به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات، بیست و سوم اسفند ۱۳۶۶ روز وقوع عملیاتی است که نتایج و دستاوردهای بزرگی برای رزمندگان اسلام به دنبال داشت. عملیاتی در تداوم راهبرد پیشروی و گسترش محورهای آفندی و رزمی در دل جبهه‌های غرب و کردستان عراق که واپسین فتوحات و پیشروی‌های ایران را در خاک دشمن، در تاریخ دفاع مقدسمان رقم زد؛ عملیاتی کوچک با ثمراتی بزرگ: عملیات «ظفر ۷»

زمینه‌های وقوع عملیات

شدت گرفتن شرارت‌ها و تحرکات رژیم متجاوز و جنایتکار بعثی عراق از اوایل اسفند سال ۶۶ در منطقه سلیمانیه، منجر به آوارگی بیش از ۸۰۰۰ نفر از ساکنان این منطقه گردید. صدام، ۱۵ روستای این منطقه را رذیلانه به زیر بمباران شیمیایی گرفت و دست به اقدامات جنایتکارانه‌ای زد که در کمتر از ده روز بعد در بمباران شیمیایی حلبچه - به‌عنوان یکی از عظیم‌ترین جنایات جنگی تاریخ معاصر- به اوج خود رسید. سپاهیان اسلام با اجرای عملیاتی به قصد پیشروی در محور غرب، راهبرد درستی را طراحی کردند که دو محور عمده را پی می‌گرفت:

۱- آزادسازی ارتفاعات منطقه

۲- انهدام نیروهای دشمن

۳- ایجاد یک پیوند و هم پیمانی استراتژیک و تعریف یک میدان رزم مشترک با نیروهای معارض کرد عراقی

همچنین اهمیت ژئوپلتیک- نظامی این عملیات از آن جهت بود که مرکز استان کردستان عراق، بعنوان عقبه شمالی جبهه دشمن را پوشش می‌داد.

سازمان رزم عملیات

عملیات با رمز مقدس: «یا محمد رسول الله» در شرق سلیمانیه عراق آغاز شد. رزمندگان تحت امر قرارگاه رمضان متشکل از لشکر ۹ بدر، نیروهای حرکت اسلامی، اتحادیه میهنی کردستان، پیشمرگان مبارز کرد (شاخه سلیماینه عراق) و با پشتیبانی واحدهایی از تیپ ۷۵ ظفر نیروی زمینی سپاه پاسداران به نیروهای عراقی مستقر در حد فاصل نوار مرزی و شهر خرمال عراق یورش برده و پس از یک درگیری سخت، ۱۴ ارتفاع و ۷ روستا را در این منطقه به تصرف در آوردند و بیش از ۴۰ کیلومتر مربع از اراضی شرق استان سلیمانیه را از کنترل دشمن خارج کردند.

واقعه نگاری عملیات

نیروهای ایرانی، در منطقه ای به وسعت ۴۰ کیلومتر، به جنوب شرقی سلیمانیه حمله کردند و به راحتی، لشکر دشمن را شکست دادند. پس از این‌که ایرانی‌ها نیروهای عراقی را در خط مقدم شکست دادند، به سرعت پیشروی کردند. اما عراقی‌ها در جریان پیشروی ایران دست به ضدحمله زدند.

سربازان عراقی درگیر در ضدحمله، در کمین انیروهای خودی قرار گرفتند و اکثر این نیروها بهلاکت رسیدند. سپاهیان اسلام به سلیمانیه نزدیک شدند اما نتوانستند خود شهر را تصرف کنند. آنها به‌شدت به ذخایر آبی سد دربندیخان عراق نزدیک شده بودند که مزدوران بعثی با پرتاب ۷۲۰ راکت و ۲۰۰ گلوله توپخانه از مواد شیمیایی دست به ضد حمله زدند.

معبری به بلندای «والفجر ۱۰»

در طی این عملیات ۱۴ بلندی مهم منطقه و هفت روستا در حد فاصل نوار مرزی و شهر «خرمال» آزاد شد. در کنار این موفقیت‌ها ۱۵ دستگاه تانک و نفربر زرهی، ۲۰ دستگاه خودرو، ده‌ها قبضه خمپاره‌اندازه و شماری سلاح سبک و نیمه سنگین دشمن منهدم شد، همچنین از غنائمی که به دست رزمندگان اسلام افتاد می‌توان به ۲۳ دستگاه خودرو نظامی، صدها قبضه آر پی جی ۷، شمار زیادی خمپاره‌انداز و ۱۰ دستگاه تانک نظامی اشاره کرد. ارتش عراق در این حمله ۵۵۰ کشته، زخمی و اسیر داد و یگان‌های تیپ ۴۲۴ و ۴۳۲ و گردان مستقل ۲۴ حفاظت ارتش عراق کاملاً متلاشی شد.

فاجعه حلبچه؛ پیامد پیروزی ایران و فتح «خورمال» و پیشروی تا «سد دربندیخان»

ضدحمله عراق برای کردها یک فاجعه بود. صدام که چون ماری زخم خورده از پیشروی‌های ایران تا سلیمانیه و سد دربندی خان و آزادسازی شهر مهم «خورمال» به خود می‌پیچید، با حمله شیمیایی به حلبچه به کردهای معارض عراقی که با سپاه اسلام همراه شده بودند، پاسخ داد. حمله شیمیایی به حلبچه در فاصله ۱۵ تا ۱۹ مارس ۱۹۸۸ در طول جنگ ایران و عراق رخ داد و رژیم جنایتکار صدام با سلاح‌های شیمیایی، دست به بی‌سابقه‌ترین و گسترده‌ترین قتل عام و نسل کشی انسانی در شهر کردنشین حلبچه با جمعیت ۸۰۰۰۰ نفر زد.

این حمله، جدای از عملیات انفال بود، اما هر دو به‌عنوان اقدام به نسل‌کشی تلقی می‌شوند. حلبچه که تقریباً در ۱۵۰ مایلی شمال شرقی بغداد و ۸ تا ۱۰ مایلی از مرز ایران قرار دارد، به‌طور قابل توجهی آسیب دید و حدود ۵۰۰۰ نفر، تلفات ناشی از این حمله برآورد شد.