتی که در دهه 1360 که جمعیت ایران با افزایش زاد و ولد مواجه بود، برای آینده شغلی جوانان برنامه ریزی می شد، هم اکنون نرخ بیکاری در کشور می توانست یک رقمی باشد.تأمین اجتماعی یک منبع درآمد مهم برای بازنشستگان و سالمندان در کشورهای توسعه یافته محسوب می شود و بدون این منبع درآمدی، دو سوم سالمندان در فقر خواهند بود.بی تردید تامین اجتماعی و بیمه های سالمندان در ایران با هدف افزایش کیفیت زندگی سالمندان، باید تقویت شود.جمعیت سالخورده توانایی انجام کار را ندارد ، اما باید از امنیت اجتماعی در دوران سالمندی برخوردار باشد. تامین اجتماعی برای سالمندان از موضوع های مهمی است که باید از هم اکنون برای آن برنامه ریزی کرد تا در سالهای آتی که جمعیت ایران بتدریج سالخورده می شود، از آن بهره مند شد.